Εν Άνδρω

Γράφει ο Άγγελος Σφακιανάκης

 

(Απόκριες κλεισμένες στα σπίτια μας! Απόκριες απομόνωσης και προσμονής. Τσικνοπέμπτη σήμερα! Και προχωράμε στη δημοσίευση της ιστορίας του εξαιρετικού τραγουδιού του Χάρη Κατσιμίχα όπως την έζησε και την διαμόρφωσε ο εξαιρετικός μουσικός παραγωγός Άγγελος Σφακιανάκης. Ο χρόνος της δημοσίευσης περιγράφεται σε συνέντευξη του Χάρη Κατσιμίχα με την οποία ξεκινά την αφήγηση του ο Άγγελος. Ήχοι latin. Αποκριάτικοι. Χορευτικοί. Χαρούμενοι. Στ'ιχοι φυσιολατρικοί. Σε μέρες δύσκολες. Μέρες μιας εσωστρεφούς και σιωπηλής Αποκριάς. Το "Λουλούδι του Δάσους" του Χάρη Κατσιμίχα μας ταξιδεύει σήμερα χρονιάρα μέρα με τη λατινοαμερικάνικη χροιά του και τους ινδιάνικους στίχους μακριά σε μια φυσιολατρική κουλτούρα 1000 χρόνων. Ευχαριστούμε θερμά τον φίλο μουσικό και μουσικό παραγωγό Άγγελο Σφακιανάκη που έχει κάνει τα Ρέματα της Άνδρου πατρίδα του και τόπο έμπνευσης του και που με το εξαιρετικό κείμενο του μάς αποκαλύπτει την ιστορία του πλέον οικολογικού/φυσιολατρικού και "ινδιάνικου" τραγουδιού του Χάρη Κατσιμίχα... - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)

Από συνέντευξη που έδωσαν ο Πάνος κι ο Χάρης Κατσιμίχας στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ τον Φεβρουάριο του 1997. Αντιγράφω τι λέει ο Χάρης:

«Οι Apurimac. Το Latin group που όλοι θυμούνται τις Απόκριες όταν θέλουν να κουνήσουν τον κώλο τους. Μετά τους ξεχνάνε. Δεν είναι όμως έτσι. Οι άνθρωποι προέρχονται από μια πανάρχαιη κουλτούρα. Το παγανιστικό παρελθόν της Λατινικής Αμερικής. Έχουνε πίσω τους μια ιστορία. Ήρθε που λες, πριν δύο χρόνια ο Daniel και μου’ φερε ένα βιβλίο. Μεταφρασμένα ποιήματα της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής που γράφτηκαν πριν 1000 χρόνια.

Μ’ αυτά τα κείμενα θέλαν να κάνουν ένα δίσκο. Να μελοποιήσουν την παραδοσιακή τους ποίηση. Εγώ επειδή δέκα χρόνια τώρα έχω αποκτήσει μια πείρα κάνοντας τέτοια πράγματα με δικούς μας ποιητές, τρελάθηκα. Επί δύο χρόνια κυκλοφορούσα με το βιβλιαράκι στην τσέπη μου. Το διάβαζα συνέχεια. «Λύσσαξα». Δούλευα ασταμάτητα. Στο τέλος φτιάξαμε το υλικό. Το παίρνω και το πάω στον Γιαρμενίτη (διευθυντή  της SONY MUSIC  στην Ελλάδα).

Με φωνάζει μετά από μια εβδομάδα και μου λέει: «Δεν με ενδιαφέρει ένας τέτοιος δίσκος, γιατί για να τον πουλήσω, θα κάνω διπλά μπορεί και τριπλά έξοδα από έναν «κανονικό»... Κατέρρευσα… Τελικά αυτό το project με τους Apurimac θα βγει με άλλη εταιρεία. Ευτυχώς βρέθηκαν άλλοι... «φιλότεχνοι» να μας στεγάσουν...» (περιοδικό ΜΕΤΡΟ τεύχος 16, Φεβρουάριος 1997).

