Κι αν είμαι τζαζ ...μην με φοβάσαι!
Του Διαμαντή Μπασαντή
Η τζαζ έχει πολλούς φίλους και στην Άνδρο
Τελικά οι ανδριώτες δεν φοβήθηκαν την τζαζ και η Trilogia των Γιώργου Τρανταλίδη, Γιώργου Κοντραφούρη και Παναγιώτη Σαμαρά κέρδισε το κοινόμε τα μουσικά κομμάτια. Ηθικός αυτουργός της βραδιάς ο Παντελής Βούλγαρης που προλόγισε τους τρεις μουσικούς και μίλησε για την αγάπη του για την τζαζ.
Ο Παντελής Βούλγαρης: μπορεί να μην κατάφερε να γίνει ντράμερ, αλλά "σκηνοθέτησε" εξαιρετικά την συναυλία τζαζ στην Άνδρο
Η τζαζ μια μουσική με αφρικάνικες ρίζες, που αποδόθηκε μέσα από δυτικά όργανα και ενορχήστρωση, φτανοντας σε ένα μοναδικό μίγμα πολιτισμών από την αρχή της. Γεννήθηκε στην μακρινή Νέα Ορλεάνη, ως μουσική των περιθωριακών. Μαζί τους ανηφόρισε με τα ποταμόπλοια τον Μισισιπή. Και στη συνέχεια ταξίδεψε με το τρένο σε όλους τους μεσοδυτικούς σταθμούς: Μέμφις, Κάνσας Σίτυ, Σαιντ Λιούις. Πριν φτάσει τέλος βόρεια στο βιομηχανικό Σικάγο. Από εκεί ταξιδεψε στη Νέα Υόρκη και στις άλλες ανατολικές περιοχές της Αμερικής.
Η Τrilogia σε μια σπουδαία στιγμή της
Η τζαζ, μια μουσική ταξιδιάρα από την γέννηση της. Μια μουσική ρυθμική, μελωδική, επίμονη, ιδιότυπη, αισθαντική, αυτοσχεδιαστική. Ένας ψίθυρος ή ένα μικρό κύμα που εκεί που λες πως πάει να σβήσει θεριεύει και ορθώνεται γιγάντιο και πάλι από την αρχή. Μια μουσική που ξεκίνησε "εκεί στο Νότο" γεμάτη πάθος για ζωή, αλλά και πόνο ζωής. Περιείχε από την αρχή το «ταξίδι» σαν όνειρο και το παιχνίδισμα της ψυχής: σαν φυγή, σαν νοσταλγία, σαν πόθος, σαν μνήμη αυτού που έζησες ή αυτού που δεν θα ζήσεις ποτέ...
Ο σπουδαίος Γιώργος Τρανταλίδης: οι απαρχές της δισκογραφίας της τζαζ στην Ελλάδα.
Η τζαζ είναι, λοιπόν, μια μουσική που έρχεται από μακριά>Καθένας μας την προσέγγισε αρχικά με διαφορετικό τρόπο. Έτυχε να την γνωρίσω νεαρός από έναν σκηνοθέτη, τον Θανάση Ρεντζή. Περάσαμε ώρες μιλώντας γι' αυτήν και για ένα πειραματικό έργο του, το Corpus, που με μάγεψε κάποτε στην Αλκιονίδα γιατί ήταν γεμάτο τζαζ.
Ο μοναδικός Γιώργος Κοντραφούρης: μέρος της παγκόσμιας τζαζ στην Ελλάδα.
Μετά έχασα τον Θανάση. Ταξίδεψα για χρόνια. Έτυχε κι άκουσα μαγεμένος τις αναζητήσεις της νεώτερης τζαζ στη Νέα Υόρκη, πριν ακούσω και κλασική τζαζ στη Νέα Ορλεάνη. Μια διαδρομή ανάποδη. Όπως πολλά ανάποδα στη ζωή. Και κάπως έτσι ανάποδα την ξανασυναντήσαμε στην Άνδρο, χάρη σε έναν άλλον έλληνα σκηνοθέτη, τον Παντελή Βούλγαρη.
Ο Γιώτης Σαμαράς. Εξαιρετική ελληνική νότα της τζαζ, αλλά και η πιο cool ...ένταση της βραδιάς!
