Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

 

Η συναυλία της Κατερίνας Πολέμη στο ανοιχτό θέατρο της Άνδρου, μαζί με την συναυλία της Τριλογίας στη τζαζ, αποτέλεσαν το διεθνές μέρος ενός κατά τα άλλα ελληνικού φεστιβάλ. Η διεθνοποίηση με την Πολέμη πήγε πολύ μακρύτερα μιας οι αφρο-βραζιλιάνικες, αλλά και αρκετές βορειοαμερικάνικες αναφορές της, δεν ήταν οικείες στο ελληνικό ακροατήριο. Η ανδριώτισα και βραζιλιάνα Κατερίνα Πολέμη είχε, λοιπόν, είχε από την αρχή να διανύσει δρόμο για να συναντήσει τους 700 ακροατές της συναυλία της στο ανοικτό θέατρο της Άνδρου.

Τον δρόμο αυτόν επιχείρησε να τον καλύψει με το ιδιαίτερο ταπεραμέντο της, την μουσική τέχνη της, την εκφραστική φωνή της και με την συνοδεία τριών ικανότατων μουσικών, που μαζί απαρτίζουν το κουαρτέτο της.  Στην διαδρομή συνέβαλε και η παρουσία του ιταλού μουσικού και κιθαρίστα Μάσιμο Ντόνο που ήταν ο γκεστ-σταρ της βραδιάς με ιταλικά τραγούδια.

Βεβαίως και το ακροατήριο από την μεριά του έπρεπε να κάνει κι αυτό την δική του διαδρομή για να συναντήσει τις μακρινές μουσικές αναφορές της Πολέμη. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Όμως τέτοιου είδους απροσδόκητες ή και αμήχανες συναντήσεις συμβαίνουν σε ένα διεθνές φεστιβάλ που επιχειρεί κάποιες στιγμές να αγγίζει διαφορετικές αναφορές...

Σημαντικές γέφυρες αυτής της μακράς διαδρομής οι διάσπαρτες και όμορφες τζαζ αναφορές στο πρόγραμμα (με την τρομπέτα του Δημήτρη Παπαδόπουλου), αλλά και αρκετά μουσικά τραγουδιστικά (της Κατερίνας Πολέμη) περάσματα από την Βόρεια Αμερική και οι ιταλικές διαδρομές και δύο-τρεις ελληνικές αναφορές ενός μουσικού ταξιδιού στο κόσμο της μουσικής...

Με τον Μάσιμο Ντόνο στην σκηνή

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος μια ξεχωριστή τζαζ παρουσία στη συναυλία

Από όλη την συναυλία θελουμε να τονίσουμε μια ξεχωριστή στιγμή που εντυπωσίασε και έδειξε πως η Πολέμη έχει την μουσική και τον ρυθμό μέσα της. Μια άλλή μουσική αλλά που μέσα από τον ξέφρενο ρυθμό γίνεται αναγνωρίσιμος σε .ολους. Ήταν η στιγμή που η Κατερίνα Πολέμη τραβάει ένα κάλυμμα στην σκηνή και αποκαλύπτει ένα μισό σιδερένιο βαρέλι με το οποίο αρχίζει να παίζει σε εναν διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό τύμπανο.

 Όταν αγαπάς την μουσική και τον ρυθμό μπορείς να πετατρέψεις τα πάντα σε μουσικά όργανα για να εκφραστείς: ακόμα και ένα σιδερένιο βαρέλι... 

 Ήταν ένας εξαιρετικός αυτοσχεδιασμός που με την προσθήκη και ντραμίστα του κουαρτέτου εξελίσσεται σε μια απίστευτη μουσική παράσταση, Και οι δύο αυτοσχεδιάζουν ξέφρενα. Κάποια στιγμή ο ντραμίστας παίζει πλέον τύμπανο με τα χέρια στο βαρέλι, στο πάτωμα της σκηνής! Μετατρέπουν έτσι και οι δύο τα πάντα σε έναν ξέφρενο ρυθμό. Ένα ρυθμό που βγαίνει από μέσα τους. Άμα ζεις την μουσική μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα σε μουσική.

'Η, ακόμα και να παίξεις ρυθμούς με τα χέρια σου στο πάτωμα της σκηνής...

Στο σημείο αυτό η συναυλία εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο το πάθος της Πολέμη για μουσική, την ικανότητα στον αυτοσχεδιασμό  και τον έντονο ρυθμό που κυριαρχεί σε αυτή …