 

Εδώ αρχίζει η δικιά μου ιστορία. Με πήρε ο Παντελής Θαλασσινός και μου ιστόρησε ότι είχε δώσει ένα τραγούδι σε ένα  δίσκο που ετοίμαζε ο Χάρης με τους Apurimac και ότι η Sony τον απαξίωσε και τον απέκλεισε κι ο Χάρης ήταν χάλια.

Με τον Χάρη είχαμε φιλική σχέση πριν να βγάλουν τα Ζεστά Ποτά. Τον πήρα  και βρεθήκαμε. Η υπόθεση άρχιζε από την συγκίνηση που τους δημιουργούσαν τα Ινδιάνικα τραγούδια με τσαράγκο, κένες και σαμπόνια. Τα άκουγαν τακτικά στην Γερμανία και στην Αθήνα όταν ανακάλυψαν  τους Apurimac πήγαιναν και τους άκουγαν ανελλιπώς.

Εκεί ο Daniel έδωσε στον Χάρη το βιβλίο Ινδιάνικα Τραγούδια, μια ανθολόγηση και μετάφραση του Σωκράτη Σκαρτσή από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ο Χάρης τα διασκεύασε και τα μορφολόγησε να γίνουν τραγούδια. Μου διηγήθηκε πως μετά την άρνηση της εταιρείας του κατέβηκε την Μεσογείων με τα πόδια και το παράπονο του έβγαζε δάκρυα.  

Μου παρέδωσε το demo. Άκουσα, συγκινήθηκα και ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα με την Κουβανέζικη Guajira, το Λουλούδι του δάσους! Βρεθήκαμε πάλι και τον διαβεβαίωσα ότι θα το κάνω. Θα έχει την μυρωδιά ενός παρθένου δάσους. Θα έχει και λίγο από Castaneda. Μου έδωσε την ευχή του.

• Να με φωνάξεις μόνο για να τραγουδήσω! Και χωρίσαμε.

Έγκριση δεν είχα πάρει και το κλίμα στην Λύρα εκείνη την εποχή δεν ήταν και το καλύτερο.  Την “φιλότεχνη” έγκριση την πήρα  με το ζόρι αφού κατέθεσα ένα πολύ χαμηλό budget. Την προσπάθεια μου την στήριξε με τα “Κύματα» του… ο Θαλασσινός.  

Οι Apurimac ήταν ένα συγκρότημα κομμούνα, με αρκετούς Λατινοαμερικανούς μετανάστες. Άλλοι πολιτικοί, άλλοι οικονομικοί και άλλοι ερωτικοί. Όλοι πολύ καλοί μουσικοί, Χιλιάνοι, Αργεντίνοι, Μεξικανοί, Βραζιλιάνοι κα. Όλοι έπαιζαν 2-3 σπάνια όργανα. Είχαν και μια γιάφκα καλλιτεχνική, το Palenque, που έπαιζαν χορευτική μουσική. Εκεί μάθαινες Λατινοαμερικάνικους χορούς, έπινες ρούμι γνώριζες ξένους και Έλληνες λάτρεις αυτής της μουσικής. Ένα διεθνιστικό στέκι.  

Ότι θυμόμουν από αυτό το είδος  ήταν από τα συγκροτήματα που γυρνούσαν όλο τον κόσμο. Είχα γνωρίσει τους Inti Illimani στην μεταπολίτευση. Κατέβηκα στα δισκάδικα κι αγόρασα Ινδιάνικα cds. Τουριστικά, τελετουργικά, ορχηστρικά, απ’ όλα. Τα άκουγα για κάνα μήνα. Μαγεύτηκα.  

Μιλούσα με τον Daniel Armando (ακόμα μιλάω), με τον Κωστή Παπαδόπουλο και με τον Alejandro  Diaz. Τους ζήτησα να γράψουν ορχηστρικά.  

