ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΚΙΣΑΣ: Η αβάστακτη τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας...
Η αφίσα της έκθεσης προκαλούσε την προσοχή. Μια παιδική ζωγραφιά, ένα λεωφορείο του 1963. Το θυμάμαι αμυδρά. Μικρούλης. 8χρονος ή 9χρονος. Είχα έρθει για καλοκαίρι στην Άνδρο με την μεγάλη μου ξαδέλφη την Κατίνα. Με ένα τέτοιο λεωφορείο πήγαμε καλοκαίρι μέσα της δεκαετίας του 1960 στην Χώρα. Θυμάμαι ακόμα πως κατεβήκαμε, ένα τσούρμο παιδιά διψασμένα για νερό. Στη βρύση πλάι στο δρόμο στον Πιτροφό. Ο οδηγός περίμενε γελώντας. Με ένα τέτοιο ξανάπηγα στη Χώρα 15χρονος. Για καλοκαίρι. Με την μάνα και τον μικρότερο αδελφό μου.
Τα χρόνια πέρασαν, ξέχασα τα παλιά λεωφορεία εκείνης της εποχής. Τα συναντούσα πια σε παλιές φωτογραφίες μόνο. Μέχρι που πριν λίγες μέρες τα συνάντησα ζωγραφισμένα - με όλη την μαγεία της παιδικότητας - στη έκθεση του Κώστα Λουκίσα, στο Εμπειρίκιο Γυμνάσιο. Ήταν μια απρόσμενη συνάντηση.
Μια συνάντηση που σε παίρνει και σε πηγαίνει πίσω σε μια ξεχασμένη παιδική ηλικία. Πλημμυρισμένη με μια αβάστακτη τρυφερότητα της μνήμης από εκείνη την μαγική ηλικία, που ανακαλύπταμε τον κόσμο. Μιας παιδικής ηλικίας που χάθηκε ανεπιστεπτί και η οποία ώρες-'ώρες μάς ξαφνιάζει καθώς κάτι συμβαίνει και γυρίζουμε πίσω σε χρόνια τρυφερά...
Στην περίπτωση μας αυτό το κάτι ήταν η έκθεση ζωγραφικής του τόσο ήρεμου και γλυκού τύπου, του τόσο παιδικού και ευαίσθητου Κώστα Λουκίσα. Μια από τις πιο συμπαθητικές και αυθεντικές φιγούρες της Χώρας. Ευγενής, προσηνής, ευαίσθητος, καλόκαρδος, παιδικός. Τον γνώρισα σε ένα δρομολόγιο της επιστροφής για Ραφήνα πριν χρόνια. Ήταν με την ηλικιωμένη μητέρα του. Ήθελε πολύ ευγενικά να μού την συστήσει.
Τότε μάς ξάφνιασε με την ευαισθησία του απέναντι στη μητέρα του. Τώρα μάς ξάφνιασε με τις ζωγραφιές του. Και οι πληροφορίες, οι διάλογοι που συνόδευαν τις ζωγραφιές: το πρώτο αυτοκίνητο στην Άνδρο, το πρώτο ταξί στην Άνδρο. Τα καΐκια στην Κατοχή. Το λεωφορείο του 1963 στην Άνδρο, το Μοσχάνθη του 1960 στην Άνδρο. Το Μοσχάνθη δεν το θυμάμαι...
Όλα τα παραπάνω, παιδικές ζωγραφιές, αλλοτινές πληροφορίες, προσωπικές μνήμες, ήρθαν κι έδεσαν γύρω από τις ζωγραφιές του Κώστα Λουκίσα. Και μαζί με την δική του παιδικότητα ξανασυναντήσαμε και την δική μας. Σε αυτή την έκθεση που μόνο ο Κώστας μπορούσε με τον υπέροχο δικό του απλό τρόπο να βγάλει από μέσα μας. Σε ευχαριστώ Κώστα γι' όλα όσα ξύπνησες μέσα μου με την έκθεση σου. Εσύ με την ζωγραφική τρυφερότητα, την σπάνια παιδικότητα και την υπέροχη απλότητα σου. Νάσαι καλά φίλε μου...
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
