Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

 

'Ενας ανδριώτης φίλος με είχε ρωτήσει σκεπτικός αν στην Άνδρο υπάρχουν γωνιές και στέκια στα οποία κάποιες ξέμπαρκες βραδιές του χειμώνα ή της άνοιξης παρέες και μουσική γίνονται ένα. Η συζήτηση μάκρυνε χωρίς να μπορέσω τον πείσω. Χτές βράδυ στο Κόρθι, σε μια μικρή ταβέρνα συνέβη μια κατάσταση όπως αυτή που με ρώταγε και σκέφτηκα να την περιγράψω γι' αυτόν αλλά και για όλους εσάς που μας διαβάζετε.

Το βράδυ είχε προχωρήσει. Κάποια στιγμή μπήκαν τρεις νέοι στην ταβέρνα με μουσικά όργανα. Σε λίγο από το διπλανό δωμάτιο απλώθηκε μια γλυκιά μουσική. Λες κι ερχόταν από μακριά. Ήχοι νοσταλγικοί. Χωρίς ηλεκτρικά βοηθήματα. Ξαφνιασμένος πλησίασα την μικρή κομπανία που έπαιζε παραδοσιακά, λαϊκά, αιγαιοπελαγίτικα.

Η μουσική ήπια και χαλαρή . Ένας ήχος εντελώς απροσποίητος. Σε κάποιες στροφές θύμιζε κάτι από τον Νίκο Παπάζογλου. Συγκίνηση με κατέλαβε στη μνήμη του χαμένου θεσσαλονικιού τροβαδούρου.  Η σκέψη ξέφυγε πίσω ανάμεσα σε διάσπαρτες εικόνες. Ήταν ένα αξέχαστο 10ήμερο που περάσαμε παρέα το 1985 στην Βαρκελώνη, στην άλλη άκρη της Μεσογείου. Το τραγούδι γύρω συνέχιζε γεφυρώνοντας αποστάσεις και εποχές.

Ο Πανταζής Τέντες από το Ρογό, ο Θανάσης Καρπούζης από το Γιανισαίο και ο Θανάσης Πολίτης από το Κόρθι μας ταξίδεψαν για πολύ ώρα στο Αιγαίο. 

Στη συνέχεια το τραγούδι άλλαξε και μαζί του οι εποχές και τα πρόσωπα. Τώρα βρέθηκα ανάμεσα σε εικόνες μιας άλλης παρέας σε μια άλλη γωνιά του Αιγαίου. Ήμουν με τον Νίκο Χρυσόγελο και την Ρεμπέκα Χαρμς. Σαββατόβραδο στη Άνω Σύρο. Η μικρή κομπανία έπαιζε Βαμβακάρη, μόλις λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι που έζησε. Ιούνιος του 2015. Κι εκεί το τραγούδι ήταν αυτό που ένωνε εποχές και αποστάσεις.

  Η ανδριώτικη κομπανία που έπαιξε στον Όρμο Κορθίου αποτελείτο από τους Πανταζή Τέντε (τραγούδι/κιθάρα) από το Ρογό, Θανάση Καρπούζη (σαντούρι) από το Γιανισαίο και Θανάση Πολίτη (τζέμπε) από το Κόρθι .

Έξω από την μικρή ξύλινη χαμηλή βεράντα της ταβέρνας άπλωνε σκοτεινή η θάλασσα. Μια σιγανή ανοιξιάτικη βροχή έπεφτε παντού. Η νεανική κομπανία εξακολουθούσε να μας ταξιδεύει σε διαδρομές στον χώρο και στον χρόνο, σε πρόσωπα και σε συναισθήματα, . Από την Άνδρο μέχρι την Μυτιλήνη και την Σμύρνη. Από τον Νίκο Παπάζογλου μέχρι τον Παντελή Θαλασσινό. Από το χτες μέχρι το σήμερα.

Ένας πολιτισμός ντυμένος με ήχους και στίχους κυρίευε τον χώρο. Ήχους νοσταλγικούς και μελωδικούς. Στίχους μελαγχολικούς και ταξιδιάρικους: «τα σμυρνέικα τραγούδια/ ποιος σου τα `μαθε/ να τα λες και να δακρύζεις/ της καρδιάς μου ανθέ», «μεσ’ του Αιγαίου τα νησιά άγγελοι φτερουγίζουν»…

ΥΓ Στη μνήμη του Νίκου Παπάζογλου που "εφυγε" τον Απρίλη του 2011