Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

Πολιτική είναι να θέτεις στόχους και να τους μετουσιώνεις σε έργα.

Επικοινωνία είναι να παρουσιάζεις τους στόχους και τα αποτελέσματα τους.

Τι προέχει στην καθημερινή ζωή; Η πολιτική ή η επικοινωνία;

Εξαρτάται από πια σκοπιά το βλέπει κανείς. Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να κάνουν έργο και εκείνοι που θέλουν το χειροκρότημα. Οι πρώτοι επιλέγουν την πολιτική οι δεύτεροι την επικοινωνία. Και οι δύο πολιτεύονται φυσικά. Όμως άλλο πολιτεύομαι και άλλο ασκώ πολιτική.

Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα από κοντά:

α) Για τους πολιτικούς που υποκύπτουν στον απόλυτο εγωισμό, στην φιλαυτία και στο χειροκρότημα το παν είναι η επικοινωνία. Γιατί η επικοινωνία εξασφαλίζει προβολή. Λατρεύουν, λοιπόν, την δημιουργία εντυπώσεων. Και κάνουν είδωλο τους την «εικόνα». Το τι μπορεί να υπάρχει κάτω από την εικόνα δεν τους νοιάζει. Η «εικόνα» τονώνει την αυταρέσκεια τους και τους εξασφαλίζει μερικές ήσυχες και «δοξασμένες» μέρες στην εξουσία. Πόσες είναι αυτές; Συνήθως μετρημένες. Όμως, η εξουσία συχνά τους δίνει την αυταπάτη μιας μικρής αιωνιότητας. Και το εύκολο χειροκρότημα συχνά τους δίνει την αυταπάτη της παντοδυναμίας. Σίγουρα ξέρετε παραδείγματα. Απλώς θυμηθείτε τα…

Όμως, η επικοινωνία έχει όρια. Έχει αρχή, αλλά έχει και τέλος. Κάτι που δεν το σκέφτονται όταν άρχουν. Κι αυτό γιατί κανείς δεν μπορεί να προβάλει επί πολύ καιρό κάτι που δεν υπάρχει. Ή, όπως είπε πριν 150 χρόνια ο Αβραάμ Λίνκολν: «κάποιος μπορεί να ξεγελά πολλούς για λίγο καιρό ή λίγους για πολύ καιρό. Δεν μπορεί, όμως, να ξεγελά πολλούς όλο τον καιρό».

 β) Για τους πολιτικούς που προέχει η προσφορά, το έργο και έχουν διάθεση να αλλάξουν την μοίρα του τόπου τους προέχει η πολιτική. Βάζουν στόχους, χαράσσουν στρατηγική και αναλύουν τακτικές. Όλα αυτά για να υλοποιηθούν οι στόχοι που βάζουν. Δηλαδή προέχουν οι στόχοι.

Για τον λόγο αυτόν αντιμετωπίζουν δυσκολίες και αντιθέσεις. Αλλά είπαμε προέχουν οι αλλαγές. Όμως, αλλαγές σημαίνει ξεβόλεμα από τα παλιά και τα καθιερωμένα, από τα παρωχημένα και την συνήθεια. Και εκεί χάνεται και το εύκολο χειροκρότημα. Κάπου εκεί τσαλακώνεται συχνά και η «εικόνα» τους.

Όμως, ξέρουμε καλά πως πολιτική δεν γίνεται χτυπώντας φιλικά πλάτες. Ενίοτε πρέπει να χτυπάς και το χέρι στο τραπέζι. Άρα πολιτική σημαίνει επιλογές. Και επιλογές σημαίνει και κόστος. Αλλά χωρίς κόστος δεν γίνεται έργο. Ο πολιτικός που ανοίγει δρόμους και έργο καλείται να πληρώνει και κόστος. Όμως, το έργο είναι η κληρονομιά του. Η «εικόνα» μαραίνεται σαν τα λουλούδια. Το έργο αντέχει στον χρόνο.

Εξαρτάται λοιπόν τι θέλει να κερδίσει κανείς το εύκολο και εφήμερο χειροκρότημα ή την δύσκολη μα διαχρονική αποδοχή.

γ) Βεβαίως καλό θα ήταν το έργο να συνδυάζεται και με την επικοινωνία. Όμως, αυτό απαιτεί εμπειρία, ισορροπία, γνώση και τύχη. Απαιτεί πρωτίστως και επιλογή καλών συνεργατών. Γιατί η πολιτική, όπως και το ποδόσφαιρο ή και το μπάσκετ, είναι σπορ ομαδικό. Για τον λόγο αυτόν η επιλογή των συνεργατών, ή των συμπαικτών, και ο συντονισμός τους είναι πολύ κρίσιμο ζήτημα.

Συμπέρασμα: Φίλοι μου η αρχική επιλογή, πριν από κάθε άλλη, είναι: έργο ή φιγούρα; Πράξεις ή λόγια; Πολιτική ή επικοινωνία; Ας ξεκαθαρίσει κανείς την επιλογή του από την αρχή. Και μετά ας προχωρήσει στον με τους στόχους και τις προτεραιότητες. Ακολουθούν οι στρατηγικές και οι τακτικές για να τους πετύχεις. Μετά έρχεται η ώρα να δεις πως θα καλύψεις στόχους και επιλογές με μια κάποια μορφή επικοινωνίας.

 

Υστερόγραφα

ΥΓ1: Χρόνια βλέπω πολιτικούς και αδαείς που τους περιβάλλουν να αυτοσχεδιάζουν μιλώντας για επικοινωνία. Όμως, τι να περιτυλίξεις επικοινωνιακά όταν δεν υπάρχει τίποτα πολιτικά; Σας θυμίζω τα ποσοστά αυτών που έβαζαν μεγαλόσχημους επικοινωνιακούς στόχους το 2010 στην Άνδρο. Ή, και αυτών που γέμισαν επικοινωνιακές φούσκες την Ελλάδα το 2012. Και τώρα τρέχουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα λέγοντας πάλι φούσκες. Για να μην πως για κάποιους σημερινούς που τάζουν λαγούς με πετραχήλια για χάρη της επικοινωνίας. Και που θα βρουν μπροστά τους αν τα καταφέρουν μόνο …λαγούς με πετραχήλια! Φίλοι μου πώς να «ντύσεις» αυτό που δεν υπάρχει;

ΥΓ2: Αλλά δεν μας φταίνε πάντα οι πολιτικοί. Τι να πεις για έναν λαό που «πέφτει μονίμως από τα σύννεφα». Είμαστε ίσως ο μόνος λαός που πέφτει τόσα τακτικά από τα σύννεφα. Έχουμε αναδειχτεί στους μεγαλύτερους «πεφτοσυννεφάκιδες» του κόσμου. Όπως έλεγε ένα φίλος πρέπει να φτιάξουμε ειδική υπηρεσία να μαζεύει αυτού που πέφτουν μονίμως και μαζική από τα σύννεφά. Ή, τουλάχιστον ας βάλουμε κάγκελα στα σύννεφα! Αφού δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι πολιτική και τι επικοινωνία!…

ΥΓ3: Και όσο σκέφτομαι πως αυτά, ενώ συγχρόνως χρόνια γράφω και μιλώ ως …επικοινωνιολόγος! Καλά μου είπε κάποτε και ο Βασίλης (διευθυντής μεγάλης εταιρείας διαφήμισης και πολιτικής επικοινωνίας): κάτι σαν κι εσένα κάνουν κακό στο επάγγελμα! Σίγουρα. Αλλά κάποτε πρέπει κι εμείς να επιλέξουμε. Όχι μόνο οι πολιτικοί…