Ιστορίες της πανδημίας: ο υδροβιότοπος, η ερημιά, το φαγητό της Κατοχής και το φαγητό... γκουρμέ!...
Στην Άνδρο η οικολογία μάλλον είναι μια υπερβολική ή ίσως και μια εντελώς παρεξηγημένη υπόθεση. Θεωρούμε πως τα ζώα και τα πουλιά δεν μπορούν να συνυπάρχουν με τον άνθρωπο. Θεωρούμε πως οι ανθρωπογενείς δραστηριότητες και τα πετεινά του ουρανού δεν συμβαδίζουν. Νομίζουμε πως όπου αναπτύσσει δραστηριότητα ο άνθρωπος εξαφανίζονται. Μια βόλτα σε άλλα μέρη του κόσμου ή και της Ελλάδας θα έπειθε για το αντίθετο. Όλα είναι θέμα μέτρου. Όταν υπάρχει μέτρο όλα μπορούν να συνυπάρχουν. Η ειρηνική συνύπαρξη ανθρώπων και πουλιών στον υδροβιότοπο των Στενιών το πιστοποιεί. Η φύση με μέτρο τα περιέχει όλα...
Εικόνες μαγικές βγαλμένες σαν από αφηγήσεις με "νεραΐδες" (που θα έλεγαν οι παλιοί ανδριώτες). Ο μοναδικός υδροβιότοπος των Στενιών χαμένος μες την βλάστηση. Γύρω του αρκετά σπίτια. Κτίστηκαν με μέτρο πριν την άλογη ανάπτυξη, αλλά και πριν η "οικολογία" συναντήσει την πολεοδομία και παράξουν το τοξικό αποτέλεσμα των καθολικών απαγορεύσεων, οι οποίες οδήγησαν στην κατάργηση κάθε μέτρου στη συνύπαρξη ανθρώπων και πουλιών...
Στην άκρη του υδροβιότοπου το εστιατόριο "Γυάλια" της Λίλας και του Νικολού, μια ανάσα πολιτισμού, μια όαση καλοκαιριού. Κι αυτό εκεί από παλιά, πριν συγκροτήσουν "συμμαχία" η "οικολογία" με την πολεοδομία και φτιάξουν τις εξαιρέσεις των διακρίσεων και τις διακρίσεις των εξαιρέσεων. Ανακατασκευασμένο τα τελευταία χρόνια αποτελεί μια εικόνα που μοιάζει να έρχεται από ένα ευρωπαϊκό παρελθόν που δεν γνωρίσαμε...
Σε όλη την μακρά διάρκεια της πανδημίας η περιοχή αποτελούσε σημείο εξόδου και ανάσας για όσους "μέναμε σπίτι". Πλήρης ερημιά τότε. Κανένας άνθρωπος, αλλά και κανένα πετεινό του ουρανού. Η ερημιά γεννούσε... ερημιά! Κανείς δεν παρήγαγε φαγητό για κανέναν. Και οι κύκνοι, οι πάπιες και τα άλλα πετεινά μετανάστευσαν αναζητώντας τροφή αλλού! Οι άνθρωποι που τα βοήθαγαν στη διατροφή δεν ήταν εκεί. Έτσι έφυγαν κι αυτά... Ο υδροβιότοπος και η γύρω περιοχή περιορίστηκαν σε κάποια ελάχιστα ψήγματα άγριας ζωής...
Με το που έληξε το lockdown άνοιξε η Λίλα στα Γυάλια. Έσκασαν μύτη και οι πρώτοι πελάτες. Ντόπιοι όλοι. Επισκέπτες ελάχιστοι, ξένοι καθόλου... Μαζί με τους ανθρώπους έσκασαν μύτη και οι κύκνοι. Ο ξεχασμένος κι έρημος υδροβιότοπος καθαρίστηκε, συγυρίστηκε από τις καταστροφές του χειμώνα και της θεομηνίας του φθινοπώρου. Άνθρωποι και πουλιά έκαναν πάλι την εμφάνιση τους γύρω από το ανακαινισμένο κι όμορφο εστιατόριο στην άκρη του υδροβιότοπου...
Το επισκεφθήκαμε με το που άνοιξε για να δοκιμάσουμε "σπιτικό" φαγητό μετά από 2,5 μήνες φαγητό... στο σπίτι! Οι μελιτζάνες φούρνου με τυρί ανδριώτικο και σκόρδο μας άφησαν άναυδους. Άλλες γεύσεις. Μισοξεχασμένες! Σε τέτοιο σημείο που ο μικρός Οδυσσέας να σχολιάσει: "αν κατάλαβα καλά επί 2,5 μήνες που μαγειρεύαμε μόνοι στο σπίτι τρώγαμε... φαγητό Κατοχής! Για να επιβιώσουμε! Τώρα τρώμε σπιτικό φαγητό! Γευστικό. Για να το απολαύσουμε!..." Κοιταχτήκαμε ξαφνιασμένοι από την παρατήρηση και βάλαμε τα γέλια και οι δύο...
Διαμ. Μπασαντής