Για πολλούς, όπως και για μένα, αυτή η νότα τζαζ του Φεστιβάλ Άνδρου ήταν ένας νέος άνεμος στα μουσικά δρώμενα του νησιού. Ήξερα για τον Τρανταλίδη. Είχα ακουστά τον Κοντραφούρη. Δεν είχα ακούσει ποτέ το τρίο. Και είχα περιέργεια. Για το τι θα άκουγα; Για το πώς θα ανταποκρινόταν το κοινό της Άνδρου στην τζαζ; Για το αν το ανοιχτό θέατρο θα γέμιζε; Για το αν αυτή η «ταξιδιάρικη» μουσική θα έβρισκε απήχηση σε ένα νησί που πάντα ταξίδευε ιδιότυπα στον εαυτό του και στον κόσμο;
Τελικά ο κόσμος ήρθε στη συναυλία. Οι θεατές κάλυψαν τα 2/3 του θεάτρου. Πολύ ενθαρρύντικό στοιχείο. Η συναυλία ξεκίνησε χαλαρά, ρυθμικά. Όπως ξεκινούν τα ωραία πράγματα. Οι τρεις μουσικοί σα να ήθελαν να μας παρασύρουν αργά στον κόσμο της τζαζ. Με κλασικά κομμάτια, αλλά και νέα κομμάτια. Ακούσαμε κομμάτια που είχαμε ακούσει κάποτε, αλλά και τζαζ του Τρανταλίδη, που δεν ξέραμε. Από την cool τζαζ περάσαμε και σε πιο κομμάτια με ένταση. Ο κόσμος άρχισε να ζεσταίνεται. Οι πιο εξοικειωμένοι ήταν από την αρχή στο κλίμα. Οι άλλοι μπήκαν σιγά-σιγά. Κάποια στιγμή είδα μπροστά μου δεξιά τον Βούλγαρη να ζει την συναυλία.
Οι εκφράσεις του Τρανταλίδη, πίσω από τα ντραμς, «έδιναν ρέστα», αλλά το ίδιο και οι κινήσεις του Κοντραφούρη, πάνω από τα πλήκτρα. Ο Σαμαράς πολύ cool στις κινήσεις, όμως έπαιζε κιθάρα με μια ιδιότυπη ένταση. Το να τους βλέπεις και μόνο ήταν εξιαρετικό. Τρεις πολύ …τζαζ τύποι, έδιναν ένα ρεσιτάλ ...τζαζ! Και στο τέλος κατάφεραν να κερδίσουν ρο κοινό. έτσι ώστε μυημένοι και αμύητοι έγιναν ένα.
Μερικές στιγμές έπιανα με την άκρη του ματιού μου τον δεκάχρονο Οδυσσέα: στην αρχή άκουγε περίεργος, μετά βαριεστημένος, ξαφνικά συνεπαρμένος. Φεύγοντας ήταν ενθουσιασμένος με τον …ντραμίστα! Όλα τα παιδιά ξετρελαίνονται με τα τύμπανα. Το είπε άλλωστε στην αρχή και ο Βούλγαρης: παιδί κι αυτός ήθελε να γίνει ντραμίστας και έπαιζε με τα χέρια ντραμς σε όλο το σπίτι!
Τέλος και η κατάληξη της συναυλίας εντελώς …τζαζ! Μέσα σε ένα μουσικό κρεσέντο καταλήγει η συναυλία. Οι τρεις μουσικοί χαιρετούν το κοινό που τους χειροκροτεί θερμά. Αποχωρούν. Περνά ένα λεπτό. Το χειροκρότημα σβήνει. Ο κόσμος σηκώνεται να φύγει. Οι πιο βιαστικοί έχουν φτάσει στην έξοδο. Ξαφνικά οι τρεις μουσικοί ξαναμπαίνουν χαμογελαστοί και ξεκινούν ένα ...νεο φινάλε!!! Όλοι μένουν ακίνητοι εκεί που βρίσκονται. Άλλος στον διάδρομο για την έξοδο, άλλος στα σκαλιά που κατέβαινε, αρκετοί βρεθήκαμε απλώς όρθιοι στη θέση μας. Ακούμε την πιο τζαζ στιγμή της βραδιάς και ίσως του φεστιβάλ. Άνθρωποι συνερμαρμένοι και ακίνητοι. Ζουν μια στιγμή πέρα από τα καθιερωμένα ενός κλασικού τέλους μιας «καθώς πρέπει» συναυλίας. Και ακολουθούν τους μουσικούς στο νέο ξέφρενο φινάλε ...του φινάλε! Ένα πολύ τζαζ φινάλε που θα το θυμόμαστε...
Αντί άλλης περιγραφής δείτε απλώς το βίντεο που ακολουθεί και θα καταλάβετε…
