Εν Άνδρω

 

Κάθε καλό κρασί χρειάζεται μια καλή ιστορία. Κάθε παλιό κρασί χρειάζεται έναν χώρο να στηρίξει την ιστορία του. Πρόκειται για παλιές αρχές της γαστρονομίας και της οινοποσίας. Πράγματα σημαντικά αν θες να πάει ένα ποτό μακριά. Η ιστορία δίνει ρίζες, δίνει αναφορές, δίνει δύναμη να ταξιδέψει κάτι. Και στη Σαντορινη αυτό το ξέρουν καλά. Έτσι τα καλά κρασιά και τις ωραίες ιστορίες του αμπελώνα του νησιού τις βάζουν σε όμορφους χώρους στεγάζοντας τις μικρο-ιστορίες κάθε μεγάλης οικογένειας οινοποιών. Κάπως έτσι μπλέκουν ωραία το κρασί, οι γεύσεις του και τα αρώματα του με την ιστορία του νησιού και την ιστορία των οινοποιών της Σαντορίνης. Στη φωτογραφία ένα ποτήρι "βινσάντο" το ξεχωριστό κρασί της Σαντορίνης στο μουσείο/εκθεσιακό χώρο της οικογένεας Βενετσάνο με φόντο την μοναδική Καλντέρα (φωτ. Εν Άνδρω).

Βίντεο από τις ξεναγήσεις και τις ιστορίες του Σαντορινιού κρασιού σε δύο (από τα πολλά) χαρακτηριστικά οινοποιϊα του νησιού (βίντεο Εν Άνδρω).

 

 Τα πέντε διαφορετικά κρασιά της οινοποίιας Βενετσάνο  και μπροστά τα ποτήρια για τη δοκινή (φωτ. Εν Άνδρω).

 

Μια μοναδική οινοποιία υπόσκαφη στην Καλντέρα πάνω από το λιμάνι του Αθηνιού. Εδώ στη δεκαετία του 1950 παραγόταν το 50% της παραγωγής κρασιού του νησιού (φωτ. Εν Άνδρω).

 Βαρέλια με κρασί στο υπόσκαφο χώρο του παλιού οινοποιίου  Η οινοποιία Βενετσάνο ηταν η πρώτη που εμφιάλωσε κρασί στη Σαντορίνη το 1967 (φβτ. Εν Άνδρω).

 Η οινοποιία Βενετσάνο στο Μεγαλοχώρι στην άκρη της Καλνέρας. Οι εξαιρετικοί υπαίθριοι χώροι χρησιμέυουν για εκδηλώσεις, γάμους κλπ. Επίσης δέχεται γκρουπ και υπάρχει και μια εξαιρετική αφηγητρια που εξηγεί στους επισκέπτες την ιστορία του χώρου από το 1949 μέχρι το 2017! Και μετά δοκιμάζεις και τα κρασιά... (φωτ. Εν Άνδρω).

 

Οινοποιία Ρουσσου ή στα Σαντορινιά "Κάναβα Ρούσσου" στη Μέσα Γωνιά. Ένας χώρος ιδιαίτερος. Με υπέροχο αυλόγυρο. Με εξαιρετικούς εσωτερικούς χώρους για το κρασί και ένα εσωτερικό καπηλείο για τις μέρες του χειμώνα. Η οινοποίια Ρουσσου ξεκίνησε το 1836! Η Αγάπη Ρούσσου (στην πόρτα) είναι η 7η γενιά της οικογένειας που ασχολείται με την οινοποιία στη Σαντορίνη!! (φωτ. Εν Άνδρω). 

 

Ο παππούς της οικογένειας. Καθορστική η συμβολή του κατά τον 20ο αιώνα στην εξέλιξη της "Κάναβας Ρουσσου". Η φωτογραφία του με ένα ποτήρι κρασί δεσπόζει στον χώρο για να θυμίζει κάτι από την ιστορία και της ζωή του εξαιρετικύ χώρου στους επισκέπτες (φωτ. Εν Άνδρω).

 

Ο χώρος ωριμανσης και φύλαξης του Βινσάντο. Δίπλα ο χώρος που φυλάσσεται το τελευταίο κρασί του παππού Γιάννη Ρουσσου από το 1980 (φωτ. Εν Άνδρω).  

 

Μερικά από τα παλαιωμένα κρασιά που πουλά η "Κάναβα Ρούσσου". Ανάμεσα τους και το περιφημο "βινσάντο" (φωτ. Εν Άνδρω).

 

 

Χώρος ξεχωριστός. Πολύχρωμος. Περίτεχνες. Με αυλές κατάφυτες για το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι. Χώρος που διατίθεται και για εκδηλώσεις και για τους επισκέπτες ή τα γκρουπ που φτάνουν στην Κάναβα των 180 και πλέον ετών. Μια ακόμα ξεχωριστή ιστορία με την οποία συνοδεύεται το βισκάντο και τα άλλα περίφημα κρασιά της Σαντορίνης. Μιας Σαντορίνης στην οποία οι σύγχρονοι οινοποιοί επανδύουν πολλά για να δημιουργήσουν το κατάλληλο περιβάλλον για το προϊόν τους. Η ιδιωτική πρωτοβουλία στη Σαντορίνη έχει δημιουργήσει αρκετά τέτοια μουσεία/εκθετήρια της ιστορίας του κρασιού "ντύνοντας" το "νέκταρ των θεών" με μια δυναμική για να ταξιδέψει στο μέλλον (φωτ. Εν Άνδρω). 

