Εν Άνδρω

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ

 Το ότι γέμισε το Ανοιχτό Θέατρο με την Ελευθερία Αρβανιτάκη δεν είναι είδηση. Είδηση είναι πως η Αρβανιτάκη κατάφερε και μας γύρισε πίσω στον χρόνο. Μας ταξίδεψε με τον τρόπο της σε μια άλλη εποχή, σε παλιές μνήμες και αναμετρήσεις με τον εαυτό μας. Στους έρωτες μια εποχής. Στην χαρά, στο ξεφάντωμα, στον πόνο και στο παράπονο της προηγούμενης ζωής μας. Μιας ζωής που όπως έγραψε μοναδικά ο Οδυσσέας Ελύτης, μελοποίησε εξαιρετικά ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και τραγούδησε με πάθος η Αρβανιτάκη (πότε πέρασαν 20 τόσα χρόνια από τότε;): "Εδώ στου δρόμου τα μισά/ έφτασε η ώρα να το πω/ άλλα είναι εκείνα που αγαπώ/ γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα... Σαν να `μουν άλλος κι όχι εγώ/ μες στη ζωή πορεύτηκα..." (φωτ. Εν Άνδρω).

 Καλοκαίρι. Έχουν περάσει 27 χρόνια. Ένα παλιό Φιατάκι 127 κατέβαινε με τις μπάντες την Συγγρού. Ο οδηγός αναψοκοκκινισμένος και καθυστερημένος, μετά από μια επίσημη ομιλία και δύο ποτήρια λευκό κρασί. Στο Φάληρο η Αρβανιτάκη τραγούδαγε στο ραδιόφωνο: "Βάλε το κόκκινο φουστάνι, εκείνο που σε κάνει, να μοιάζεις πυρκαγιά..." Την είδε στο πάρκινγκ. Τον περίμενε χαμογελαστή έξω από ένα αρχαίο Ζάσταβα. Φορούσε μια κατακόκκινη φούστα που την έκανε να μοιάζει πυρκαγιά!... Δεν είναι σκηνή από ταινία! Είναι σπαράγματα μιας προηγούμενης ζωής που ξύπνησαν ακούγοντας την Αρβανιτάκη να τραγουδά: "βάλε το κόκκινο φουστάνι, εκείνο που σε κάνει. να μοιάζεις πυρκαγιά..." (βίντεο Εν Άνδρω).

 Μερικές στιγμές το να τραγουδάς με την Αρβανιτάκη είναι σα να τραγουδάς τη νιότη σου, τα φευγαλέα όνειρά σου, τις προσδοκίες μιας βράδιας που δεν ήθελες να ξημερώσει... Και να ξανατρέχεις εκείνες τις παλιές διαδρομές που τόσο αγάπησες... (φωτ. Εν Άνδρω).   

 Παρά τα έντονα κόκκινα και τα βαθειά μπλε η Αρβονιτάκη δεν τραγούδισε "εθνικούς καημούς" ή "κοινωνικά οράματα". Τραγούδισε την μοναξιά και την χαρά, τον έρωτα και τη ζωή, την καθημερινότητα και τον στοχασμό, το παράπονο και την μοναχικότητα. Τα τραγούδια της πιο εσωτερικά, πιο προσωπικά, πιο γλυκά. Πιο διαχρονικά. Τουλάχιστον γι' εμάς που τα ζήσαμε ως απόηχο των ημερών που "θα έρχονταν φορτωμένες πολύχρωμα οράματα" όπως έγραψε κάποτε ο τόσο ωραίος και υπέροχα απόμακρος Μανώλης Αναγνωστάκης της νιότης μας... (φωτ. Εν Άνδρω).

" Όσο κι αν κανείς προσέχει/ όσο κι αν το κυνηγά,/ πάντα πάντα θα `ναι αργά/ δεύτερη ζωή δεν έχει." Στίχοι Ελύτη, μουσική Παπαδημητρίου... (βίντεο Εν Άνδρω)

 Με πάθος και έκφραση. Ένα τραγούδι, μια στιγμή, μια μνήμη... Για όσους τα έζησαν, αλλά και γιά όσους τα ζουν τώρα... Η Αρβανιτάκη τραγούδισε για όλη την "κοινή ζωή" μας; από την Οπισθοδρομική Κομπανία μέχρι σήμερα. Εδώ μια υπενθύμιση. Μας την... υπενθύμισε η ίδια η Αρβανιτάκη: χτες είχε γενέθλια η γλυκειά Αναστασία, φίλη τα τελευταία 4 χρόνια. Της ευχόμαστε χρόνια πολλά από καρδιάς... (φωτ. Εν Άνδρω)

 Κι ένας σαξοφωνίστας που λες κι είχε έρθει κατεύθειαν από Αμερική. Μας ταξίδεψε μακριά... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Μπουζούκι, λαούτο κλπ ένας υπέροχος μουσικός. Μας ταξίδεψε μι αυτός από τον Τσιτσάνη και τον Παπάζογλου μέχρι τον Κουγιουμτζή και τον Παπαδημητρίου. Εξαιρετικές στιγμές... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Την παράσταση χρηματοδότησε το Ίδρυμα Μωραϊτη για καλό σκοπό. Έτσι το ήμιση των εισπράξεων της βραδιάς πήγε για την βοήθεια του Φιλανθρωπικού Συλλόγου Αποικίων που βοηθά τους έχοντες την ανάγκη μας στην Άνδρο. Γιατί "ο ανθρωπισμός είναι πολιτισμός" όπως είπε ο πρόεδρος του Ιδρύματος Νίκος Σιγάλας που εδώ εικονίζεται σε μια άκρη ανάμεσα στους πανταχού παρόντες - για καλό σκοπό - Παναχραντινούς και τον γιό του... (φωτ. Εν Άνδρω).