«Άνδρος, η Αρχόντισσα» ή η δική μου Άνδρος
Γράφει η Μαρία Μαρκεσίνη
(Την Μαρία Μαρκεσίνη, ομολογώ πως δεν τη γνώριζα. Την έμαθα πρόσφατα, ενόψει της συναυλίας που θα πραγματοποιήσει την Παρασκευή, 15 Μαΐου, στο Γαύριο, στον Πολυχώρο του νέου Δημοτικού Σχολείου. Με εντυπωσίασε, ως καλλιτέχνης. Εντυπωσιάστηκα ακόμη περισσότερο, όμως, από την αγάπη της για την Άνδρο, παρότι η ίδια είναι Κεφαλονίτισσα. Της ζήτησα να γράψει κάτι γι΄ αυτή την αγάπη της. Δεν περίμενα να ανταποκριθεί. Διαψεύστηκα! - ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΝΔΡΙΝΟΣ)
Ένα ταξίδι κάποτε στην Άνδρο ήταν όνειρό μου από την παιδική μου ηλικία. Ένας από τους καλύτερους φίλους των γονιών μου, που ταξίδευε σε όλον τον κόσμο, πήγαινε πολύ συχνά εκεί διακοπές και οι ιστορίες που μας έφερνε άφηναν κάτι από παραμύθι στην παιδική μου φαντασία: καραβοκύρηδες, αρχοντόσπιτα, αέρας Ευρώπης, ενέργεια από έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό από όλα τα άλλα μέρη και νησιά, πράσινο πολύ και τιρκουάζ νερά...
Ζώντας παιδί στο δικό μου νησί, την Κεφαλονιά, αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε ποτέ να είναι διαφορετικό από τον δικό μου, οικείο, κόσμο της ζωής σε νησί. Έπρεπε να πάω μια φορά να δω επιτέλους τον μαγικό αυτό τόπο... Αλλά σύντομα έφυγα μόνιμα για το εξωτερικό.
Οι ξενιτεμένοι νησιώτες, με δικό τους σπίτι στον τόπο τους, σπάνια πάνε διακοπές σε άλλο νησί. Παρ' όλα αυτά, η παιδική αυτή περιέργεια που δεν είχε σβήσει, με έφερε πέρσι πρώτη φορά στην Άνδρο.
Οι πρώτες μέρες ξεκούρασης, σε τελείως απομονωμένο μέρος, κρυμμένο δίπλα στη θάλασσα - συνειδητή επιλογή "Βορειο-ευρωπαίας" πλέον που ζητάει μερικές μέρες μόνο θάλασσα και ουρανό- δεν άφηναν να δω κάτι διαφορετικό από κάθε άλλο νησί. Με την πρώτη επίσκεψη όμως στη Χώρα, κατάλαβα όλα όσα ο φίλος μας μάς διηγιόταν. Η "Αρχόντισσα" ξεδιπλώθηκε μπροστά μου καθώς η πόλη με μάγεψε. Για καλή μου τύχη έπιασα αυθόρμητα φιλία με ένα γκρουπ 7-8 ηλικιωμένων κυριών που έπαιρναν το τσάι τους κάθε βράδυ στο ίδιο μέρος. Ντυμένες και στολισμένες με εκλεκτική κομψότητα, όπως οι αντίστοιχες μεγάλο-κύριες στις Βρυξέλλες ή στη Χάγη, στην απογευματινή βόλτα τους που συναντώ, μας διηγήθηκαν σε άπταιστα γαλλικά και αγγλικά -στον Ολλανδό άνδρα μου κι εμένα- παλιές ιστορίες μιας "χαμένης" πλέον μαγικής εποχής της Άνδρου, προηγούμενων ένδοξων γενιών που δεν ξαναγυρίζουν, όπως έλεγαν με εμφανή πίκρα και νοσταλγία.
Τις 3 τελευταίες μέρες της παραμονής μου στο νησί τα πράγματα πήραν άλλη τροπή και ρυθμούς καθώς η συμμετοχή μου στο γύρισμα του βίντεο "Παίζουμε Οικολογικά" με έφεραν σε επαφή με ανθρώπους του Δήμου του νησιού και άνοιξαν άλλες πόρτες, απρόσμενες...
Για μια Κεφαλλονίτισσα που έχει πάθος για το νησί της, είναι μεγάλη κουβέντα αυτό που θα πω, αλλά η Άνδρος το αξίζει: Λίγοι τόποι συνδυάζουν τόσα πολλά, μαζεμένα στο ίδιο μέρος . Εύχομαι η "χαμένη" μαγική Άνδρος των αριστοκρατικών διηγήσεων των κυριών που συνάντησα να δώσει τόπο σε μία νέα εποχή που θα εκπλήξει τους πάντες μέσα κι έξω από την Ελλάδα, προβάλλοντας αυτό που η Άνδρος είναι -και πλέον είμαι κι εγώ μάρτυς του: Η Αρχόντισσα του Αιγαίου.
