Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

 

Το Δημοτικό Θέατρο Άνδρου είχε έναν εξοπλισμό, όταν παραδόθηκε το 2003, στον μετέπειτα επί 12ετία υπεύθυνο. Σύμφωνα με το τότε δήμαρχο Άνδρου, που τον είχε αγοράσει, περιείχε:

α) Δύο ασύρματα μικρόφωνα το ένα μικρόφωνο «ψείρα»

β) 6 ή 8 μεγάφωνα PV

γ) Μια κονσόλα ήχου, έναν προενισχυτή και έναν ενισχυτή

δ) Βίντεο προτζέκτορα (κόστος γύρω στα 2.000 ευρώ)

ε) Καλώδια 400 μέτρα για τα μεγάφωνα

Το συνολικό κόστος όλων αυτών μαζί εκτιμάται σήμερα (από τον τότε δήμαρχο) γύρω στα 17.000 ευρώ.

Ερωτήματα:

α) Τι υπάρχει από όλα αυτά σήμερα;

β) Γιατί αφού υπήρχε (και θεωρητικά υπάρχει) δημοτική μικροφωνική εγκατάσταση όλοι όσοι έκαναν εκδηλώσεις στον χώρο αυτό επί χρόνια υποχρεώθηκαν να φέρνουν και να πληρώνουν ιδιωτικές μικροφωνικές εγκαταστάσεις; Ποιος καθόριζε αυτή την πολιτική; Ποιος θεώρησε αυτά τα μηχανήματα δικά του και δεν τα παρείχε στους δημότες;

γ) Οι υπεύθυνοί της εκδήλωσης που έγινε στις 14/9/14 ρώτησαν τον επί 12ετία υπεύθυνο του Δημοτικού Θεάτρου για τον προτζέκτορα γιατί ήθελαν να τον χρησιμοποιήσουν. Αυτός απάντησε πως «ήταν παλιός χάλασε και τον πέταξαν»!

Άραγε υπάρχουν  πρωτόκολλα καταστροφής της δημόσιας περιουσίας; Γιατί ένα «χάλασε και τον πέταξαν» δεν αρκεί στα θέματα δημόσιας περιουσίας το κόστος της οποίας είναι περίπου 2.000 ευρώ. Έτσι ο καθένας θα μπορούσε να πει «χάλασε και πέταξα»! Και έτσι ίσως να «χάλαγαν και θα πέταγαν» πάρα πολλά πράγματα από την δημόσια περιουσία. Για τον λόγο αυτό έχει προβλεφτεί ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Για να μην «χαλάσουν και πετάξουν» (να μην πω φτερουγίσουν) πάρα πολλά από όσα ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο.

δ) Τι έχουν κάνει μέχρι στιγμής ή τι προτίθενται να κάνουν οι σημερινοί υπεύθυνοι που παρέλαβαν ή που παραλαμβάνουν την δημόσια περιουσία από τους προηγούμενους υπεύθυνους; Είναι λογικό πως πρέπει να παραλάβουν με βάση ΠΡΟΤΟΚΟΛΛΟ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ. Να ελέγξουν το τι υπήρχε και το τι παραλαμβάνουν. Όπου δεν υπάρχουν τα πράγματα να ελέγξουν τα ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Όπου δεν υπάρχουν πρωτόκολλα καταστροφής υπάρχει θέμα.

ε) Ακόμα οι παραλαμβάνοντες θα πρέπει να ελέγξουν και τι παραλαμβάνουν στην «κάποτε οικία Θεόφιλου Καΐρη» και σήμερα «ψηφιακό μουσείο» με καφετέρια-ταράτσα και θέα στο Παραπόρτι! Πρέπει π.χ. να ελέγξουν τα τιμολόγια των νέων ακριβών ηλεκτρονικών μηχανημάτων που τοποθετήθηκαν και να δουν αν είναι αυτά που αναγράφονται. Διαφορετικά υπάρχει θέμα. Πρέπει π.χ. ακόμα να δουν αν η ψηφιακή μηχανή προβολής που είναι τοποθετημένη εκεί σήμερα είναι αυτή που αναγράφεται στο τιμολόγιο. Γιατί υπάρχουν μηχανές ψηφιακής προβολής που κοστίζουν 30.000 ευρώ και άλλες που κοστίζουν 5.000 ευρώ! Να γιατί πρέπει να γίνονται οι έλεγχοι και να τηρούνται πρωτόκολλα. Για να ξέρουν αυτοί που παραλαμβάνουν τι παραλαμβάνουν. Και για για να ξέρουν α'υριο τι θα παραδώσουν.

