Πάσχα στην Τήνο

Του Ντίνου Σιώτη

 

Μεγάλη Παρασκευή στον Ταξιάρχη

Παραδοσιακές εικόνες από το μέλλον (ή απ’ το παρελθόν;) μού ήρθαν μπαίνοντας στον Ταξιάρχη βράδυ Μεγάλης Παρασκευής: τα στασίδια που κάθονταν πριν πολλά χρόνια η μάνα μου και η θεία μου Μαρούλα η Μηλιούδενα είδα μετά χαράς μεγάλης ότι παρέμεναν στο σόι: τις είχαν πιάσει οι εξαδέλφες Ειρήνη και Ελένη της θείας Μαρούλας της Χαραλαμπίνας.

Έτσι οι νεκροί δεδικαίωνται, έτσι οι παραδόσεις επιστρατεύονται και πάνε χέρι χέρι με την εξέλιξη.

Άσε που ο Μάνθος, ο ψάλτης ο δεξής, είναι κελαηδόφων. Αλλά και ο Κούκουρας όλ’ αυτά τα χρόνια, καίτοι ειδικευμένος στα ηλεκτρολογικά, με τις φωνητικές χορδές του τα πάει μια χαρά. Ο δε παπά Γιώργης ο Μανέλας, παρότι μικρό παιδί ήταν σκανταλιάρης και πνεύμα ατίθασο και απείθαρχο παιδί, απεδείχθη λαμπρός ιερωμένος που νοιάζεται για το ποίμνιό του μια και ομιλεί  με λόγο εμπνευσμένο όταν κηρύττει τον λόγο του θεού.

Τώρα, θα πείτε, ποιος είσ’ εσύ να κρίνεις ψάλτες και παπάδες. Μα είμαι της Διακόνισσας (μία ήταν η Διακόνισσα) ο πιο μικρός γιος και το δικαίωμα το παίρνω γιατί στον Ταξιάρχη μεγάλωσα, ο παπά Φρατζέσκος με βάφτισε, το Σκαβάκη θυμάμαι ψάλτη αριστερό και τον Γκαρδιακό τον τελώνη δεξή ψάλτη. Κι επειδή η μάνα μου ήταν άνθρωπος της εκκλησίας όχι στα λόγια αλλά στα έργα αντλώ ένα ελάχιστο δικαίωμα να μην αφήνω στις σκιά όσα ζητούν να βγουν το φως.

Από τη λουλουδιασμένη Τήνο

Είναι όμορφο, όσοι είναι τυχεροί, ν’ αφήνουν πίσω τους την κακοαναθρεμμένη Αθήνα για την λουλουδιασμένη Τήνο. Βγήκα μια μικρή βόλτα σήμερα το πρωί, με τα πόδια, στην περιοχή του Πόρτο. Ένα χάρμα οφθαλμών, ένα άρμα της φύσης σημαιοστολισμένο, ένα κάρμα που σέβεται το βλέμμα. Τι να πρωτοκοιτάξω;

Τις ανθισμένες μποκανβίλιες που τρελάθηκαν απ’ τη  χρωματοχυσία; Τις καντηλήθρες, τους ιβίσκους, τις παπαρούνες, τ’ αγριολούλουδα, τα σπάρτα, τις βρούβες, τις μολώχες, τους πυράκανθους, τις μαργαρίτες, τα χωνάκια, τα γιασεμιά; Τα δεντρολίβανα, τις ρίγανες και τ’ άλλα αρωματικά που κλείνουν πρώτη θέση για το ταξίδι της όσφρησης;  Τα σαλιγκάρια που βολτάρουν ανέμελα στις πετραδούλες;

Πού να πέσει η ματιά μου και να μην τα χάσει μετρώντας τον παλμό της άνοιξης; Ας μην πω κουβέντα για τα κοράκια, τα πιο έξυπνα των ορνέων, που κόβουν βόλτες όλο το πρωί ζυγίζοντας με το μάτι το γεύμα τους. Χθες έριξε μια γερή βροχή και ο ουρανός είναι πεντακάθαρος. Δυο τρία σύννεφα, πολύ ψηλά, είναι κλωστές που μας ενώνουν με το άπειρο. Το ταχύπλοο που πέρασε προ ολίγου με προορισμό τη Μύκονο έχει αφήσει μια απροσδιόριστη γραμμή στο Αιγαίο που σβήνει.

Η Τήνος είναι ακόμα πράσινη. Οι μυγδαλιές γεμάτες αμύγδαλα. Οι συκιές, τρελαμένες κι αυτές, γεμάτες μπουμπούκια που υπόσχονται μελάτα σύκα. Τα αρνάκια και τα κατσικάκια, που μέχρι έως προχτές χοροπηδούσαν βόσκοντας ξέγνοιαστα στις καφκάρες και στις πλαγιές του Όρους, έχουν εξαφανιστεί. Φαντάζομαι θα έγιναν στη σούβλα ή στο ταψί ξεροκοκκινισμένα. Η φύση, τελικά, όσο δένεσαι μαζί της τόσο σε δένει στις προσταγές της. Ανάμεσα στον Έπιτάφιο και στην Ανάσταση. Αλλά για πόσους είναι μια πραγματική ανάσταση ένας θεός το ξέρει…

 

ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

  1. Σχολιάζετε ως επισκέπτης.
Attachments (0 / 3)
Share Your Location
There are no comments posted here yet