Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

Σαν παλιά φωτογραφία εποχής ο χαιρετισμός του θιάσου στο τέλος. Από αριστερά οι Π. Αγγελετάκη, Α. Βασιλοποόυλου, Φ Γρηγόρας, Α. Λαλιώτη, Δ. Λάγιος, Ν. Μώρος, Γ. Κολυδάς> Μπροστά καθιστοί οι τέσσερις μικροί της ομάδας.

Για τρίτη φορά η ομάδα της κ. Λαλιώτη, 25^η Ώρα, μας ταξιδεύει στον χώρο της κλασικής ελληνικής ηθογραφίας μιας χαρακτηριστικής εποχής για τη χώρα μας. Τα ερωτήματα, πηγαίνοντας στην παράσταση, αρκετά. Οι απαντήσεις της παράστασης, λίαν ενδιαφέρουσες, περιέκλειαν τρεις μικρές εκπλήξεις.

Πρώτη παρατήρηση: Η παράσταση ξεκινά με ένα θεατρικό παιχνίδι. Τα μικρά παιδιά και οι νεαροί ηθοποιοί του σχήματος  περιφέρονται στην αίθουσα ρωτώντας ή λέγοντας ατάκες από το έργο. Το κοινό γελά περίεργο για την συνέχεια. Μια συνέχεια που ξενικά με τον Παναγιωτάκη (Φ.Γρηγόρας), σύζυγο της Σουσούς, να πουλά ψάρια σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας στο ιχθυοπωλείο «Το Λούβρο»!!! Το αποτέλεσμα θεατρικά ευχάριστο και κοινωνικά εξαιρετικό. Τα σκηνικά εναλλάσσονται ανάμεσα στη φτώχεια του Μπύθουλα (Κολωνού) και στον πλούτο του Κολωνακίου! Αλλά και σε μια Μαντάμ Σουσού (Αρετή Λαλιώτη) που γινόταν απολαυστική με την βοήθεια και του συνόλου των συντελεστών καταφέρνοντας να δώσει πολλά στοιχεία της διαχρονικότητας του Ψαθά.

Ο Παναγιωτάκης (Φ Γρηγόρας) και η κυρά Κατίνα (Παναγιώτα Αγγελετάκη).

 Από αυτή την άποψη η παράσταση δεν ήταν μόνο μια ηθογραφία του χτες, αλλά και του σήμερα. Άλλωστε η Ελλάδα του τότε συναντάται με την Ελλάδα του σήμερα, καθώς κινείται πάλι ανάμεσα στους νεόπλουτους και στους νεόπτωχους!

Δεύτερη παρατήρηση: Ο θίασος είχε από σχολιαρόπαιδα του δημοτικού, που παίζουν τα παιδάκια του δρόμου. Είχε παιδιά από το νησί, αγόρια και κορίτσια, μαθητές και επαγγελματίες, να παίζουν με την ψυχή τους ρόλους απαιτητικούς. Αλλά και μεγαλύτεροι, που έχουν ξαναδοκιμάσει τις δυνάμεις τους, να παίζουν με όλο τους το είναι, ρόλους που έχουν παίξει οι κλασικοί του ελληνικού θεάτρου.

Ο συμβολαιογράφος (Νίκος Μώρος), η μαντάμ Σουσού (Αρετή Λαλιώτη) και ο Μηνάς Κατακουζηνός (Δημοσθένης Λάγιος) στον Μπύθουλα

 Όλοι αυτοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, μέσα από το «μαγικό ραβδάκι» της θεατρικής πράξης και παιδείας, μεταμορφώνονται για μια βραδιά σε θεατρικούς χαρακτήρες. Και μόνο αυτή η σκέψη της απόστασης που διανύουν αυτοί οι ερασιτέχνες σε κάνει να αισθανθείς κάτι από την μεγαλοσύνη του θεάτρου, αλλά και από την παιδεία, μέσα από την οποία καταφέρνει να μεταμορφώνει απλούς ανθρώπους σε διαχρονικούς χαρακτήρες. Όλοι όσοι συμμετείχαν με την καρδιά και το μυαλό τους σε αυτή τη θεατρική διαδικασία αξίζουν συγχαρητήρια.

Τρίτη παρατήρηση: Τέλος και το κοινό της Άνδρου ήταν μια μικρή έκπληξη. Στην πρώτη παράσταση μάλλον επιφυλακτικό. Η μεγάλη πλειοψηφία, από τους περίπου 90 που παραβρεθήκαμε, ήταν από την Υδρούσα! Την παρατήρηση έκανε ευγενική κυρία από το Γαύριο που πλησίασε μόνη της λέγοντας πως είναι τακτική αναγνώστρια του «εν Άνδρω»! Η αλήθεια είναι πως είχα δει σχετικά λίγους από την Χώρα, αλλά δεν είχα προσέξει αυτή την λεπτομέρεια.

Η μαντάμ Σουσου (Αρετή Λαλιώτη) και ο Μηνάς Κατακουζηνός (Δημήτρης Λάγιος) στο Κολωνάκι

Η Χώρα, λοιπόν, ήταν κάπως επιφυλακτική. Σαν να περίμενε να δει τον αντίκτυπο της παράστασης. Η δεύτερη βραδιά και λόγω Μάριου Φραγκούλη είχε ακόμα λιγότερα άτομα. Όμως από εκεί και μετά στις επόμενες τρεις παραστάσεις το δημοτικό θέατρο της Χώρας ήταν υπερπλήρες (130-135 θεατές). Τόσο γεμάτο ήταν που έβαζαν και καρέκλες και στο τέλος έδιωχναν κόσμο που δεν είχε κλείσει εισιτήρια! Η Χώρα, αλλά και η υπόλοιπή Άνδρος, είχε αποδεχτεί με ενθουσιασμό το θεατρικό αποτέλεσμα.

Συμπέρασμα: Χάρη σε μια σειρά ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο και την Άνδρο το νησί μας έχει τρεις θεατρικές ομάδες. Χάρη στην ομάδα "25^η Ώρα" ταξιδεύει εδώ και τρία χρόνια στις κλασικές σελίδες της ελληνικής ηθογραφίας. Και βεβαίως χάρη στις παραστάσεις, αλλά και στον κόσμο, τα παιδιά και οι νέοι της Άνδρου έχουν την δυνατότητα να μυούνται στο θεατρικό παιχνίδι και στο θέατρο. Αλλα και το κοινό της Άνδρου (αστικό και λαϊκό), όπως δείχνει και η ιστορία του νησιού μας, συνεχίζει να αγαπά διαχρονικά το θέατρο έχοντας την ευκαιρία να βλέπει τα παιδιά του, τους φίλους του, τους γνωστούς του, σε μια σειρά επιτυχημένες παραστάσεις κάθε χρόνο. Τι άλλο δημιουργικότερο για όλους σε αυτή τη δύσκολη εποχή;