Εν Άνδρω

Αχαρνής - Επίδαυρος – Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ – Γράφει η Όλγα Σελλά

«Ποτέ πριν δεν είχα συγκινηθεί με έργο του Αριστοφάνη. Το κατάφερε ο Γιάννης Κακλέας την περασμένη Παρασκευή, στη δεύτερη παράσταση των φετινών Επιδαυρίων, με τους «Αχαρνής» αυτήν τη φορά…

…Το σκηνικό (Γιάννης Παντελιδάκης) παρέπεμπε σε εγκαταλελειμμένο βιομηχανικό χώρο φορτοεκφόρτωσης εμπορευμάτων, με μεγάλα κιβώτια, μια παρατημένη πρέσα, αναποδογυρισμένους μεταλλικούς κουβάδες κι εκείνη τη μεγάλη πόρτα, με τις πλαστικές κουρτίνες, απ’ όπου μπαινοβγαίνουν τα φορτηγά. Από την πρώτη σκηνή, με την εμφάνιση των ρημαγμένων προσφύγων λόγω του πολέμου, ο Γιάννης Κακλέας καθήλωσε το κοινό. Ο χορός μετέδωσε με ακρίβεια και συναίσθημα τον ζόφο.
Ο Δικαιόπολις (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) εμφανίστηκε στην Εκκλησία του Δήμου για να δηλώσει «τον τόπο μου λαχταρώ, τις Αχαρνές». Όμως οι πολίτες αυτής της άμεσης δημοκρατίας άβουλοι άκουγαν και χειροκροτούσαν μόνο τον πολεμοχαρή ηγέτη τους. Μια διεφθαρμένη πολιτεία αναδύεται από τις πρώτες σκηνές, μέχρι που ο Δικαιόπολις, απελπισμένος, αποφασίζει ότι «ήρθε η ώρα να λατρέψουμε πάλι τον Διόνυσο», τη ζωή δηλαδή. Και επιμένει ότι «δεν φταίνε σε όλα οι Σπαρτιάτες. Έχουμε κι εμείς ευθύνη». Και κάπου εκεί αρχίζουν να λειτουργούν οι παραλληλισμοί με το σήμερα. Που έγιναν πιο έντονοι με την εμφάνιση του στρατηγού Λάμαχου (Φάνης Μουρατίδης), ο οποίος είχε όλα τα χαρακτηριστικά του εθνικολαϊκισμού και του φανατισμού. Ήταν ένας αδυσώπητος σαρκασμός από τον σκηνοθέτη στα γοητευτικά (εκ πρώτης όψεως), παθιασμένα και μονίμως συναισθηματικά λόγια του λαϊκισμού. Και κάπου εκεί ο Δικαιόπολις απαντάει στον Λάμαχο: «Όποιος κοιμάται στη δημοκρατία, ξυπνάει σε δικτατορία»!

Κι αν τους περισσότερους από τους συντελεστές τούς είχαμε ξαναδεί στις προηγούμενες τρεις κωμωδίες του Αριστοφάνη που είχε σκηνοθετήσει ο Γ. Κακλέας, η παρουσία του Αρη Σερβετάλη ήταν η πρώτη σε αριστοφανική κωμωδία. Ήταν ένας απολαυστικός Ευριπίδης, που κέρδισε όχι μόνο στην τελική υπόκλιση, αλλά και στο τέλος της σκηνής του ενθουσιώδες χειροκρότημα.»

Αχαρνής - 1^ο Φεστιβάλ Δάσους – Θεσσαλονίκη – THINKFREE, OpinionMagazine - Γράφει ο Γιάννης Κεσσόπουλος: «μια πολύ αξιόλογη παράσταση»…

Παράσταση Θεσσαλονίκης

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος / δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο». Το άκουσμα των στίχων του Τάσου Λειβαδίτη ήταν μια πολύ δυνατή κορύφωση, στους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη «διά χειρός» Κακλέα που παρουσιάστηκαν στο Θέατρο Δάσους, στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Δάσους…

…Μέσα από τη δραματουργική επεξεργασία ο Κακλέας παρουσιάζει ένα δυνατό κείμενο με στοιχεία επικαιρότητας (διαχρονικές αναλογίες, όχι απροκάλυπτα), με αναφορές στη Βουλή, στη δημαγωγία, στον ψευτοπατριωτισμό. Στην ειρήνη και στον πόλεμο, και στις συνέπειές τους…

…Ατμοσφαιρικά τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, σε κερδίζουν από τα.. αποδυτήρια, πριν ακόμη ξεκινήσει η παράσταση. Εντυπωσιακά είναι και τα φωτο-ηχητικά εφέ του πολέμου που εμφανίζονται αρκετές φορές στην παράσταση, όπου φυσικά πρέπει να πούμε ότι σημαντικό ρόλο παίζει η μουσική, σε κάθε σκηνή.

Αχαρνής – Παρατηρητής Κομοτηνής – γράφει η Νατάσσα Βαφειάδου:  «μια θεατρική παράσταση «ανάσα» στις «εκπτώσεις» της σύγχρονης τέχνης»

Παράσταση Κομοτηνής

Μία εκ των λιγοστών παραστάσεων που είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε πρόσφατα στην πόλη μας ήταν η παράσταση «Αχαρνής» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, με ένα αξιοζήλευτο καστ ηθοποιών της ελληνικής θεατρικής και όχι μόνο σκηνής, που με πάσα ειλικρίνεια προσωπικά νομίζω ότι κάλυψε όλο το προαναφερθέν κενό που τυχόν δημιουργήθηκε σε κάποιους εξ ημών από την έλλειψη καλών θεατρικών παραστάσεων…
…Την επιτυχία όμως της εξαιρετικής από κάθε έννοια παραγωγής που εν τέλει απολαύσαμε δεν μπορούσαμε ούτε καν να την διανοηθούμε. Κι αυτό γιατί, έχοντας την εμπειρία των διαφόρων παραστάσεων που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο μέτρο του δυνατού, με πάσα ειλικρίνεια, έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που παρακολουθήσαμε, μία τόσο πλούσια(!) και άρτια παραγωγή, ένα τόσο ιδανικό τελικό αποτέλεσμα, από τα κουστούμια και τα σκηνικά, τους ηθοποιούς και το κείμενο, «φτιαγμένο και ραμμένο» πάνω στα όσα βιώνουμε τη σήμερον ημέρα όλοι οι Έλληνες.

(επιμέλεια παρουσίασης «εν Άνδρω»)