Εν Άνδρω

Είμαστε αισιόδοξοι όσο μας επιτρέπει η εποχή μας, η κοινωνία μας, ο τόπος μας και οι καταστάσεις μας. Δεν ζούμε εκτός της εποχής μας και της κοινωνίας. Υπάρχουν πολλά κείμενα αναρτημένα στο site που έχουν και αυτή τη διάσταση. Εύκολο να τα δεις...

Αγαπητέ Γιώργο, όπως καταλαβαίνεις αυτό λέει και το κείμενο. Μάλιστα συγκρινεί το σημερινό θετικό με το χθεσινό αρνητικό. Και βεβαίως ήταν ευκαιρία να δείξουμε πότε μπορούσαν να έχουν δωσει στοιχεία πολιτικού πολιτισμού οι προγενέστεροι. Αν δεν δώσουμε ένα παράδειγμα απλώς καταλήγουμε στην θεωρητικολογία. Κατά τα άλλα τα στοιχεία που ζητάς (φωτογραφίες, αριθμός μαθητών κλπ) είναι θέμα ρεπορτάζ που θα έχει σχέση με την εκπαίδευση και όχι ενός πολιτικού σχολίου όπως το συγκεκριμένο κείμενο. Εδώ μιλάμε περί πολιτικού πολιτισμού. Κάτι που έλειπε από το νησί μας χρόνια.

Διαμαντή καλημέρα

Όταν ξημερώνει μια νέα ημέρα ηλιόλουστη και ζεστή, όλοι είμαστε ευχαριστημένοι και χαμογελούμε αισιόδοξα. Κανείς μας δεν διανοείται να στενοχωρηθεί και να διαμαρτυρηθεί, επειδή το τελευταίο χειμώνα έβρεχε, χιόνιζε κι έκανε κρύο…
Στη προκειμένη περίπτωση μιας και βρήκες κάτι θετικό και σωστό στη σημερινή τοπική διοίκηση, πες ένα μεγάλο και παχύ «ΕΥΓΕ» για να επαινέσεις τη μεγαλοψυχία, τη συνέπεια, τη δικαιοσύνη και το πολιτισμό (!)
Τη μικροψυχία και τη κακομοιριά άφησέ τη στη μοναξιά του σκότους της λησμονιάς και μη τα ταράζεις, γιατί αναδύουν δυσοσμία αποσύνθεσης…
Σχετικά με τη διορατικότητα και την αποφασιστικότητα του τότε δημάρχου Δημήτρη Γιαννήση να αγοράσει την «οικία Βούλγαρη» συμφωνώ ότι πρέπει να βρει δικαίωση και αναγνώριση κι από επίσημη πλευρά! Όμως δεν νομίζω ότι εδώ είναι το κατάλληλο πλαίσιο (ίσως με την ευκαιρία των εγκαινίων του υπαίθριου θεάτρου), γιατί επισκιάζεται από τα άλλα εξίσου σημαντικά γεγονότα, τα οποία με τη σειρά του επισκιάζει επίσης… Χωρίς να θέλω να θίξω, θα προτιμούσα μεγαλύτερη ανάδειξη του μοναδικού γεγονότος των εγκαινίων ενός νέου σύγχρονου και λειτουργικού Δημοτικού Σχολείου στο Δήμο μας, Αχτίδα ελπίδας εν μέσω κρίσης, ύφεσης, συμβιβασμού αξιών, και γενικής κατάθλιψης ανοίγει ένα καινούργιο σχολείο, ενώ τα περασμένα χρόνια στην Άνδρο και παντού στην Ελλάδα έκλειναν σχολεία λόγω λιτότητας και μείωσης του αριθμού των μαθητών. Θα επιθυμούσα περισσότερες φωτογραφίες από τις τάξεις, τον εξοπλισμό και τους άλλους χώρους για σύγχρονη διδασκαλία. Επίσης θα ήταν ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε πόσα παιδιά πρόκειται να φοιτήσουν εκεί, πόσα θα εγγραφούν στη πρώτη τάξη και πόσοι δάσκαλοι πρόκειται να το στελεχώσουν. Μετά τα στερεότυπα διδακτήρια του Ανδρέα Συγγρού, είναι καλό να γνωρίσουμε και τη νέα αρχιτεκτονική στην υπηρεσία της διαπαιδαγώγησης. Γενικά προτίνω μεγαλύτερη αισιοδοξία, τόσο στη σελίδα σου, όσο και γενικά στον τύπο…!
Τελειώνοντας θέλω να σου θυμίσω λίγους στίχους του Καβάφη, που παρά τη γενικά πεσιμιστική του διάθεση, στα «κεριά» δείχνει το δρόμο της αισιοδοξίας:

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ εμπροστά μας
σά μιά σειρά κεράκια αναμένα-
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φώς των να θυμούμαι.
ΕΜΠΡΟΣ ΚΥΤΤΑΖΩ Τ ΑΝΑΜΕΝΑ ΜΟΥ ΚΕΡΙΑ

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τι γρήγορα πού η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.