Κατάληψη… εις μνήμην μιας κατάληψης!
Της Δανάης Μπασαντή
Φοιτήτριας 4ου έτους Ιστορικού-Αρχαιολογικού ΕΚΠΑ
Προπύλαια, επέτειος Πολυτεχνείου: Μέρες του 2014!!!...
Οι μέρες μετράνε αντίστροφα και η επέτειος της γιορτής του Πολυτεχνείου έφτασε. Από την εβδομάδα που μας πέρασε στην Αθήνα, στην Πάτρα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας οι φοιτητικές συνελεύσεις των σχολών ψηφίζουν η μία μετά την άλλη κατάληψη. Πρώτα το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στα τμήματα Μηχανολόγων Μηχανικών και Τοπογράφων Μηχανικών ψήφισανκατάληψη για την Παρασκευή 14 και Δευτέρα 17/11/14.
Ακολούθησε το Πανεπιστήμιο Αθηνών με την Νομική Σχολή, το τμήμα Μαθηματικών, το τμήμα Φυσικής και η Φιλοσοφική Σχολή. Ενώ ανακοινώθηκε στους φοιτητές του Πανεπιστήμιο Πειραιά ότι δεν θα πραγματοποιηθούν μαθήματα από την Παρασκευή 14 έως την Δευτέρα 17/11.
Η πρυτανεία του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών στην προσπάθεια της μάλλον να αποφύγει τα επεισόδια έκλεισε το κτίριο της ΑΣΟΕΕ και από την Πέμπτη το πρωί βρίσκεται υπό αστυνομική επιτήρηση. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της πρυτανείας το κτίριο θα παραμείνει κλειστό μέχρι το πρωί της Τρίτης 18 Νοεμβρίου 2014.
Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών: εορτασμός Πολυτεχνείου 2014!
Οι κινητοποιήσεις αυτές των ελληνικών Πανεπιστημίων παραμονές της 17 Νοέμβρη μοιάζουν πια να έχουν γίνει μέρος μιας παράξενης κουλτούρας που επικράτησε μετά την μεταπολίτευση στα Πανεπιστήμια. Οι φοιτητές που κλειδώθηκαν στο κτήριο της Νομικής Σχολής της Αθήνας στις 21 Φεβρουαρίου 1973 προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Ελευθερία» σίγουρα δεν το έκαναν για να γίνουν ήρωες. Απλά διεκδικούσαν αξίες και δικαιώματα που τους είχε στερήσει το ολοκληρωτικό καθεστώς της Χούντας. Η αστυνομία επενέβη και κατέστειλε βίαια την εξέγερση των φοιτητών στο κτίριο της Νομικής. Τότε τους φοιτητές δεν τους υποστήριξαν πολλοί.
Στις 14 Νοέμβρη 1973 η κατάληψη του Πολυτεχνείου οδηγήθηκε σε κορύφωση της αντιδικτατορικής έκφρασης των φοιτητών. Η κατάληψη κατεστάλη και βάφτηκε με το αίμα πολλών νέων το βράδυ της 17 Νοέμβρη. Οι ένοπλες δυνάμεις εισέβαλαν με τανκς και εκκένωσαν το Πολυτεχνείο. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34. Ωστόσο, τα θύματα ήταν πολύ περισσότερα, γιατί πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.
Εμείς σήμερα εις μνήμην αυτής της κατάληψης που έγινε τότε κλείνουμε και καταλαμβάνουμε τις σχολές μας. Εάν όμως δούμε το γεγονός εκείνο μέσα στο ιστορικό του πλαίσιο είναι φανερό πως η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαμαρτυρίας. Κλείνοντας σήμερα τις σχολές δεν τιμάμε την μνήμη κανενός. Αντιθέτως χρησιμοποιούμε καταχρηστικά (και επομένως ακυρώνουμε) ένα μέσο πίεσης και αγώνα που έχει νόημα όταν έχουν εξαντληθεί όλα τα άλλα μέσα. Είναι σαν μια θλιβερή αναπαράσταση ενός γεγονότος που χωρίς τις δραματικές συνθήκες που το ανέδειξαν καταντάει παρωδία. Επιπλέον είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι τίποτα στη κοινωνία μας δεν έχει αλλάξει από τότε.
Οι παρατάξεις που ενορχηστρώνουν τις εκδηλώσεις μέσα από τις φοιτητικές τους οργανώσεις αντί να ευαισθητοποιήσουν την νεολαία στην αντίληψη, ανάλυση και αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων, εδώ και δεκαετίες, την διαπαιδαγωγούν στη στείρα αντιπαράθεση χρησιμοποιώντας απολιθωμένα πολιτικά συνθήματα. Κάπως έτσι προχωράμε με δογματικές ταμπέλες «προοδευτικότητας».
Προσποιούμαστε ότι τιμάμε τον ηρωισμό κάποιων ανθρώπων που έκαναν ότι έκαναν μη θέλοντας να γίνουν ήρωες. Εκείνοι έπραξαν ότι έπραξαν γιατί έτσι ένοιωθαν. Εμείς σήμερα προσπαθούμε να φτιάξουμε τους δικούς μας μύθους και ήρωες. Μόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει. Εκείνοι ζητούσαν ελευθερία λόγου και δημοκρατία, που δεν είχαν. Εμείς άραγε τι ζητάμε;
Από όσο καταλαβαίνω όσοι φωνάζουν πιο πολύ αυτές τις μέρες είναι στραμμένοι κυρίως στη διαχείριση της «δόξας» του παρελθόντος. Και όχι στις ανάγκες του παρόντος και του μέλλοντος.
