Λάθος η κουβέντα μόνο για μείωση του χρέους
Του Γιάννη Μηνδρινού
Καλά, έχουμε ξεφύγει εντελώς! Όσο πλησιάζει η ώρα να ανοίξουν οι κάλπες, τόσο ξεσαλώνουν τα κόμματα εξουσίας με την παραπληροφόρηση. Λες κι όταν βγει ο ένας όλα θα φτιάξουν δια μαγείας, ενώ όταν βγει ο άλλος θα έρθει η απόλυτη καταστροφή. Φαίνεται πως ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος έχουν καταλάβει πως ο Έλληνας έχει ξυπνήσει πλέον και δεν τρώει κουτόχορτο...
Εκείνο που με εκνευρίζει περισσότερο είναι πως κανείς από αυτούς που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν δεν έχει αντιληφθεί πως το ζητούμενο για τη χώρα και τους πολίτες της δεν είναι η όποια μείωση ή διαγραφή χρέους, αλλά η ανάπτυξη. Η αύξηση της παραγωγής. Εκεί κρύβεται το μυστικό. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Τη Δευτέρα το πρωί, η Μέρκελ και οι εταίροι μας αποφασίζουν να χαρίσουν στην Ελλάδα ΟΛΟ –ξαναλέω ΟΛΟ- το χρέος.
Τριακόσια είκοσι δισεκατομμυριάκια! Με μια προϋπόθεση: Από εδώ και πέρα να πορευόμαστε με αυτά που παράγουμε. Χωρίς να ζητήσουμε ούτε σεντ δανεικό. Πείτε μου: Υπάρχει ένας –έστω ένας- σώφρων πολίτης σ΄ αυτή τη χώρα που να πιστεύει πως αν δεν αλλάξει το μοντέλο παραγωγής, πως αν δεν αρχίσουμε να παράγουμε και να εξάγουμε με βάση ένα συγκεκριμένο σχέδιο κι ένα σαφές πλάνο, σε 30 χρόνια από τώρα πάλι θα μιλάμε για ανάγκη μείωσης του (νέου) χρέους;
Ο ελληνικός λαός τα πέντε χρόνια από την έναρξη των μνημονίων μπορεί να έβρισε, μπορεί να σιχτίρισε, μπορεί να ξέσπασε μερικές φορές ακραία, αλλά κανείς δεν νομιμοποιείται να τον κατηγορήσει πως δεν «έβαλε πλάτη». Τόση και τέτοια δραματική μείωση στο εισόδημα δεν έχει γίνει ποτέ και σε κανένα λαό, σε περίοδο ειρήνης. Αλλά αυτός που έβαλε (και εξακολουθεί να βάζει...) πλάτη, κάτι περίμενε: Ένα εθνικό σχέδιο για να βγει η χώρα από το τούνελ. Μια αχτίδα προοπτικής όχι για εκείνον –εκείνος το έχει πάρει απόφαση πως είναι «τελειωμένος» - αλλά για τα παιδιά του.
Αυτό το σχέδιο δεν το έφτιαξε ποτέ ο Σαμαράς. Και φοβάμαι πως ίσως δεν θα το φτιάξει ούτε ο Τσίπρας. Του οποίου το πρόγραμμα στηρίζεται στην απαίτηση για μείωση του χρέους χωρίς να έχει καταθέσει ένα μοντέλο ανάπτυξης. Επιμένει (σωστά) στην επιστροφή χρημάτων στον κοσμάκη, μέσω αυξήσεων σε συντάξεις κλπ, ώστε να «ζεσταθεί» η κατανάλωση και να κινηθεί η αγορά, αλλά δεν διευκρινίζει για ποιαν «αγορά» μιλάει. Προφανώς αναφέρεται στην εσωτερική... Αλλά αυτό ακριβώς είναι που θα προκαλέσει ένα νέο γύρο χρέους –όσο κι αν μειωθεί το τωρινό. Και για όλα αυτά, δυστυχώς, δεν έχουμε ακούσει κουβέντα από κανέναν...
