Ερημίτης στην Άνδρο την εποχή του κορονοϊού ο Βαγγέλης Γερμανός
Ο Βαγγέλης Γερμανός αποτραβηγμένος στην εποχή του κορονοϊού στο σπίτι του στην Άνδρο πάνω από την αρχαία Ζαγορά...
Αναδημοσίευση: Πρώτο Θέμα
Στο νησί των εφοπλιστών έχει εγκατασταθεί και περνά απομονωμένος τις μέρες του κορωνοϊού ο τραγουδοποιός και πρώην μαθηματικός – Βαγγελης Γερμανός. Ψηλά στο βουνό και με θέα το απέραντο γαλάζιο, μιλάει για την πανδημία, την κρίση στον χώρο και τη μετά-ροκ εποχή.
Τον τελευταίο μήνα έχει απομονωθεί στην Άνδρο και εκεί περνά τις μέρες της καραντίνας. Το πρωί κολύμπι και το βράδυ, τραγούδι με την κιθάρα:
"Δεν είμαι ο άνθρωπος που κολλάει σε ένα μέρος αλλά εδώ, είναι όμορφα. Έρχομαι στην Άνδρο καμιά 20αριά χρόνια τώρα. Η καθημερινότητά μου είναι μπάνιο, κιθάρα, διάβασμα, κανένα τάβλι με τη Χρυσούλα (σ.σ. η γυναίκα της ζωής του). Οι εικόνες στο νησί, δεν έχουν καμιά σχέση με τις εικόνες της πόλης και τους ήχους των αυτοκινήτων. Βλέπεις αετούς και γεράκια να πετούν στα 500 μέτρα, οι μυρουδιές από τις λεβάντες και τα δεντρολίβανα είναι το κάτι άλλο, όπως και το μούγκρισμα του κύματος. Εδώ ο ουρανός είναι καθαρός και έχεις θέα τις Κυκλάδες. Ξέρω βέβαια, ότι το σινάφι μου τραβά μεγάλο λούκι, τα μαγαζιά έχουν κλείσει και οι καλλιτέχνες είμαστε σαν τα τζιτζίκια τον χειμώνα, δυσκολευόμαστε. Δεν έχουμε στον νου την καβάτζα και την ασφάλεια, παρά μονάχα το τραγούδι".
Η περιπέτεια υγείας του πριν τρία χρόνια συντέλεσε στην απόφασή του να εγκατασταθεί στην Άνδρο με τα μηδενικά κρούσματα και να νιώσει προστατευμένος αφού για να συναντήσει κάποιον άλλον άνθρωπο, χρειάζεται να περπατήσει 1 με 2 χιλιόμετρα:
"Ακούω για διασωληνωμένους με κορωνοϊό στον Ευαγγελισμό και ανατριχιάζω. Πέρασα δεκαπέντε μέρες στην εντατική του Ευαγγελισμού, τις δέκα αναίσθητος. Εύχομαι κανείς άλλος να μην βρεθεί σε αυτή την κατάσταση γιατί είναι ζόρικη η φάση. Προσωπικά, έκανα τρεις μήνες να συνέλθω και να μπορέσω να περπατήσω ξανά. Δεν υπέστη καρδιακό επεισόδιο, όπως γράφτηκε. Εγώ την καρδιά μου την έχω ταλαιπωρήσει μόνο με έρωτες και τραγούδια αλλά ανήκω σε αυτή τη συνηθισμένη κατηγορία ανθρώπων, που πρέπει να πάθεις για να μάθεις".
Από την αυλή του σπιτιού του στο νησί, συνεχίζει να γράφει τραγούδια για έρωτες και παθήματα (που δεν γίνονται πάντα μαθήματα), ενώ όπως αναφέρει:
«Έχω συνέχεια κάτι να με διαολίζει. Δεν είμαι από αυτούς που επαναπαύονται, δεν περιμένω να πάρω σύνταξη για να πάω για ψάρεμα. Ο άνθρωπος οφείλει να προσπαθεί συνεχώς να παραμείνει άνθρωπος. Να εξεγερθεί απέναντι στο παράλογο, όχι των άλλων, αλλά του εαυτού του, πρώτα απ΄ όλα. Να αυτοελευθερωθεί»…
