Εν Άνδρω

Του Δημήτρη Σταυρόπουλου

 

Το χειμωνιάτικο πέρασμα του Κάβο Ντόρο είναι - πώς να το κάνουμε - μια ιεροτελεστία. Έχει μια αγριάδα και ταυτόχρονα μια μαγεία ξεχωριστή. Τις περισσότερες φορές η θάλασσα δεν έχει κέφια. Δεν ησυχάζει. Κατεβάζει φουρτούνα από τα Δαρδανέλια με κύματα χοντρά, πραγματικά βουνά ή έχει ένα σουέλ που σου χαλάει τη διάθεση από την σοροκάδα.

Στην δεύτερη περίπτωση ο αμάθητος επιβάτης είναι «καταδικασμένος» να  υποφέρει μέχρι το τέλος του ταξιδιού, αφού δεν υπάρχει πουθενά στεριά να απαγκιάσει το βαπόρι.

Όσοι ταξίδεψαν το απόγευμα της Κυριακής (8 Ιανουαρίου) με το SuperFerry από την Άνδρο στην Ραφήνα, έζησαν μια εμπειρία μοναδική. Το πλοίο άργησε να φύγει από το Γαυριο γιατί περίμενε ένα ασθενοφόρο.

Όταν πέρασε το Κακογκρέμι και βγήκε στο μπουγάζι το σκοτάδι της νύχτας, φλέρταρε ήδη με το φως και στο πέλαγος είχε απλωθεί μια ήσυχη και γλυκεία γκριζάδα, που βάραινε από την συννεφιά. Το πέλαγος ταραγμένο. Κρύο θαλασσινό χοντρό. Ανακατεμένο με υγρασία και μυρωδιά ιωδίου.

Στα καταστρώματα αδύνατον να σταθείς γιατί η παγωνιά ανίκητη. Το ποστάλι έβαλε πλώρη στον φάρο του Μαντέλο και άρχισε να τρώει τα κύματα στην δεξιά μάσκα. Καλό το βαπόρι, καλό το ταξίδεμα. Αρμονικό το σκαμπανέβασμα μόνο για απογευματινό νανούρισμα.

Πίσω η Άνδρος. Ίσως πιο όμορφη από ποτέ. Ντεκόρ σκοτεινό, με ένα άσπρο μανδύα σαν πέπλο ,μέχρι την ακρογιαλιά. Θέαμα μοναδικό, πρωτόγνωρο. Τα βουνά, οι παραλίες, οι λόφοι που χάνονταν σιγά-σιγά είχαν ντυθεί γιορτινά στα λευκά και αποχαιρετούσαν θριαμβευτικά τους νυχτερινούς ταξιδιώτες.

Το βαπόρι ξεμακραίνει, ο όγκος του νησιού αργοσβήνει, το λευκό ξεθωριάζει, ο φάρος της Φάσας μακριά ανοιγοκλείνει νωχελικά το πελώριο μάτι του. Το πλοίο σε νανουρίζει.

To ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Ένα όμορφο Κυριακάτικο απόβραδο του χειμώνα…