Εν Άνδρω

Μεγα πλήθος συνέρευσε στην Ορέστεια. Ήταν η πρώτη εφετινή παράσταση με εξαντλημένα εισιτήρια. Φαίνεται τελικά πως ο Αύγουστος και τα μεγάλα σχήματα "ταιριάζουν" στο μάλλον μικρό καλοκαίρι της Άνδρου (φωτο: Εν Άνδρω).

Πολλές οι καινοτομίες της Ορέστειας του Χουβαρδά. Τόσες πολλές που ώρες-ώρες έκανες προσπάθεια (ιδίως στο πρώτο μέρος) να παρακολουθήσεις ποιος είναι ποιος και τι ρόλο παίζει. Η μεταφορά του Τρωικού πολέμου στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο που έζησε η Ελλάδα (αυτόν του 1940) πρωτότυπη, αλλά και οριακή. Ήταν και τα τραγούδια της εποχής που έχουν συνδεθεί με εντελώς άλλη ατμόσφαιρα, Απέδιδαν την ατμόσφαιρά του 1940 με ότι αυτό σημαινε για το έργο...

 

Τον κοντινότερο μεγάλο πόλεμο προσπάθησε ο σκηνοθέτης να συνδέσει με τον Τρωικό πόλεμο. Σκηνικά, κουστούμια, μουσική, έτος 1940! Η δράση του οίκου των Ατρειδών σε ένα αστικό σαλόνι! της εποχής (φωτο: Εν Άνδρω).

Αν αναρωτηθεί κανείς για το αποτέλεσμα της παράστασης μπορεί να πει: ήταν μια πραγματικά εντελώς πρωτότυπη προσπάθεια πλησιάσματος ενός αρχαίου πολέμου μέσα απο έναν νεώτερο πόλεμο. Το πείραμα σε κάποιους άρεσε, όμως άλλοι έμειναν μετέωροι ή και αρνητικοί απέναντι του. Έτσι έχουν τα πράγματα.

Κι ο Αγαμέμνων πολέμαρχος της εποχής!!! Με ντουντούκα, πιστόλι και την Κασσάνδρα από κοντά αιχμάλωτη!! Και η Κλυταιμνίστρα μια μεγαλοαστή που υποδέχεται τον ταλαιπωρημένο κι αγριωπό σύζυγο... (φωτο: Εν Άνδρω).

Το έγκλημα έχει συντελεστεί. Το κόκκινο φως από το "παλάτι" σημάδι του αίματος που χυθηκε... Οι του οίκου των Ατρειδών τριγύρω παρακολουθούν άναυδοι τα τεκταινόμενα... (φωτο: Εν Άνδρω).

Κατά τα άλλα, όπως έλεγε μια κυρία που σχολίαζε στο τέλος η παράσταση είχε πολλούς και ενδιαφέροντες νεωτερισμούς. Όμως δεν είχε αντίστοιχη ροή. Τι να κάνεις; Δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα. Ο ριζοσπαστισμός έχει ενδιαφέρον. Αλλά δεν ειναι εύκολος.

Όλος ο θίασος επί σκηνής. Ο Αγαμέμνων και η Κασσάνδρα νεκροί. Η Κλυταιμνίστρα δίπλα μοιραία δολοφόνος. Όλοι ακούν τον Αίγισθο που καθιστός στο σαλόνι απολαμβάνει το θέαμα και την εξουσία του... (φωτο: Εν Άνδρω)

Στο τρίτο μέρος ο χορός άρχισε να θυμίζει κάτι από τις κλασικές αναφορές της τραγωδίας (φωτο: Εν Άνδρω). 

Ή, για να το πούμε καλύτερα: παραφράζοντας του ενός εκ των δύο αρχιτεκτόνων που σχεδιάσαν το εξαιρετικό θέατρο της Άνδρου που μας έλεγε: "κρατήσαμε την μορφή της παράδοσης, αλλά βάλαμε και τις σύγχρονες πινελιές. Έτσι ώστε να δημιουργήσουμε με τον τρόπο μας κι εμείς την δική μας παράδοση για τους επόμενους." Η Ορέστεια του Χουβαρδά δεν κράτησε την μορφή της παράδοσης και επιχείρησε να δημιουργήσει εξ ολοκλήρου την δική της παράδοση για τους επόμενους. Το αν το πέτυχε παραμένει ερωτηματικό. 

Όμως οι καινοτομίες συνεχίστηκαν με τον Απόλλωνα σαν κομψεύομενο αστό και την Αθηνά σαν δυναμική κυρία της πόλης. Και η έκπληξη: ηθοποιοι από δύο θεατρικά σχήματα της Άνδρου ως δικαστές/πολίτες που ανέβηκαν επί σκηνής (διακρίνονται δεξιά στην φωτογραφία) να κρίνουν την πράξη της μητροκτονίας  από τον Ορέστη (φωτο: Εν Άνδρω).  

O τελικός απολογισμός: η Αθηνά "μοιράζει" τις ευθύνες και εξηγεί τις θελήσεις των θεών ... (φωτο: Εν Άνδρω).

Το αν πέτυχε ή όχι η παράσταση τους στόχους της ας το αφήσουμε στην κρίση ενός εκάστου. Μερικά πολιτιστικά δρώμενα πρέπει να τα ξανασκεφτεί κανείς για να δει τι άφησαν. Το σίγουρο όμως είναι πως η Ορέστεια του Γιάννη Χουβαρδά άφησε πολλές και ποίκιλες εντυπώσεις. Αν αυτός ήταν ο στόχος του σκηνοθέτη τότε τον πέτυχε με το παραπάνω... 

 

"Εν Άνδρω"