Η πανσέληνος του Αυγούστου...
Του Διαμαντή Μπασαντή
Η Ραφήνα τόπος αγαπητός για τους Ανδριώτες, τους Τηνιακούς, τους Μυκονιάτες. Λιμάνι μιας αέναης αναχώρησης. Από εκεί ξεκινά κι εκεί καταλήγει το ταξίδι της αδιάκοπης επιστροφής. Εκεί ψηλά στο ξωκλήσι του Αγίου Νικόλαου που μας ατενίζει σε κάθε άφιξη και αναχώρηση το βράδυ της αυγουστιάτικης πανσελήνου βρεθήκαμε για λίγο σε εξαιρετική μουσική βραδιά.
Γραφούμε για να μοιραστούμε μαζί σας αυτή την βραδιά. Στον σκοτεινό ορίζοντα της νύχτας μόνο η Εύβοια αχνοφαινόταν σαν μια σκιά. Η Άνδρος δεν υπήρχε στο σκοτάδι. Κάτω στο λιμάνι ξεχώριζε το f/bΆνδρος με την φωτεινή γιρλάντα του. Στο βάθος και το Αικατερίνη. Ραφήνα αγαπητό λιμάνι μιας αέναης αναχώρησης…
Και η μουσική να μας ταξιδεύει: Να μας παίρνει από το χέρι και να απλώνει σε χρόνια αλλοτινά με λιγότερη οργή και περισσότερή προσμονή. Ώσπου μετά από αρκετά μουσικά κύματα έφτασε στον Μάνο Χατζιδάκι, που έφυγε μια καλοκαιρινή μέρα πριν 26 χρόνια. Όλοι αφέθηκαν σε ένα μουσικό ταξίδι με ένα σιγανό μουρμούρισμα.
Ακολούθησαν κι αλλά τραγούδια. Όμως η βραδιά έμελε να κλείσει με τον Κεμάλ του Χατζιδάκι. Τραγούδι σημαδιακά. Όπως σημαδιακός ήταν κι ο Μάνος για την Ελλάδα που την αγάπησε αθεράπευτα. Μας έλεγε κάποτε το πώς δεν άντεξε το Χόλυγουντ. Πως αγνόησε τις μεγάλες προτάσεις που είχε. Και πως είπε στον Ηλία Καζάν που μάταια προσπαθούσε να τον αποτρέψει: εκεί ανήκω, εκεί μπορώ να δημιουργήσω…
Πράγματι εδώ ανήκε. Εδώ δημιούργησε. Και με τις παρακαταθήκες του εμείς που είμαστε ακόμα εδώ «ταξιδέψαμε» αυτήν την υπέροχη αυγουστιάτικη πανσέληνο του 2015 πάνω από το λιμάνι της Ραφήνας απέναντι από τις ανταύγειες του φεγγαριού πάνω στην νυχτερινή θάλασσα…
Χάρτινο το φεγγαράκι ψεύτικη η ακρογιαλιά…
Σε δύο μέρες Σεπτέμβριος.
Καλό φθινόπωρο φίλοι μου…
