Η επέτειος του σημερινού... αδιεξόδου
Του Χρήστου Οικονόμου
Στις αρχές Νοεμβρίου η Ιστορία αναφέρει πως έλαβαν χώρα δύο σημαντικά γεγονότα στη Γερμανία: Η «Νύχτα των Κρυστάλλων» και η πτώση του «Τείχους του Αίσχους». Ανεξάρτητα από το πόσο συνδέονται μεταξύ τους τα γεγονότα αυτά (σε πραγματικό ή συμβολικό επίπεδο) οι σημερινές αναφορές που γίνονται στα ΜΜΕ είναι με βάση τα τρέχοντα γεγονότα. Επιστρατεύονται δηλαδή ιστορικές φορτίσεις υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης και όλες κάνουν αναφορά στη σημερινή ευρωπαϊκή κρίση.
Φυσικά η σημασία και των δύο αυτών γεγονότων είναι αυτονόητα μεγάλη! Όμως έχω την εντύπωση πως η αναφορά τους πρέπει να γίνεται στη βάση πως και τα δύο αξιοποιήθηκαν από τη Γερμανία σε βάρος της Ευρώπης:
- Στη μεν «Νύχτα των Κρυστάλλων», οι ναζιστές επικράτησαν στο εσωτερικό της Γερμανίας και έτσι οργάνωσαν χωρίς καμιά εσωτερική αντίδραση την προετοιμασία της χώρας τους για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Στη δε πτώση του «Τείχους του Αίσχους» (πέραν του συμβολισμού της επανενοποίησης της διαιρεμένης Ευρώπης) η υποστηριχθείσα γερμανική οικονομία ενσωμάτωσε και την Ανατολική Γερμανία προβάλλοντας μια ηγεμονική γερμανική δυναμική στην Ευρώπη. Πολλοί θεώρησαν πως με την «Πτώση του Τείχους» ολοκληρώνονται μερικά σημαντικά βήματα της «ευρωπαϊκής ενοποίησης». Κάπου εδώ σταματούν τα καλά νέα!
Διότι:
- Κατά έναν -κατ’ αρχήν παράδοξο- τρόπο, η επανενοποίηση του Βερολίνου, συμπίπτει με την ανακοπή της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης σε πολιτικό επίπεδο. Έκτοτε, αντί της πολιτικής ενοποίησης προωθείται η νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης μέσα από το ευρώ!
- Οι πρόσθετοι πόροι, τα παραγωγικά αποθέματα, η ανταγωνιστικότητα (λόγω χαμηλού κόστους εργασίας) και το γεωπολιτικό κέρδος από την ενσωμάτωση της Ανατολικής Ευρώπης «εξατμίζονται» ταχύτατα προς μια μεγάλη κερδοσκοπική συσσώρευση που έχει αναφορά μεγάλα οικονομικά κέντρα και μια μονοδιάστατη κεφαλαιακή διάθεσή όλων αυτών των χρημάτων στην γερμανική οικονομία.
Είναι ενδεικτικό πως παρά την μεγάλη ρευστότητα που ακολούθησε την «Πτώση του Τείχους» η Γερμανία δρα από ένα σημείο και μετά μα βάση την «Ατζέντα 2010» (δηλαδή δεκαετές πάγωμα μισθών των εργαζομένων). Με τον τρόπο αυτό πλήττεται κυρίως η ευρωπαϊκή κατανάλωση. Η Γερμανία είναι η μόνη που απωφελείται από την κατάρρευση του τείχους. Παράλληλα, την λιδια περίοδο η Γερμανία απαιτεί, διεκδικεί και εν πολλοίς επιτυγχάνει εκείνην την εποχή την απόσβεση ή την αναβολή άλλων διακρατικών οφειλών της προς άλλες χώρες. Με την δικαιολογία να υποστηρίξει το (δήθεν) κόστος ενσωμάτωσης της ανατολικογερμανικής οικονομίας (που στην πραγματικότητα είναι προς όφελος της)!
Μ’ άλλα λόγια, η Γερμανία, ενώ τα προηγούμενα χρόνια είχε συναινέσει στην «ανάπτυξη διά της αύξησης της κατανάλωσης» (για να στηριχτεί το ενιαίο νόμισμα) μετά από ένα σημείο άρχισε να απέχει από την κοινή ευρωπαϊκή προσπάθεια για ενοποίηση προς δικό της όφελος.
- Η πολιτική διαχείριση της πτώσης του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου», αποδεικνύεται σήμερα πως έγινε κυρίως υπό το πνεύμα «δικαίωσης του νικητή καπιταλισμού» και φυσικά ελάχιστα έλαβε υπόψη την ουσία του ευρωπαϊκού οράματος της ενοποίησης. Κάπως έτσι σήμερα, η Ευρώπη ξαναδιχάζεται και πλέον «όλοι χάνουμε» από τους γερμανικούς χειρισμούς.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η επέτειος της «Πτώσης του Τείχους» κάνει αναγκαίο να συζητήσουμε πια χωρίς άλλες καθυστερήσεις και περιστροφές την ουσιαστική υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτό όμως δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν ανακοπεί η εικόνα υπόταξης των «ασθενών δορυφόρων» στους ορισμούς του «ισχυρού παίκτη». Βέβαια είναι γνωστό πως στην Ιστορία ο ισχυρός παίκτης υποτάσσει τους «μικρότερους». Όμως αυτή την συνθήκη υποτίθεται πως θα την αλλάζαμε μέσα από μια Ευρώπης αλληλέγγυων κρατών και πληθυσμών. Από ότι φαίνεται σε αυτό τόσο η Γερμανία όσο και όλοι οι υπόλοιποι έχουμε αποτύχει παταγωδώς για την ώρα...