 

Τρίτη στάση στην ποτοποιία-αποστακτύριο "Ουζο Κάναβα Σαντορίνης" του Λουκά Λυγνού. στη Μεσαριά. Το πρώτο πράγμα στο πάρκινγκ δίπλα στο κτίριο είναι μια γλυκειά μεθυστική οσμή γλυκάνισου και ούζου. Το δεύτερο πράγμα ένα χαμογελαστός άνδρας που μας υποδέχεται. Μας πηαίνει στον πάνω όροφο του αποστακτηρίου. Ένα υπέροχο ρετρό περιβάλλον. Μας δείχνει τους χώρους. Μοναδικού. Μουσειακό περιβάλλον και αποστακτήριο. Όλα ιδιαίτερα. Από τα μικρά μέχρι τα μεγάλα. Μα πιο πολύ απ' όλα σε αφήνει άναυδο η κάθοδος στο υπόγειο όπου συναντάς ένα υπέροχο παλιό παντοπωλέιο-ουζερί. Όλα εκεί είναι σαν να τ' άφησε στη θέση τους ο μαγαζάτορας χτες. Πραγματικό και σκηνικό σαν να ήρθαν από το παρελθόν... (φωτ. Εν Άνδρω).

Και φυσικά μερικές καρέκλες και τραπέζια καφενείου μιας και τα παλιά χρόνια μπακάλικα και καφενεία στα χωριά ήταν ένα. Μέχρι και ανοικτό τάβλε και το τεφτέρι με τα γυαλιά του μαγαζάτορα. Εκεί για ένα ποτηράκι ούζο ή τσικουδιά. Όπως όλα τα καλά ποτά θέλουν και το ούζο στην Σανρορίνη το σκηνικό του.. (φωτ. Εν Άνδρω).  

 

Μπροστά στο υπόγειο ένα χώρος γειτονιάς. Μέχρι και νεοκλασική οικία με ξύλινη πόρτα με μάρμαρα. Όλα ένα σκηνικό. Σε μια άκρη ο Λουκάς χαμογέλούσε με την έκπληξη μας για το δημιούργημα του (φωτ. Εν Άνδρω).

Μετά στην αυλή. Η έκπληξη πολλαπλασιάστηκε. Μια αναπαράσταση μεγάλη πλατείας χωριού ή μικρής πόλης στη δεκαετία του '50 ή του '60. Όλα γύρω ένα χτισμένο σκηνικό. Με εξαίρεση το πράσινο καφενείο στο βάθος. Αυτό είναι πραγματικό. Ενας υπέροχος εσωτερικός χώρος που χωρά αρκετές δεκάδες ανθρώπους. Όταν ο καιρός είναι καλός βγαίνουν τα τραπεζάκια έξω και γίνονται γάμοι, δεξιώσεις, συναθροίσεις. Όταν είναι κακός πίσω στο καφενείο. Το ούζο και η τσικουδιά εκτός από την ιστορία χρειάζονται και το ανάλογο σκηνικό. Και στη Σαντορίνη κανείς μπερδεύει την πραγματικότητα μιας ιστορίας και τον μύθο της ζωής μας. Στη φωτογραφία ο Λουκάς στη μέση της πλατείας του (φωτ. Εν Άνδρω).

 

Σε μια άκρη του καφενείου-ουζερί δεκάδες παλιά αντικείμενα. Συλλέκτης ο Λουκάς δεν άφησε παλιό ραδιόφωνο, πικ απ και τζουκ-μποξ που να μην έχει. Και σε μια άκρη ένα ελληνικής πατέντας μηχανάκι του 1953!! Σκηνικό και πραγματικότητα μπερδεύονται. Σα να έχεις πιεί μισό μπουκάλι ούζο, ενώ δεν έχει βάλει σταγόνα στο στόμα σου. Εν τω μεταξύ η μεθυστική ευωδία του γλυκάνισου και των άλλων αρωματικών να σου σπάει τη μύτη (φωτ. Εν Άνδρω).

 

Ήπιαμε κάνα δύο ποτηράκια. Ήταν υπέροχα. Το ούζο μεσα σε αυτό το σκηνικό είναι ταξίδι από το χτες στο αύριο. Κάτι ξερουν οι Σαντορινιοί που επενδύουν στην ιστορία για να σπρώξουν τα πράγματα στο μέλλον. Γιατί το μέλλον χρειάζεται παρελθόν για να στηριχτεί και να πάει μακριά... (φωτ. Εν Άνδρω).

 

Μια τελευταία φωτογραφία στο παλιωμένη και με αρώματα βοτάνων τσικουδιά. Μια ανάσα λίγο πριν φύγουμε.  Ένα πρόβλημα υπάρχει με το εξαιρετικό αυτό ούζο και την τσικουδιά: το 80% της πάραγωγής τους καταναλώνεται στο νησί και οι εξαγωγές τους είναι περιορισμένες. (φωτ. Εν Άνδρω).

 

 Και μια υπέροχη λατερνα από την Κωνσταντινούπολη του 1922. Έφτασε στην Ελλάδα. Έμεινε ξεχασμένη σε ένα σπίτι στην Κεντρική Ελλάδα και κάποτε πήρε τον δρόνο της κι αυτή για το μουσείο.εκθετήριο του Λουκά. Μια ιστορία ανάμεσα στις άλλες ιστορίες με τις οποίες έχει "ντύσει" το υέροχο ούζο του (φωτ. Εν Άνδρω).

Αποστολή: Διαμαντής Μπασαντής