Από την Κίνα έρχομαι στον Έπαρχο Άνδρου φτάνω!!!
Του Διαμαντή Μπασαντή
"Πάμε Μύκονο και Σαντορίνη σαν ερωτευμένοι πιγκουΐνοι"
Κάθε ταξίδι είναι κάτι διαφορετικό. Όσο και αν πολλά πράγματα είναι τα ίδια τελικά δεν περνάς το ίδιο πέρασμα δύο φορές με τον ίδιο τρόπο γιατί κάτι θα έχει αλλάξει στο πέρασμα ή στα συμβαίνοντα γύρω σου.
Για παράδειγμα παίρνεις το πρωινό πλοίο, το Superferry, από την Ραφήνα. Για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος - που εσύ το κάνεις τετραήμερο και ο φίλος σου ο Γιάννης, που έφυγε χτες το απόγευμα με το Θεολόγος, το τραβάει σε πενθήμερο. Πατείς με πατώ σε στο πλοίο.
Και χτες στο Θεολόγος ήταν τα ίδια και χειρότερα σχολιάζει καλά πληροφορημένος επιβάτης. Πας στη γέφυρα. Και συναντάς μια παρέα Στενιωτών να συζητούν τα τρέχοντα. Το είπαμε και την προηγούμενη φορά «φτάνεις στον καταπέλτη είσαι Άνδρο. Πας στη γέφυρα του S/F και είσαι Στενιές». Τα είπαμε την περασμένη φορά και τα ξαναλέμε για να μην μπερδευτούμε.
Κατά τα άλλα τα γνωστά. Όλοι στις θέσεις τους, οι γνωστοί και οι φίλοι του πληρώματος: ο Πέτρος, ο Θανάσης, ο Σπύρος, ο Νίκος, αλλά και καπετάν Κώστας Τζώρτζης να κάνουν κουμάντο ανθρώπους και αυτοκίνητα. Και λες πως άλλη μια γνώριμη διαδρομή επαναλαμβάνεται.
Όμως, δεν είναι έτσι. Γιατί το πλοίο έχει πολλούς νεαρούς κινέζους αυτή τη φορά. Ρωτάς: που πάνε οι φίλοι μας; Και το εννοώ το φίλοι μας γιατί όταν είχα πάει στην Κίνα είδα την χαρά τους που ήμουν έλληνας και εντυπωσιάστηκα.
Ο ύπαρχος, ο καπετάν-Αντώνης, βαθύς γνώστης της κατάστασης, μου εξηγεί με το στιχάκι του Βαγγέλη Γερμανού: «πάνε Μύκονο και Σαντορίνη σαν ερωτευμένοι πιγκουΐνοι»!
Κάποια στιγμή πλησιάζει ένα ζευγάρι κινέζων και κάτι ρωτάει. Βρίσκω ευκαιρία και ρωτώ από πού είναι:
- Από Σουτζού, μια πόλη κοντά στη Σαγκάη…
Χαίρομαι που τους αρέσει η Ελλάδα και όσο δεν ξέρουν ελληνικά θα τους αρέσει ακόμα περισσότερο γιατί γλυτώνουν την γκρίνια μας.
- Που πάτε ρωτώ, σαν τον άπιστο Θωμά.
- Μύκονο και Σαντορίνη…
Αν και είμαι βέβαιος ξαναρωτώ:
- Πως κι έτσι;
Η απάντηση με έκανε να χαμογελάσω:
- Ταξίδι του μέλιτος…
Επιτέλους συνάντησα κι εγώ αληθινούς ερωτευμένους κινέζους στο Αιγαίο, που πάνε Μύκονο και Σαντορίνη. Όχι να τα διαβάζω ή να τα βλέπω στην τηλεόραση. Τώρα μπορώ να πω σε όλους σας πως επιτέλους είδα κι εγώ ερωτευμένους νεόνυμφους κινέζους στο Αιγαίο. Όχι παίζουμε...
Ζητώ να τους βγάλω μια αναμνηστική φωτογραφία ως αποδεικτικό υλικό ...της επιτυχίας μου! Ποζάρουν ερωτευμένοι και καταχαρούμενοι. Τους ευχήθηκα τα δέοντα κι έφυγαν κοιταζόμενοι στα μάτια…
Ωραία σκηνή. Έμεινα να τους κοιτώ, ενώ σκεφτόμουν σε 10 ή 15 χρόνια θα διηγούνται το ταξίδι στα παιδιά τους: θα τους λένε για το Λας Βέγγας της Μυκόνου, αλλά και για το εκπληκτικό ηφαιστειακό θέαμα της Σαντορίνης. Για το ξημέρωμα και τη δύση στο Αιγαίο. Αλλά και για στιγμές που θα έχουν κρατήσει από εμάς που συνάντησαν τυχαία στο καράβι ή στα νησιά.
Θα έχουν μνήμες λαμπρές, μνήμες απλές, μνήμες ερωτικές. Και θα τις διηγούνται. Κι εμείς θα είμαστε κάτι μικρές ψηφίδες στις μακρινές εικόνες τους. Αυτές που ήρθαν σήμερα να ζήσουν και να συλλέξουν εδώ…
Έτσι είναι η ζωή σκέφτηκα. Και κάπου εκεί νόμισα πως είχα τελειώσει με τα έξτρα της διαδρομής.
