Ζητείται ελπίς...
Γράφει ο Γιάννης Ζιώτης
Άνδρος (φωτ. Εν Άνδρω).
(Μια ακόμα ψηφίδα από το παζλ της καθημερινής ζωής στην Άνδρο έστειλε στο Εν Άνδρω ο Γ. Ζιώτης. Κυριαρχεί το ερώτημα: γίνεται πολιτική χωρίς συναίσθημα; Δεν γίνεται εξηγεί ο ίδιος. Όμως πόσο συναίσθημα πρέπει να ενυπάρχει στην πολιτική ώστε να μην παρασυρθεί κανείς στον ανορθολογισμό ή στον λαϊκισμό; Είναι ένα δεύτερο ερώτημα που λανθάνει και ίσως απαντήσει την επόμενη φορά… ΕΝ ΑΝΔΡΩ).
Όταν είσαι εθισμένος στη δική σου άποψη, κλείνεις τα μάτια σε οτιδήποτε άλλο. Ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε χαρακτηριστικά: «Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, είναι η σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος»
Άραγε μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ αυτή τη «χυδαιότητα»; Με το συναίσθημα ίσως! Ένας κύριος με ρώτησε αν υπάρχουν φτωχοί στην Άνδρο! Του απάντησα καταφατικά. Αμέσως συνοφρυώθηκε.
- «Είσαι καλός συγγραφέας», αλλά λες ανακρίβειες. «Η Άνδρος είναι ένα πλούσιο μέρος.»
Απόρησα με τον εκνευρισμό του.
- «Η Άνδρος ήταν ένα πλούσιο μέρος», συνέχισα με ψυχραιμία.
Εκείνος αντέδρασε με φανατισμό και αναλγησία:
- «Σ’ αυτό το νησί δεν υπάρχουν φτωχοί!»
Έμεινα άναυδος!
- Δεν είναι έτσι…
Ύστερα έκανε να φύγει:
- «Πολιτεύεστε έμαθα κύριε Ζιώτη», φώναξε ειρωνικά απ’ την πόρτα.
- «Τι σχέση έχει η προσφορά στο μικρό τόπο με την υψηλή πολιτική; Παραμένω πολίτης εθελοντής», του αποκρίθηκα.
- «Εγώ πάλι πολιτεύομαι!», απάντησε φανερά «εθισμένος»!
Έπρεπε πια να του μιλήσω σε άλλη βάση:
- "Είσαι εγωιστής και σκληρός! Να πας να διαβάσεις Σαμαράκη και Καμύ, πολιτική χωρίς συναίσθημα δεν γίνεται!"
