Ο ξένος
Της Ιουλίας Ζαννάκη
Σε ένα βιβλίο του Παπαδιαμάντη, ο ήρωας έλεγε:«οι ναυτικοί είναι τα βόδια που οργώνουν τη θάλασσα …». Μη ζητάτε από μένα να επαληθεύσω τα λόγια του.
Μην ζητάτε από μένα να γράψω γι αυτούς, τους δικούς μου ανθρώπους, τους θαλασσοδαρμένους, τους πολυπαιδεμένους, τους πολυαγαπημένους, τους αγουροθάνατους, με λόγια, λέξεις καθημερινές, αφυδατωμένες, τυπικές, στεγνές, κοινότοπες, άδειες από αισθήματα.
Έχουμε ενοχές. Δεν προσπαθήσαμε να τους καταλάβουμε, δεν μας άφησαν να τους γνωρίσουμε. Ίσως ντρεπόντανε. Ίσως φοβόντανε. Αφήστε με λοιπόν να τους τιμήσω όπως τους αξίζει με τον μόνο τρόπο που ξέρω.
Νυχοπατώντας, μην ταράξω τη γαλήνη τους, τη γαλήνη της λήθης, ανοίγω τα παλιά λεξικά. Σε αυτά υπάρχει ο απίστευτος πλούτος μιας γλώσσας που χάνεται. Μιας γλώσσας που νομίζουμε ότι «μιλάμε». Με αυτές οι λέξεις που υπάρχουν αιώνες τώρα, θα προσπαθήσω να περιγράψω τα πάθη τους. Ουσιαστικά, επίθετα, ρήματα, πόνου, σπαραγμού και θρήνου, σεβασμού, περηφάνιας και θαυμασμού.
Ίσως έτσι γνωρίσουμε, καταλάβουμε και ξαναγαπήσουμε, αυτόν το πολύπαθο, πολυτάξιδο, που κάθεται αμήχανος, σαν ξένος, απέναντι μας στο τραπέζι.
