Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

Είναι αναπόφευκτη η βόλτα στην Χώρα ανήμερα της Θεοσκεπάστου. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι κάτοικοι και βρέθηκαν σε αυτήν την πανανδριακή γιορτή. Δυστυχώς όπως έχουμε ήδη γράψει λόγω καιρού δεν ήρθαν οι ανδριώτες της Αθήνας και ο κόσμος αυτή τη χρονιά ήταν σαφώς λιγότερος. Πάντως η αγορά της Χώρας μετά από καιρό είχε προσέλευση. Ήταν μια ανάσα για όλους.

Κατά τα άλλα η δέηση στον Αφανή Ναύτη για τους χαμένους ναυτικούς θύμιζε κάτι από σκηνή του φιλμ «Μικρά Αγγλία». Τα αγήματα, ο κόσμος καλοντυμένος, οι επίσημοι, οι ανεπίσημοι, οι περαστικοί, το αεράκι που φρεσκάριζε, τα σύννεφα που έφευγαν, η σημαία στο κάστρο και η θάλασσα με ένα έντονο μπλε. Η Άνδρος της ναυτοσύνης μαζεμένη γύρω από την Παναγιά των ναυτικών.

Όλοι ψάχναν την φρεγάτα στην χώρα. Αλλά η φρεγάτα ήταν στο ...Κόρθι!!! Όμως ο διοικητής της (εδώ με τον επικεφαλής της πυροσβεστικής) μαζί με το άγημα ήταν στην λιτανεία της Χώραq!!! Μπερδευτήκαμε λίγο ε;

Μετά η παρέλαση, οι παρέες στα καφέ, στα μεζεδοπωλεία, στα μπαρ. Πήρε ζωή η μικρή πόλη. Έστω και με λιγότερο κόσμο το γιορτινό χρώμα επικράτησε.

Και η Φιλαρμονικη του Μουσικού Συλλόγου. Σταθερή αξία των παρελάσεων

Μια σύντομη αναμονή και μετά τραβήξαμε τον δρόμο για την Βόρεια Άνδρο όπου περίμενε ένας φίλος. Άδειος ο δρόμος μέχρι το Γαύριο. Και μετά από αυτό ακόμα πιο άδειος. Λες και ήσουν μόνος σε ένα έρημο νησί. Μόνο δεκάδες διάσπαρτα πρόβατα και κατσίκες να βόσκουν ελεύθερα στο άδειο τοπίο. Μερικές φορές απλωμένα και στην μέση του δρόμου. Ποιος μίλησε για ανεξέλεγκτη βόσκηση στην Άνδρο των πυρκαγιών;

Άδειος ο δρόμος. Όχι εντελώς. Τα γιδοπρόβατα παντού ελεύθερα απολαμβάνουν τις χαρές της ζωής τους. Αχ! Άνδρος ελευθεροβοσκούσα!!!

Μπορεί να ήταν άδειοι οι δρόμοι, αλλά το σκουπίδι ήταν και παραμένει σταθερή αξία στην Άνδρο! Μάλλον κάποιος έχει καιρό να μαζέψει τα σκουπίδια εδώ ε;

 Συνέχισα. Μετά την διασταύρωση για Βαρίδι το καταπράσινο τοπίο μουσκεμένο από τα νερά που ξεχείλιζαν από παντού. Ανάβλυζαν μέσα από την γη. Έτρεχαν στις άκρες του χωματένιου δρόμου. Εδώ πλέον δεν μιλάμε για υπόγεια ύδατα αλλά για επιφανειακά. Ο δρόμος σε μερικά μέρη χαλασμένος εντελώς από τα ρυάκια που τον διέσχιζαν κάθετα. Είδε κι έπαθε το έρμο το αυτοκίνητο να τα διαβεί. Μια Άνδρος καταπράσινη, γεμάτη νερά. Μερικά σπίτια σιωπηλά. Ένα ποτάμι στη μέση της κοιλάδας.  Κάτι σαν ξεχασμένος παράδεισος.  

Το ποτάμι βουερό και ασταμάτητο

Στον Ζόργκο έκανα μια στάση φωτογραφίζοντας και βιντεοσκοπώντας το ποτάμι που κατηφόριζε βουερό από το Βαρίδι κι έφτανε κάνοντας κύκλους εκβάλοντας στον ορμίσκο. Μια απίστευτη αίσθηση σε ένα τοπίο μοναδικό.

Ζόργκος. Το ποτάμι εκβάλει στην θάλασσα. Ένα τοπίο για Ρωβινσώνες και όχι μόνο...

Συνάντησα τον φίλο και μετά τρεις ώρες και δύο μπύρες ξαναπήρα τον δρόμο του γυρισμού. Μέχρι το Γαύριο πάλι δεν συνάντησα άνθρωπο ή αυτοκίνητο. Παράξενη αίσθηση να ανεβοκατεβαίνεις ένα άδειο νησί. Να μην υπάρχει άλλος. Στο Γαύριο λίγος κόσμος για το καράβι. Μετά το Γαύριο τα ίδια. Να απολαμβάνεις τη διαδρομή. Μόνο μετά την Σταυροπέδα με προσπέρασαν δύο αυτοκίνητα λες και ήρθαν από το πουθενά.

Άνδρος τελευταίες μέρες του Μάρτη, μια άνοιξη δύσκολης, μιας εποχής λίγο αγριεμένης, λίγο φοβισμένης, μιας εποχής ελπίδας και προσμονής συνάμα.