Οι Μαντόνες του κόσμου...
Γράφει ο Άγγελος Σφακιανάκης
Οι Μαντόνες γράφει ο Άγγελος Σφακιανάκης είναι γυναίκες, μάνες, αδελφές ή κορίτσια απ’ το απέναντι σπίτι. Τραγουδούν, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, το αδιέξοδο, την απώλεια και αίρουν την πίκρα του κόσμου.
(Από τον φίλο – και συνεργάτη – Άγγελο Σφακιανάκη, που ζει κατά μεγάλα διαστήματα στα Ρέματα της Άνδρου, λάβαμε μια εξαιρετική παρέμβαση του στο περιοδικό Δίφωνο τον Δεκαπενταύγουστο του 2007. Μια σπάνια μουσική συλλογή που εκδόθηκε τότε και περιλάμβανε 14 γυναικείες φωνές που τραγούδισαν ποιητικά και μοναδικά τη ζωή, τον έρωτα, το ταξίδι. Το προλογικό κείμενο του Άγγελου γραμμένο τότε είναι σα να γράφτηκε σήμερα. Οι Μαντόνες του Σφακιανάκη μας ταξιδεύουν στον χώρο του πολιτισμού και της τέχνης πέρα από τις κακοτεχνίες και τις ανορθογραφίες των καλλιτεχνών των ημερών μας...
Από αυτή την συλλογή διαλέξαμε με την βοήθεια του δύο τραγούδια: ένα παραδοσιακό νησιώτικο, το Τζιβαέρι με την Αναστασία Μουτσάτσου, κι ένα έντεχνο, το Μυθιστόρημα με την Μαρία Φαραντούρη σε ποίηση Σεφέρη και μουσική Θεοδωράκη. Σε καιρούς δύσκολους, σε καιρούς πανδημίας και εγκλεισμού, οι Μαντόνες του Άγγελου Σφακιανάκη μας ταξιδεύουν στην «αυλή των θαυμάτων» της τέχνης και της ελπίδας – ΕΝ ΑΝΔΡΩ)
Σε καιρούς χαλεπούς, πανδημίας και εγκλεισμού, λαϊκισμού και ανορθολογισμού, το Τζιβαέρι με την Μουτσάτσου, μας πάει μακριά αναφερόμενοστο μαράζι και στην πίκρα της ξενιτιάς, που γνώρισαν και γνωρίζουν τα νησιά και η Άνδρος...
Σε καιρούς άμουσους που κυριαρχούν οι μουσώνες και τα έκτακτα “αφύσικα” φαινόμενα…
Σε καιρούς γεωλογικών και ενεργειακών ανακατατάξεων που η έλλειψη πίστης κλονίζει την πίστωση και την εμπιστοσύνη ψυχικών και άλλων συναλλαγών…
Σε αυτές τις εποχές πνευματικής αχρωματοψίας που ο νέος αιώνας ζητά βίαια τις δικές του αλλαγές το μόνο που μπορεί να κάνει το Δίφωνο είναι να προσφέρει συλλογές τραγουδιών για να διατηρηθεί το ηθικόν ακμαίο.
Οι Μαντόνες του κόσμου είναι οι δικές μας μικρές Παναγίες. Οι Mαντόνες του δικού μας μικρού κόσμου. Πρόσωπα οικεία, που ξεχώρισαν από τις δικές μας “αυλές των θαυμάτων”, που μας θυμίζουν πως δεν είμαστε αχθοφόροι επιβίωσης αλλά ψυχές που μετέχουν στο ωραίο.
Είναι πρόσωπα σπουδαγμένα στην Τέχνη του κάλλους και της αρμονίας, ιέρειες που φορούν για μας τα ρούχα του πόνου και μας τον τραγουδούν. Για να γίνει το προσωπικό δράμα, παραβολή και τα τραγούδια προσευχές που θα κρατήσουν τον πόνο μακριά, να μην ξανάρθει. Γιατί αυτή είναι η τελετή της ζωής.
Είναι Φωνές που τους χαρίστηκε το χάρισμα να επεμβαίνουν στον ψυχισμό μας, να μας αλλάζουν την διάθεση και να μας ταξιδεύουν, να ανοίγουν μύχιες πόρτες, να μας φέρνουν στην καρδιά μας πιο κοντά.
Δεξαμενές αισθημάτων, κεραίες που εκπέμπουν στη συχνότητα της αγάπης, της γλυκύτητας και της παρηγορίας, που η ψυχή μας τυφλά ψάχνει να συντονιστεί με τον μοντέρνο, ψηφιακό της δέκτη.
Γυναίκες, μάνες, αδελφές ή κορίτσια απ’ το απέναντι σπίτι. Τραγουδούν, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, το αδιέξοδο, την απώλεια. Μοιάζει πρόκληση στη μοίρα να προφέρεις τα σημάδια του πόνου, να προσωποποιείς τα λόγια της οδύνης, να ιστορείς το δράμα σαν υπόθεση προσωπική. Αλλά σ’ αυτήν την πανάρχαια τέχνη οι Μούσες γίνονται ασπίδα γι’ αυτούς που αίρουν την πίκρα του κόσμου.
Σε καιρούς οριακούς, όπου κυριαρχεί η αρρώστια στην κοινωνία και στην ψυχή "Η άρνηση" του Σεφέρη σε μουσική Θεοδωράκη με την ονειρική Φαραντούρη...
Η Μαρία Φαραντούρη σε σπάνια βραβευμένη διεθνώς ηχογράφηση ερμηνεύει το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη από τον κύκλο Μυθιστόρημα μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη.
Η Άλκηστη Πρωτοψάλτη στα πρώτα της βήματα τραγουδά Την πόρτα ανοίγω το βράδυ των Μίκη Θεοδωράκη-Τάσου Λειβαδίτη.
Η αέρινη Σαββίνα Γιαννάτου σε ένα ταραδοσιακό της Σαρδηνίας.
Η Νένα Βενετσάνου με το Πού πέταξε τ’αγόρι μου από τον Επιτάφιο των Μίκη Θεοδωράκη-Γιάννη Ρίτσου.
Η Γλυκερία σε μια ανέκδοτη ερμηνεία του ποιήματος Φεγγάρι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μελοποιημένο από τον Ανδρέα Κατσιγιάννη.
Η Βίκυ Μοσχολιού στο ανεπανάληπτο Άνθρωποι μονάχοι των Γιάννη Σπανού-Γιάννη Καλαμίτση.
Η Αρλέτα στον θρήνο της μάνας του Γιάννη Σπανού σε ποίηση Ηλία Σιμόπουλου.
Η Μercedes Sosa με τους Apurimac να τραγουδά στα Ελληνικά το Βράχια γυμνά σε στίχους Δέσποινας Φορτσερά και μουσική Daniel Armado Jusid.
Η Ελένη Τσαλιγοπούλου στο Παραδοσιακό Γιατί δεν μας το λες.
Η Τυνήσια Lamia Bendiui στον θρησκευτικό Μαρωνίτικο ύμνο για τον Αγαπημένο.
Τα Μαύρα μάτια των Νίκου Ξυδάκη-Θοδωρή Γκόνη από το Μέλι των γκρεμών με την Μελίνα Κανά.
Την μαγευτική Klaudia Delmer στην Ιταλική version του Ερωτικού του Νίκου Ξυδάκη.
Το κλασσικό Τζιβαέρι με την εύθραυστη Αναστασία Μουτσάτσου.
Η Ελένη Βιτάλη στις Ζωές από μετάξι των Νότη Μαυρουδή-Τάσου Σαμαρτζή.
Καλή ακρόαση