Μπήκαμε στο Συν Ένα, συνέχεια μετά τους Ύποπτους. Δουλέψαμε το ίδιο team. Ο Χατζηνικολάου, η Χανιώτη, ο Κορρές. Δεν ξέρω πώς αλλά έπεσε μια γενική επιστράτευση και πέρασαν από το στούντιο εξαιρετικοί πιανίστες, κρουστοί, πνευστοί Έλληνες και ξένοι. Έπαιζαν ενορχήστρωναν, συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον. Μάθαινα κοντά τους ρυθμούς και ηχοχρώματα. Με όργανα χειροποίητα παλεύαμε για την τονική ορθότητα χωρίς κουρδιστήρια και ηλεκτρονικά όργανα.

Τίτλος του δίσκου “Μάνα Γη”. Ένα μήνυμα οικολογικό. Ο Κωστής έφερε την Χρύσα και η Χρύσα την παιδική χορωδία της “Ελληνογερμανικής Αγωγής” που στόλισαν με τις φωνούλες τους το ομώνυμο. Ήρθε κι ο Χάρης  και τραγούδησε. Έφυγε ικανοποιημένος. Ήρθε κι ο Παντελής. Μπλέξαμε ελληνικά με λατινικά τραγουδίσματα. Κάτι που το έμαθα από τον Σπανουδάκη. Ζούσαμε μια εξαιρετική διαδικασία, ένα μικρό θαύμα, έναν καλλιτεχνικό οργασμό. Αγάπη και πίστη για την δουλειά. Αυτήν την αλληλεγγύη δεν την είχε το λογισμικό της πολυεθνικής και γι αυτό δεν τους έβγαινε ο λογαριασμός.

Στο στούντιο η μουσική, οι μουσικοί και η αγάπη νίκησαν την γραφειοκρατία. Ο Μάνος Πέππας που είχε φωτογραφίσει τους Ύποπτους ακολούθησε το group  σε ένα live στην Ζάκυνθο κι έβγαλε εξαιρετικές φωτογραφίες. Δουλεύτηκε ένα καλαίσθητο booklet από τον Γιώργο Βαβυλουσάκη και τον Κωστή.  

Ευτυχώς στην Λύρα τότε, ήταν η Θάλεια Ιακωβίδου που δούλευε τις εξαγωγές. Το πίστεψε και ζήτησε να βγει το cd τετράγλωσσο γιατί πίστευε πως θα κινηθεί διεθνώς. Πράγματι ο δίσκος πήγε παντού. Η δουλειά από όλες τις πλευρές της είχε γίνει με αγάπη και φαντασία. Αλλά το Λουλούδι του δάσους φώναζε “θέλω κάτι ακόμα γιατί είμαι hit”!    

Κάλεσα όσους dj ήξερα και το μοίρασα πριν κυκλοφορήσει. Κατέβηκα στην παραλιακή γνώρισα άλλους τόσους. Τριγύρισα τα bar των φίλων και τους το έδινα. Το έστειλα στα θέρετρα. Ερχόταν το καλοκαίρι και ήθελα να είναι το τραγούδι του καλοκαιριού. Είχα ενθαρρυντική ζήτηση από τα δισκάδικα γιατί η συνέντευξη των Κατσιμίχα είχε κάνει αίσθηση και είχε γίνει ιδανικός προπομπός.

Κυκλοφορούμε και η υποδοχή είναι εκπληκτική. Όλα τα ράδια, εμπορικά και ατμοσφαιρικά υποδέχονται το “Λουλούδι  του δάσους”. Γίνεται το τραγούδι του καλοκαιριού!   Πιέζω για να το κάνουμε κλιπ. Ο Χάρης συμφωνεί. Στέλνω το τραγούδι στον Γιώργο Λάνθιμο που με είχε εντυπωσιάσει από το κλιπ της Κυρμιζή. Με τρομάζει το location  που προτείνει και δεν το προχωράω. Έχασα...

Το δίνω στον Κώστα Καπετανίδη  που αποτυπώνει το φυσιολατρικό «Μάνα Γη», το οικολογικό μήνυμα  που έχουμε στο μυαλό μας. Το κλιπ  γίνεται στην Τήνο και στην Πάρνηθα. Τις δύο πρώτες εβδομάδες της κυκλοφορίας έδωσε από 500 τεμάχια. Την τρίτη πλέον καλπάζει και δίνει 1000 την εβδομάδα. Τον Σεπτέμβρη είναι 12.000.  

