Τα μάθατε τα νέα;
Του Γιάννη Μηνδρινού
Τα μάθατε τα νέα; Η Άνδρος γίνεται... παράδεισος! Χαβάη και Μαλδίβες μαζί! Αποκτά τόσες υποδομές και τόσες ανέσεις όσες δεν απέκτησε ποτέ, στα 53 τουλάχιστον χρόνια που τη γνωρίζω εγώ...
Πότε θα γίνουν όλα αυτά; Προσεχώς, φυσικά!
Όπως διαβάζω στην 1η σελίδα του τελευταίου φύλλου της «Ανδριακής», ο αξιότιμος Περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου (Μαχαιρίδης, νομίζω, σημειώστε το όνομά του, εκλογές έρχονται, ας το έχουμε πρόχειρο...), ανακοίνωσε κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Άνδρο, ότι στο επόμενο ΕΣΠΑ (2014-2020) έχουν ενταχθεί έξι έργα που μας αφορούν, συνολικού προϋπολογισμού 20.216.686,00 ευρώ.
Θαύμα, θαύμα! Η Άνδρος στο ΕΣΠΑ! Καλώς ήρθε το δολάριο... συγγνώμη, το ευρώ, στο Νησί μας! Θα το φέρει ο κ. Μαχαιρίδης, ομού μετά των κυρίων Γλυνού και Θεολόγου φυσικά, που δεν είναι δυνατόν να λείπουν από αυτή την κοσμογονία έργων! Αυτό δα έλειπε...
Μέχρι τότε, βεβαίως, ο κ. Περιφερειάρχης θα πρέπει να μας εξηγήσει γιατί δεν απορρόφησε η Περιφέρεια τα χρήματα από το προηγούμενο ΕΣΠΑ, για την ανάδειξη του Στρόφιλα π.χ. Αλλά θα μου πείτε: Με το ένα εκατομμύριο ευρώ του Στρόφιλα θα ασχολούμαστε τώρα; Εδώ, μιλάμε για 20 ζεστά εκατομμυριάκια που έρχονται! Το... 2020! Τότε που υποτίθεται πως θα απαλλαγούμε από το Μνημόνιο, ως χώρα... Το μνημόνιο φεύγει, το ΕΣΠΑ έρχεται στην Άνδρο! Ακριβώς σαν τη διαφήμιση γνωστής φίρμας ουίσκι (στην υγειά μας!).
Στο μεταξύ, υπήρξαν συγκλονιστικές εξελίξεις στο θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ΑΡΝΗΘΗΚΕ να δώσει παράταση στην άδεια παραμονής του δεματοποιητή στη Σταυροπέδα. ΄Ηρθε η στιγμή, που ακόμη και το ΚΑΣ βαρέθηκε το «δούλεμα» από τον Δήμο κι έπραξε το αυτονόητο. Αυτό που κανονικά θα έπρεπε να είχε κάνει από χρόνια.
Και τώρα; Τώρα τι θα κάνουμε χωρίς «βαρβάρους»;
Την ίδια στιγμή, λίγο πιο πέρα από τον Στρόφιλα, η κυρία Μάργκαρετ Μίλερ και η ομάδα των καθηγητών από την Αυστραλία, συνεχίζουν τις ανασκαφές τους στη Ζαγορά –την καλύτερα σωζόμενη πόλη (5.000 κατοίκων, τουλάχιστον!) της γεωμετρικής περιόδου στην Ελλάδα. Με τον ίδιο ενθουσιασμό και το ίδιο πάθος, που είχαν οι συνάδελφοί τους το 1967, όταν ξεκίνησε η πρώτη φάση των ανασκαφών.
Κι όλοι εμείς, που συνδεόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τη Ζαγορά, νιώθουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη προς όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν από τόσο μακριά, με σκοπό να αναδείξουν τους θησαυρούς ενός ξένου (γι΄ αυτούς) τόπου... Και μαζί με την ευγνωμοσύνη, νιώθουμε και μια τεράστια ανακούφιση. Ανακούφιση γιατί δεν τολμάμε να σκεφθούμε τι θα ήταν το οροπέδιο της Ζαγοράς, αν δεν είχαν έρθει οι Αυστραλοί...
Ένα ωραίο αιολικό πάρκο, ίσως, με καμιά 30 αναμογεννήτριες, ισχύος ενός μεγαβάτ;!!!
