ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΤΑΝΙΕΛ: Νυχτερινή περιπέτεια στις "ποταμιές" Ραφήνας - Ατρέμιδας - Σπάτων!!!
Μιλάμε για τρελή βροχή. Πέρα από κάθε όριο. Και κατά τόπους. Βρεθήκαμε για 2-3 μέρες στη Ραφήνα κι είχαμε την Τετάρτη το απόγευμα 6/9 την φαεινή ιδέα να πάμε μέχρι το αεροδρόμιο να πάρουμε ένα ασύρματο τηλέφωνο. Στη Ραφήνα έβρεχε. Αλλά τίποτα δεν υποψίαζε ότι ο Ντάνιελ είχε φτάσει στην Αττική. Το πρώτο σημάδι της καταιγίδας το συναντήσαμε μετά το ποτάμι. Η βροχή δυνάμωσε απότομα. Χοντρές στάλες, ασταμάτητες. Ο δρόμος άρχισε να πλημμυρίζει. Ξαφνικά είδαμε μπροστά μας έναν δρόμο από σκαλοπάτια. Η παραπάνω φωτογραφία δεν αποδίδει παρά μόνο το 20% της κατάστασης. Γιατί η φωτογραφία πήρε μια στιγμή. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν σκαλοπάτια. Υπήρχε ένας καταρράκτης που δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβει ή να κατέβει άνθρωπος. Θα τον κατέβαζε κουτρουβάλες το νερό...
Όμως αυτό ήταν το πρελούδιο της νυχτερινής περιπέτειας με τον Ντάνιελ. Προχωρήσαμε προς Αρτέμιδα. Συναντήσαμε ένα ποτάμι στην παραλιακή. Μιλάμε για νερό 10-20 πόντους να κυλά ασταμάτητο. Το αυτοκίνητο χρειάστηκε δευτέρα για να προχωρήσει. Με τρίτη έκοβε μόνο του. Και πέταγε τα νερά δεξιά - αριστερά σαν ταχύπλοο στο πέλαγος. Σκεφτήκαμε πως κάναμε λάθος, αλλά τι να κάνεις; Προχώρησα. Η κατάσταση στην ανηφόρα προς το αεροδρόμιο έγινε απίστευτη. Δεν έβλεπες από την κουρτίνα της βροχής παρά μόνο 10-15 μέτρα. Από εκεί και πέρα τίποτα. Κάπου υπήρχε ένα λεωφορείο σταματημένο. Είχε χαλάσει! Πιο πέρα 2-3 ΙΧ παρατημένα!!! Φτάσαμε με την ψυχή στο στόμα στο αεροδρόμιο. Τα πάρκινγκ άδεια. Ήταν μόνο 7-8 αυτοκίνητα. Μπήκαμε στο κατάστημα και πήραμε το ασύρματο. Η βροχή έκοβε. Ανασάναμε. Μπήκαμε σε ένα καφέ-μπαρ και παραγγείλαμε κάτι. Περιμέναμε να κόψει. Κι έκοψε. Πήγαμε να φύγουμε και ξαφνικά δυνάμωσε απότομα...
Κάπου εκεί είχαμε μια ακόμα φαεινή ιδέα. Να γυρίσουμε από Σπάτα στη Ραφήνα. Και πέσαμε σε ποτάμια στους δρόμους. Και τα φώτα των δρόμων σβηστά πολλές φορές. Δεν βλέπαμε που πηγαίναμε. Προσπαθήσαμε να πάμε από Παιανία. Εκεί είχαν κατέβει οι καταρράκτες του Υμηττού. Κάπου κόψαμε για Παλλήνη. Εκεί βρήκαμε ένα ποτάμι πλάτους 200 μέτρων!!! Ύψος νερού στον δρόμο 15 εκατοστά τουλάχιστον!!! Κάναμε τον σταυρό μας για την απρονοησία μας. Κάποια στιγμή μόλις βγήκαμε από το "ποτάμι" χτύπησε το 112 στο κινητό λέγοντας: "καταρρακτώδεις βροχές στην Αττική. Μην μετακινήστε." Τώρα τι να του πεις κι αυτουνού. Την είχαμε κάνει ήδη την βλακεία; Ευτυχώς στην Παλλήνη τα παλιρροιακά φαινόμενα έκοψαν.
Λίγο μετά το Πικέρμι βρήκαμε ένα ρεματάκι μέσα στο δρόμο. Αστεία πράγματα. Εδώ η αυτοκινητάρα των 1100 κυβικών τούρμπο είχε περάσει τον Νιαγάρα και τον Αλιάκμονα, στο ρέμα του Πικερμίου θα κώλωνε. Παληκαρισμοί, ενώ έτρεμε το φυλλοκάρδι μας μην σταματήσει ξαφνικά. Φτάσαμε σπίτι. Κάναμε παραπάνω από μια ώρα να επιστρέψουμε. Η γυναίκα μου μας είδε έκπληκτη και αναρωτήθηκε: "μα καλά εσύ είσαι πάντα προσεκτικός και συντηρητικός. Πως στην ευχή έκανες τέτοια αποκοτιά;" Έλα ντε πως έκανα τέτοια αποκοτιά;
Ευτυχώς τέλος καλό όλα καλά. Μάς έμειναν 3-4 φωτογραφίες από την αρχή της περιπέτειας. Γιατί ήταν αδύνατο να σκεφτούμε να αποθανατίσουμε τις τρελές νυχτερινές εικόνες σε δρόμους ποτάμια. Αδύνατο να περιγράψουμε το ασταμάτητο χτυποκάρδι μην μείνεις μέσα στους χειμάρρους. Την αδρεναλίνη στα ύψη. Την αδυναμία να δεις πέρα από 10 μέτρα και τα νερά των διερχόμενων αντίθετα αυτοκινήτων που έπνιγαν το παρμπρίζ. Τι να πει κανείς μετά από όλα αυτά. Μόνο ένα. Μην κυκλοφορείτε για κανένα λόγο όταν κυκλοφορεί η καταιγίδα γύρω σας...
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