Όμως όχι η ζωή είπαμε είναι περίεργη… Κι έγινε πιο περίεργη στο Γαύριο. Ο μικρός Οδυσσέας, προς μεγάλη του θλίψη του, δεν βρήκε την αντίκα κορβέτα του παλαιού καπετάνιου στη θέση της στην άκρη του λιμανιού να την θαυμάσει. Την είχε πάει για πλύσιμο, ο καπετάνιος, λόγω λασποβροχής. Όμως εγώ βρήκα το αυτοκίνητο μου στη θέση του, αλλά με τόσο χώμα που αν έριχνα σπόρια θα φύτρωνε μαϊντανός πάνω του.
Και μετά, με όσα βρήκαμε κι όσα δεν βρήκαμε, πήγαμε να βρούμε τον Γιάννη…
Η κουβέντα με τον Γιάννη πήγε σε μάκρος. Κάποια στιγμή σηκώθηκα να φύγω. Εκεί με βλέπει η Μαρία Λόντσαρη με τον αδελφό της Δημήτρη, που ήταν πιο πέρα. Με καλούν στο τραπέζι. Ο μικρός αδημονεί να φύγουμε, αλλά εγώ κάθομαι. Δεν είναι ευγενικό να σε καλούν δύο χαρούμενοι τύποι και συ να λες «άντε γεια…».
Άσε που έχω κάνει με την Μαρία και μερικές ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Κάθομαι, λοιπόν. Θέλουν πληροφορίες για την πολιτική κατάσταση της χώρας. Μπερδεύουμε για κάνα τέταρτο την χώρα με την Χώρα. Τα ξεμπερδεύουμε στο τέλος.
Κάποια στιγμή με ρωτά η Μαρία αν ασχολήθηκα καθόλου με τις περιφερειακές γιατί για τις δημοτικές και τις ευρωπαϊκές εκλογές έχει διαβάσει αναλυτικά στο «εν Άνδρω». Λέω πως όχι γιατί είχα πολλές δουλειές αυτή την εποχή. Απλώς πήγα και ψήφισα.
Αυτό με έσωσε. Γιατί μετά ρωτώ με απορία τον Δημήτρη κάτι για τις περιφερειακές εκλογές και με κοιτά σαν ούφο! Και μου λένε ταυτόχρονα και οι δύο πως ο Δημήτρης εκλέχτηκε Έπαρχος Άνδρου. Τους κοιτώ αμήχανα και ρωτώ:
- Μα θα έχουμε Έπαρχο στην Άνδρο;
Τώρα με κοιτούν σαν εξωγήινο και μου λέει η Μαρία:
- Μα καλά δεν το ξέρεις;
- Όχι, απαντώ. Ασχολήθηκα τόσο πολύ με τις δημοτικές και τις ευρωπαϊκές και δύο εκδόσεις που ετοιμάζω για καλοκαίρι που δεν πήρα είδηση αυτή την νέα εξέλιξη για το νησί.
Κοιταζόμαστε και σκάμε στα γέλια. Αυτό είναι έκπληξη. Να μαθαίνω δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές πως επανήλθαν οι Έπαρχοι και πως ο Δημήτρης Λόντσαρης εκλέχτηκε Έπαρχος Άνδρου!!!
- Τώρα τι να πω, αναρωτήθηκα.
Όμως βρήκα τι να πω και το είπα:
- Είδατε κάθισα παρέα σας τόση ώρα χωρίς να ξέρω τα του Επάρχου (άρα χωρίς σκοπιμότητα ή υστεροβουλία)! Και παρά τις έντονες ενοχλήσεις του μικρού (μπαμπά πότε θα φύγουμε; κλπ) αναλύσαμε τα της χώρας και τα της Χώρας. Αυτό να το εκτιμήσετε παρακαλώ...
Εκεί νομίζω πως ρεφάρισα. Τους είδα ικανοποιημένους. Και τους αποχαιρέτισα συγχαίροντας τον νέο Έπαρχο Άνδρου (όχι παίζουμε είπα να ρεφάρω κι άλλο)…
Ηθικά διδάγματα:
1. Κάθε ταξίδι έχει τα δικά του απρόοπτα. Ακόμα και ένα τακτικό πέρασμα του Κάβο Ντόρο έχει κάτι καινούριο.
2. Να συμπαθάτε τους κινέζους γιατί αυτοί μας συμπαθούν περισσότερο. Και να είστε καλοί με τους κινέζους τουρίστες γιατί αυτοί είναι οι καλύτεροι τουρίστες μας. Και πολύ ήσυχοι κι ευγενικοί. Και διαφέρουν και από τους γιαπωνέζους. Τουλάχιστον βγάζουν λιγότερες φωτογραφίες...
3. Μην ρωτάτε έναν πολιτικό τίποτα. Θα σας πει ο ίδιος τα πάντα. Κι έτσι δεν εκτίθεστε.
4. Μην περιμένετε να πιστέψουν πως υπάρχει κάτι που δεν ξέρετε, όταν έχουν πειστεί πως τα ξέρετε όλα. Τους απογοητεύετε.
5. Μην λέτε τις γκάφες σας αν έχετε ανασφάλειες. Αν δεν έχετε συνιστώ να γράφετε ευθυμογραφήματα με τα παθήματα σας. Θα το διασκεδάσετε πρώτα απ' όλα εσείς. Αλλά και θα το διασκεδάσουν και μερικοί ακόμα μαζι σας. Ιδίως οι άσπονδοι φίλοι σας, που έτσι θα βρουν κάτι να λένε, αφού δεν έχουν τι άλλο να πουν σε τούτη τη ζωή...
