Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

 

Μια ακόμα σπουδαία έκπληξη στα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού μας αυτό το καλοκαίρι. Αυτή τη φορά από τον Φιλοπρόοδο Όμιλο του Γαυρίου που διοργάνωσε «δειλινό όπερας» στον Άγιο Κυπριανό με την σοπράνο Κάτια Πάσχου και τον πιανίστα Σταύρο Δρίτσα. 

 

Η ιδέα ξεκίνησε από μια τυχαία συνάντηση του προέδρου του Γιάννη Μαμάη με την Κάτια Πάσχου στο βιβλιοπωλείο του Γαυρίου. Η Πάσχου, που περνά χρόνια τώρα τα καλοκαίρια της στο σπίτι του πατέρα της στον Χάρακα, του συστήθηκε και ο Μαμάης της χάρισε ένα βιβλίο και της πρότεινε μια καλλιτεχνική εμφάνιση στην Άνδρο. Κάπως έτσι στήθηκε μια από τις πιο όμορφες καλοκαιρινές εκδηλώσεις, με την έλευση και του νεαρού πιανίστα, γι’ αυτό το υπέροχο λυρικό ηλιοβασίλεμα στον Άγιο Κυπριανό.

Η εκδήλωση ήταν προγραμματισμένη στις 20.00.

Ο χώρος υπέροχος και το δειλινό μαγικό. Η Κάτια ήθελε να τραγουδήσει χωρίς μικρόφωνο, ο Σταύρος ήθελε να παίξει πιάνο χωρίς ηλεκτρική ενίσχυση. Και ο Γιάννης έτρεχε να τα οργανώσει όλα. Γύρω στις 20.20 που ξεκίνησε η εκδήλωση όλοι κάθισαν όπου βρήκαν: στις καρέκλες από το Γαύριο, στα γύρω πεζούλια του ξωκλησιού και στα σκαλάκια του μονοπατιού. Μερικοί έμειναν όρθιοι.

Όταν ξεκίνησαν οι πρώτες νότες ο ήλιος έδυε χαμηλά. Ο αέρας έπεσε. Και μόνο τα τζιτζίκια συνέχισαν απτόητα το δικό τους τραγούδι. Ήταν η εξωτική νότα που χρειαζόταν αυτό το υπέροχο δειλινό όπερας στην όμορφή παραλία του Άγιου  Κυπριανού.

 

Η Κάτια Πάσχου τραγούδησε ένα ρεπερτόριο γνωστών ιταλικών, γαλλικών και ισπανικών τραγουδιών. Και έκλεισε με ένα ελληνικό του Σπύρου Σαμαρά. Ενδιαμέσως διάβαζε κείμενα από το ποιητικό βιβλίο που της είχε χαρίσει ο Γ. Μαμάης. Γύρω με θρησκευτική ευλάβεια και απόλυτη σιγή 200 περίπου θεατές/ακροατές απολάμβαναν τις μοναδικές στιγμές. Καθώς ο ήλιος χάνονταν το κύμα εξασθενούσε κι έμοιαζε με ψίθυρο. Στα τελευταία τραγούδια μόνο η φωνή της Κάτιας Πάσχου κυριαρχούσε στον χώρο. Στιγμές μαγικές. Καθένας «ταξίδευε» στο σκοτάδι και στις μνήμες του. Χαμένος στον νυχτερινό αισθησιασμό ξέφυγα ξαφνικά και βρέθηκα σ’ ένα γλυκό φθινοπωρινό απόβραδο του 2011 μπροστά στο Πάνθεον της Ρώμης. Ήμουν με έναν φίλο που «έφυγε» πριν ενάμιση χρόνο. Ακούγαμε σιωπηλοί στο ημίφως ένα νεαρό τενόρο και "ταξιδεύαμε" μαζι και χώρια με φόντο τους απόμακρους ήχους της νυχτερινής αιώνιας πόλης.

 

Όπως τότε έτσι και χτες ζήσαμε υπεροχές στιγμές αυτής της σύγχρονης πλέον εκδοχής της όπερας. Μια όπερας που εδώ και χρόνια στην Ευρώπη έχει βγει από τους κλειστούς τοίχους των αιθουσών αναζητώντας παντού τους νέους ακροατές της: στις πλατείες των πόλεων και κοντά στο φυσικό περιβάλλον. Τι πιο ωραίο από την φωνή ενός τενόρου να ανακατεύεται με τους ήχους της πόλης ή μιας σοπράνο μέσα στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον. Χτες στον Άγιο Κυπριανό η φωνή της Κάτιας Πάσχου ανακατευόταν στην αρχή με τον ψίθυρο του κύματος στα βότσαλα της ακτής και στο τέλος με τον ήχο των τζιτζικιών που συνέχιζαν δίπλα μας το δικό τους καλοκαιρινό τραγούδι.

Το τέλος του λυρικού ηλιοβασιλέματος έφτασε όταν το σκοτάδι είχε καλύψει τα πάντα (γύρω στις 21.45) κι εμείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής αναλογιζόμενοι πως η Άνδρος μας «ταξιδέυει» με τρόπους απροσδόκητους αυτό το καλοκαίρι.

(στη μνήμη του Μάνου Αμελίδη που αγάπησε την όπερα δρόμου)