Το ζήτημα της Κριμαίας
Του Χρήστου Οικονόμου
Οι ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν αμηχανία στη διαχείριση της ουκρανικής κρίσης. Όμως, πίσω από την αμηχανία τους ξεπροβάλλουν μερικά μικρά, αλλά κρίσιμα σημεία. Το τελευταίο έχει να κάνει με το ότι η μουσουλμανική μειονότητα των Τατάρων στην Κριμαία, αφού δήλωσε πως δεν επιθυμεί απόσχιση της χερσονήσου από την Ουκρανία, στη συνέχεια ζήτησε βοήθεια και συμπαράσταση από την Άγκυρα!
Το σημείο αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή η Δύση αδυνατεί να χειριστεί ένα διεθνές πρόβλημα που η ίδια άνοιξε ελαφρά τη καρδία. Έτσι η λύση πλέον στην ουκρανική κρίση ενδεχομένως θα προκύψει από σπόντες. Και θα είναι πέρα από την «βαριά» - πλην ελλειπτική - ατζέντα «περί δημοκρατίας», που πριμοδότησε η Ευρώπη στο Κίεβο και οδήγησε στα αλυσιδωτά γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων. Κι αυτό γιατί άλλα εννοούν, όπως αποδείχτηκε, σαν δημοκρατία στο Κίεβο και άλλα στην Κριμαία. Η κατάργηση της ρώσικης γλώσσας από το Κίεβο είναι αντι-δημοκρατική στην Κριμαίας. Κάποιοι αγνόησαν το σύνολο της Ουκρανίας και επικεντρώθηκαν στο Κίεβο…
Όμως, ποτέ και καμιά γενική διεθνής σκοπιμότητα των εκάστοτε ισχυρών δεν προσέφερε βιώσιμες λύσεις σε περιφερειακές διενέξεις, χωρίς σεβασμό στις πραγματικές ανάγκες των τοπικών πληθυσμών, προς όφελος των οποίων υποτίθεται ότι δρα η διεθνής κοινότητα. Συνεπώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει επιτυχής εκτόνωση της ουκρανικής κρίσης χωρίς τους πληθυσμούς της Κριμαϊκής χερσονήσου;
Ακόμη κι αν η Ρωσία υπαναχωρούσε - πράγμα απολύτως απίθανο - στις λεκτικές ή άλλες αστείες πιέσεις της Δύσης, το κριμαϊκό ζήτημα έχει πλέον ανοίξει και τίποτα δεν θα μπορεί να εκληφθεί ως σώφρονα διαχείριση του ζητήματος, χωρίς «λύσεις» για τις κοινότητες που ζουν στην περιοχή.
Αν κανένας προσέξει τις «λεπτομέρειες» των θέσεων που λαμβάνουν επί του ζητήματος οι «μεγάλοι παίκτες» του δράματος, θα διαπιστώσει ότι η μόνη επεξεργασμένη άποψη είναι του Βλαντιμίρ Πούτιν, που στην χειρότερη περίπτωση ζητά εμμέσως πλην σαφώς να εφαρμοστεί στην Κριμαία το «μοντέλο» του Κοσσυφοπεδίου! Αυτό σημαίνει: Διεθνείς εγγυήσεις του αυτόνομου και αυτοδιοίκητου της περιοχής στα όρια της ανεξαρτησίας!
Συγχρόνως, οι Ρώσοι στέλνουν ένα καθαρό μήνυμα στη Δύση: Παρ’ ότι διατηρούσαμε γεωπολιτικό ενδιαφέρον στην περίπτωση απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου στα Βαλκάνια, δεν ασκησαμε βέτο και αναγνωρίσαμε την πρωτοκαθεδρία της Δύσης στη Χερσόνησο του Αίμου, παρέχοντας δείγμα γραφής ότι αναγνωρίζουμε τα νέα όρια των άτυπων «σφαιρών επιρροής» που έχουν αναφυεί στον παγκόσμιο χάρτη, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Καθόλου περίεργο πως τα δυτικά ΜΜΕ σήμερα τείνουν να αγνοούν στην συζήτηση την Γιουγκοσλαβία (που έχει πολλά κοινά στη δυτική συμπεριφορά με την Ουκρανία). Όμως, οι Ρώσοι θυμούνται (επιλεκτικά και αυτοί, αλλά θυμούνται) και διαμηνύουν πως δεν δέχονται επιλεκτική εφαρμογή των διεθνών συνθηκών. Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει λύση αλά καρτ και μονομερώς υπέρ της Δύσης στην Κριμαία και στην Ουκρανία, ιδίως σήμερα που η Ρωσία έχει πια σταθεί στα πόδια της μετά την «περιπέτεια» της «αποσοβιετικοποίησης» και απαιτεί να υπάρχει και η σύμφωνη γνώμη του Κρεμλίνου για τις μεγάλες διεθνείς αποφάσεις, ιδίως στον εγγύς της χώρας γεωπολιτικό περίγυρο του!
Κατόπιν αυτών, και επειδή η Ιστορία τιμωρεί όσους επιχειρούν να την συγγράψουν ερήμην των πραγματικών αναγκών των κατοίκων του πλανήτη, η παρέμβαση των πληθυσμών της Κριμαίας δεν μπορεί να αγνοείται ούτε από το Κίεβο ουτε από την Ευρώπη. Και βεβαιώς δεν μπορούν πια να αγνοηθούν οι ανάγκες του πληθυσμού και οι προτεραιότητες των κατοίκων στο σύνολο τους, και να εξαντληθούν όλα, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, με μια ρητορεία περί «δημοκρατίας» ή περί «μη επέμβασης» αυτών που συχνά ελάχιστα σέβονται την δημοκρατία ή την μη επέμβαση. Το ζήτημα της Κριμαίας που θεωρείτο "λύμενο" ετέθη πλέον με τον πλέον εμφατικό τρόπο και από τους ίδιους τους κατοίκους. Και αυτό δεν μπορεί πια κανείς να το προσπεράσει εύκολα και να γυρίσει τον τροχό πίσω όπως επιχειρούν τις τελευταίες μέρες οι αμήχανοι Ευρωπαίοι και οι εκτός τόπου και χρόνου διοικούντες το Κίεβο...