 

Με τον Χάρη μιλάμε συνέχεια και τον ενημερώνω ότι πάμε για χρυσό μέχρι τις γιορτές.  Ο Χάρης αισθάνεται δικαιωμένος. Τον Οκτώβρη η SONY ζητάει το “Λουλούδι του δάσους” – αυτό που αρνήθηκε να κυκλοφορήσει - να το βάλει στην «Παράλληλη Δισκογραφία» που ετοιμάζουν. Έχουν περάσει 6 μήνες από την κυκλοφορία. Διαφωνώ κάθετα και ζητώ να τους το δώσουμε μετά τις γιορτές. Έχουνε τόσα hit. Μου φαίνεται άδικο μετά την απαξίωση, μετά τόση δική μας προσπάθεια να θέλουν μερίδιο στην χαρά μας. Η διεύθυνση της Λύρας όμως το παραχωρεί. Τα αφεντικά συνεννοήθηκαν.

Τον Νοέμβρη κυκλοφορεί η «Παράλληλη Δισκογραφία» με το “Λουλούδι του δάσους”. Το «Μάνα Γη» σταματάει να πουλάει. Το μικρό θαύμα δεν κράτησε για πολύ. Το Λουλούδι του δάσους ανθίζει ακόμα.

 

O Χάρης Κατσιμίχας γράφει στο editorial του δίσκου:  

«Τους APURIMAC  τους εκτιμώ, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι και από που προέρχονται. Μέσα στο αίμα τους, κυλάει η παγωμένη σκοτεινιά των βουνών και η πρωινή πάχνη απ’ τα φωτεινά λειβάδια της πατρίδας τους. Γι’ αυτό όταν μου ζήτησαν να γίνω «ενδιάμεσος», δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Οι Ινδιάνοι - όταν θέλουν - «παίζουν» παράξενα παιχνίδια.

Δεν πρόλαβα να πω «ναι» και άρχισαν τα θαύματα. Το άθλιο δυάρι μου φώτισε. Μετά, είδα μπροστά μου τον Κόνδορα. Μετά φύσηξε ένας πολύ δυνατός αέρας και βρέθηκα πάνω στα βουνά. Άκουγα τσαράνγκος, τύμπανα και σαμπόνιες. Φώναξα ζήτωωωω κι ο Κόνδορας έκρωζε χαρούμενα. Τα βράχια – είτε το πιστεύετε, είτε όχι - κουδούνιζαν πάνω στις πλαγιές.

Τι όμορφο ταξίδι. Όταν ξαναγύρισα στο δωμάτιο, βρήκα στο τραπέζι 6-7 κείμενα. Ποιος τα είχε γράψει; Αφού εγώ έλειπα... Τέλος πάντων... τα πήρα και τα πήγα στον Daniel. Ακούστε λοιπόν τώρα τους φίλους μου, να τραγουδούν με το υπέροχο «αξάν» τους την θαυμαστή ιστορία του λαού τους. Τραγουδούν ντροπαλά. Έτσι όπως ντροπαλά ζουν ανάμεσά μας, όλοι οι ξένοι. Όλες οι ψυχές που ήρθαν ως εδώ «από ξένο τόπο κι απ’ αλαργινό». Κι αν νιώσετε «κάπως»... μη φοβηθείτε! Οι Ινδιάνοι όταν θέλουν «παίζουν» παράξενα παιχνίδια. - Χάρης Κατσιμίχας»      

ΥΓ: Τη συνέντευξη πήραν οι Αποστόλης Καπαρουδάκης και Γιάννης Λώλος. Ευχαριστούμε την Ιφιγένεια Βιρβιδάκη για την ευγενική ανασκαφή του αρχείου της. Ο Άγγελος Σφακιανάκης είναι παραγωγός και ιδιοκτήτης του Μικρού Ήρωα.

Πηγή: www.musicpaper.gr