Εν Άνδρω

Του Δημήτρη  Σταυρόπουλου

Το υδατοδρόμιο της Αγίας Μαρίνας στην Αττική, έργο του Οργανισμού Λιμένα Ραφήνας που λόγω κίνησης των πλοίων έχει χρήματα. Από το υδατοδρόμιο αυτό θα ξεκινάνε τα υδροπλάνα και για Άνδρο όταν κάποια στιγμή φτιαχτούν υδατοδρόμια στην Άνδρο και στις Κυκλάδες. 

Φαίνεται τελικά ότι είναι στη μοίρα τούτης της χώρας, να μην απαλλαγεί ποτέ από την φοβία της στις πρωτοπόρες και με ευρωπαϊκή η ακόμα διεθνή «ταυτότητα» ιδέες, τις πολιτικές σκοπιμότητες, την γραφειοκρατία, τις αλληλοσυγκρουόμενες- και χωρίς επιχειρηματική προοπτική-απόψεις, τον σφικτό εναγκαλισμό του Κράτους στην όποια επενδυτική ιδιωτική πρωτοβουλία και τελικά στην καθυστέρηση και πολλές φορές στο τέλμα, σε κάποια δημιουργικά έργα.

Πριν λίγες μέρες οι Κυκλάδες- και φυσικά η Άνδρος- χαιρέτισαν με ενθουσιασμό, την απόφαση της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, να ξεκινήσει τις διαδικασίες ,για την έναρξη και λειτουργία δικτύου υδατοδρομιων σε 25 νησιά.

Τα οφέλη από αυτή την απόφαση όταν υλοποιηθεί θα είναι τεράστια, το γνωρίζουμε όλοι και δεν υπάρχει λόγος να τα αναπτύξουμε.

Τα χαμόγελα ωστόσο πάγωσαν γρήγορα, όταν  έγινε γνωστό το σχετικό νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομών και Δικτύων, που βρίσκεται ήδη σε διαβούλευση.

Ένα νομοσχέδιο που απαξιώνει πλήρως και υποβαθμίζει το ρόλο του ιδιώτη επενδυτή και ακυρώνει όλα τα ιδιωτικά υδατοδρόμια, ή το ολιγότερο ανατρέπει πλήρως τα δεδομένα που υπήρχαν μέχρι σήμερα, σχετικά με την ανάπτυξη δικτύου υδατοδρομίων στην Ελλάδα, τουλάχιστον όλων όσων έχουν ξεκινήσει με ιδιωτική πρωτοβουλία.

Το καινούριο νομοσχέδιο ακυρώνει τα ιδιωτικά υδατοδρόμια και δεν αφήνει πλέον τους ιδιώτες να επενδύσουν παρά μόνο με σύμπραξη με το δημόσιο, συγκεκριμένα στο Άρθρο 2 παρ. 2 αναφέρει: Η άδεια ίδρυσης υδατοδρομίου χορηγείται μόνο στο Δημόσιο, σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, ΟΤΑ Α΄ και Β΄ βαθμού, και σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου των οποίων την πλειοψηφία των μετοχών έχει το Δημόσιο… Ενώ στις μεταβατικές διατάξεις το δημόσιο υφαρπάζει όλες τις εκκρεμείς άδειες των ιδιωτών, συγκεκριμένα την ιδιοκτησία (άδεια ίδρυσης) την παίρνει το λιμενικό ταμείο ή δήμος και ο ιδιώτης επενδυτής παρακολουθεί την επένδυσή του να κρατικοποιείται...

Αυτά είναι περίπου, τα επιχειρήματα που προβάλλονται από την πλευρά των ιδιωτών επενδυτών.

Καλοπροαίρετα κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι το Κρατος, θέλει να διατηρήσει τον έλεγχο κατασκευής, οικονομικής διαχείρισης και λειτουργιάς των υδατοδρομίων.

Εδώ όμως προκύπτει ένα μεγάλο πρόβλημα.

Πολλά Λιμενικά Ταμεία δεν έχουν τους πόρους για να καλύψουν το κόστος της αδειοδότησης και κατασκευής των υδατοδρομίων και παραχωρούν χώρο της χερσαίας ζώνης λιμένα για την ίδρυση και λειτουργία υδατοδρομίου, από ιδιώτη επενδυτή. Έτσι λοιπόν σε περίπτωση που αποκλειστεί η λύση του Ιδιώτη, περιορίζουμε δραματικά τις επιλογές των Λιμενικών Ταμείων με σίγουρο αποτέλεσμα, να μην προχωρήσουν λόγω έλλειψης πόρων και τελικά να χαθούν πολλοί προορισμοί.

Δεν γνωρίζουμε την οικονομική κατάσταση του Λιμενικού Ταμείου Άνδρου- Τήνου και την δυνατότητα του να ανταποκριθεί στα άρθρα του νομοσχεδίου για να προχωρήσει αυτόνομα στην ίδρυση και λειτουργία δυο υδατοδρομιων (Τήνο, Άνδρο). Φαίνεται χλωμό ωστόσο και μακάρι να πέφτουμε έξω.

Τι θα γίνει όμως με τα υπόλοιπα μικρά κυκλαδονησια που οι πόροι τους είναι ελάχιστοι έως μηδενικοί;

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Καθυστέρηση, ατέλειωτες συζητήσεις, χρονοβόρες διαβουλεύσεις, ενστάσεις, προσφυγές, δικαστήρια και η όποια επένδυση να σκουριάζει.

Σε μια Ελλάδα και σε ένα Αιγαίο που βρίσκονται τα τελευταία χρόνια στο επίκεντρο του διεθνούς τουριστικού ενδιαφέροντος, το αυτονόητο έγινε ζητούμενο. Κρίμα…