Εν Άνδρω

 Από το πρωί ο γέροντας Ευδόκιμος είχε καλή προδίαθεση. Η μέρα στα όρια του χειμώνα. Μουντή. Ομιχλώδης. Φλεβάρης 2018. Τσικνοπέμπτη. Χρονιάρα μέρα. Μπροστά σε μια ανθισμένη αμυγδαλιά στο μοναστήρι της Παναχράντου, που άνθισε ενα πρωινό κι ομόρφυνε απρόσμενα την χειμωνιάτικη μέρα.. Ο παππούς της Άνδρου ην χάζεψε για λίγο. Μετά στάθηκε μπροστά της χαμογελώντας. Ο Χαρίδημος έτυχε να περνά και τον φωτογράφισε. Στην καρδιά του χειμώνα μοιάζει σαν θαύμα που σκάει με τόσο εντυπωσιακό τρόπο τα πρώτα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς συμβολίζοντας την πρώιμη άνοιξη.  Ο γέροντας Ευδόκιμος με την σοφία των χρόνων έχει μάθει να απολαμβάνει τις μικρές χαρές της ζωής, που συχνά οι νεώτεροι προσπερνούν βιαστικά και αδιάφορα (φωτ. Χαρίδημος). 

 Πιο πέρα τα γυμνά μεγάλα πλατάνια που απλώνουν πάνω από το μοναστήρι κατάγυμνα. Ορθώνουν τα τεράστια αιωνόβια κλαδιά τους στον ουρανό. Κάτι σαν αναμονή και προσμονή. Μέσα στην καρδιά του χειμώνα (φωτ. Χαρίδημος).

Ένα πρωινό σύννεφό περνά στην κορυφή των Γερακώνων και απλώνει σαν ομίχλη τυλίγοντας το καθολικό της Μονής. Ο χειμώνας είναι πάντα εδώ. Και μάς το θυμίζει με κάθε τρόπο (φωτ. Χαρίδημος).

 . Ο γέροντας ακουμπά το βάρος των χρόνων του στο νέο. Και ο νέος που ανακαλύπτει τις ομορφιές της ζωής μέσα από την ήρεμη και σοφή ματιά του γέροντα. Ο γέροντας Ευδόκιμος σχολιάζει: "τα γερατιά που ακουμπούν στη νεότητα" μουρμουρίζει χαμογελαστός. Ο ένας ακουμπα στον άλλο. Και οι δύο μαζί πορεύονται στις δύσκολες μέρες μιας εποχής ζοφερής που μάς την ζωγραφίζουν με λαμπερά χρώματα (φωτ. Χαρίδημος).

 Μια τελευταία ματιά. Μια τελευταία εικόνα από μια μέρα του χειμώνα στην Άνδρο που οι πολλοί την βλέπουν από μακριά και οι λίγοι ακουμπούν σε αυτή να βγάλουν τον χειμώνα. Ο γέρος και ο νέος. Ο χειμώνας και η άνοιξη.  Μια ελπίδα ζωής. Μια στιγμή περίσκεψης. Ή, όπως έγραψε ο Σεφέρης: "...Κάποτε ξενυχτησα κάτω από αυτό το δέντρο. Την αυγή ήμουνα σα ωα με είχανε κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο..." (φωτ. Χαρίδημος)

 ΕΝ ΑΝΔΡΩ