Να γιατί χρειάζονται οι έλεγχοι και τα πρωτόκολλα. Δεν πρόκειται περί γραφειοκρατίας. Αλλά για διασφάλιση της δημόσιας περιουσίας. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Όπως κάποιοι στο παρελθόν είπαν μεγάλες κουβέντες  (μίλησαν ακόμα και για "κλέφτες") αλλά όταν έγιναν οι έλεγχοι των ορκωτών λογιστών στη συνέχεια που τα βρήκαν όλα εντάξει "ξέχασαν" να βγουν και να το πουν! Σημερα είναι οι τότε "κατήγοροι" που καλούνται να ελεγθούν. Και πρέπει να βρεθούν όλα σωστά και σε αυτούς. Για να μην λέει κάποιος άλλος κάτι άλλο αύριο...

Και στοχασμοί:

Τα παραπάνω τα γράφουμε γιατί δεν πρέπει να ξαναγίνουν κάποια πράγματα στο μέλλον. Πρέπει να αλλάξουν οι παλαιές κακές συμπεριφορές. Αλλά και οι αυθαιρεσίες στις οποίες συνήθισαν κάποιοι που νόμισαν τους εαυτούς τους "αιώνιους". Πρέπει να ξαναβρούμε τις αξίες μας. Και να καταλάβουμε το πεπερασμένο της δημόσιας εξουσίας και διαχείρισης. Γιατί ο άνθρωπος συχνά είναι άπληστος.

Ή, όπως λέει με το μοναδικό τρόπο ο Σεφέρης:

«…Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,/ άπληστος σαν το χόρτο…»

Όμως, όσο νερό κι αν πιει το χόρτο και όσο κι αν απλώσει πάντα χόρτο θα είναι. Δεν θα γίνει ποτέ δέντρο. Αλήθεια, εμείς τι θέλουμε να γίνουμε ως άτομα και ως κοινωνία;

-       Θέλουμε άπληστα χόρτα που φύονται εύκολα και μεγαλώνουν ευκολότερα, αλλά χάνονται ευκολότατα;

-       Ή, θέλουμε να γίνουμε δέντρα που φύονται δύσκολα, μεγαλώνουν δυσκολότερα, αλλά αντέχουν περισσότερο στον χρόνο και στους καιρούς;

Γιατί, όπως συνοψίζει πάλι ο Σεφέρης, αργά ή γρήγορα έρχεται κάποτε η ώρα του απολογισμού. Του όποιου απολογισμού:

«Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν».

Και τον καιρό του θερισμού, ή και του απολογισμού, πρέπει να απολογηθείς για την διαδρομή και το έργο σου. Τότε είναι που κρίνονται τα χόρτα και τα δέντρα.

Ή, όπως μας περιγράφει πάλι ο Σεφέρης:

 «σαν έρθει ο θέρος/προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ ‘άλλο χωράφι/σαν έρθει ο θέρος/άλλοι φωνάζουν για να ξορκίσουν το δαιμονικό/άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν./ Αλλά τα ξόρκια τα’ αγαθά τις ρητορείες,/σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι να τα κάνεις;».

Φίλοι μου να στοχάζεστε όταν ανέρχεστε. Για να μπορείτε να απαντάτε στα ερωτήματα όταν κατέρχεστε…  

(οι στίχοι είναι από το υπέροχο ποίημα-στοχασμό στα ανθρώπινα, στον πόλεμο και στη ζωή «Τελευταίος Σταθμός» του Γιώργου Σεφέρη που  γράφτηκε στην CavadeiTirreniστις 5/10/’44)