Εν Άνδρω

 

Άνδροτηνομυκονιάτες αποβιβάζονται σαν ένα μεγάλο κύμα στην Ραφήνα Παρασκευή απόγευμα. Που πάνε για Καθαρή Δευτέρα όλοι αυτοι. Άγνωστο. Πάντως πάνε... (φωτ. Εν Άνδρω).

Άξιον απορίας πως τα καταφέρνει κανείς και χάνει τις μέρες του στην Αθήνα. Πας για δύο δουλειές και μένεις μια εβδομάδα. Στο τέλος, ενώ θες προφτάσεις το πρωινό καράβι της Παρασκευής φτάνεις το απόγευμα στην Ραφήνα. Και ίσα που προλαβαίνεις το τοπικό για Άνδρο.

Όμως αυτό σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις και ένα stress-test(όπως και οι τράπεζες) για να δεις ποιοι αντέχουν και πάνε στην Άνδρο ενόψει βροχερού και ανεμοδαρμένου τριημέρου Καθαρής Δευτέρας.

Ουρά τα αυτοκίνητα για Άνδρο την Παρασεκυή το απόβραδο για το τοπικό της Άνδρου. Εντέξει παιδιά εμείς κι εμείς είμαστε. Αλλά ευτυχώς ακόμα είμαστε (φωτ. Εν Άνδρω).

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ: Το καράβι φτάνει στη Ραφήνα με λίγα λεπτά καθυστέρηση γεμάτο κόσμο! Και πολλά αυτοκίνητα! Με το που δένει ξεμπουκάρουν καμιά 600αριά νοματαίοι και τους κοιτάς έκπληκτος! Καλά που πάνε όλοι αυτοί αναλογίζεσαι. Όχι όμως για πολύ. Γιατί αρχίζει να ξεφορτώνει πολλά αυτοκίνητα: μικρά-μεγάλα, φορτηγά και νταλίκες. Ξεφορτώνει και δεν τελειώνει Και πάλι αναρωτιέσαι: που πάνε όλα αυτά;

Πρώτο συμπέρασμα: το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας οι νησιώτες την κάνουν «με ελαφρά πηδηματάκια» για την ηπειρωτική Ελλάδα. Ανδροτηνομυκονιάτες πάνε «γι’ άλλη γη κι άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρουνε και κανείς δεν του ξέρει»! Που; Άγνωστο. Αλλά πάνε…

Το καράβι από τη μια βγάζει αυτοκίνητα και δεν λέει να τελειώσει στη Ραφήνα. Από την άλλη οι ηρωικοί της Άνδρου με πλήρη εξοπλισμό και ένδυση επιβιβάζονται για την δική τους απόβαση απένατι. Κόσμος πάει κι έρχεται. Ευτυχώς, παρά τον καιρό, οι ηρωικοί ακόμα έρχονται... (φωτ. Εν Άνδρω).

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Την ίδια στιγμή μερικές εκατοντάδες γενναίοι με μπουφάν, σκούφους, κασκόλ, βαλίτσες και σακίδια ορμάνε και επιβιβάζονται στο πλοίο, ενώ ακόμα κατεβαίνουν αυτοκίνητα. Σκηνή εντυπωσιακή. Αυτοί οι είναι οι «ηρωικοί της Άνδρου». Αποφασισμένοι «μέχρι θανάτου» που λένε: «πάνε Άνδρο και μόνο Άνδρο χωρίς φόβο και πολύ πάθος».

Δεν τους τρομάζει ο αέρας, το κύμα, η βροχή και όλες οι προβλέψεις της ΕΜΥ. Τις έχουν γραμμένες. Και στριμώχνονται να ανέβουν τις σκάλες. Κόβεις φάτσες. Όλοι Ανδριώτες. Επισκέπτες ελάχιστοι. Το αξιοπερίεργο πολλοί μόνιμοι. Είχαν κι αυτοί φαίνεται πεταχτεί για μια δουλίτσα και τους πήρε, κατά τα φαινόμενα, μια εβδομάδα. Αυτές οι δουλίτσες της μιας εβδομάδας μας έχουν φάει σε αυτό τον τόπο.

Δεύτερο συμπέρασμα: το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας πάνε σταθερά Άνδρο με ολους τους καιρούς μόνο… οι Ανδριώτες! Εντάξει παιδιά μεταξύ μας είμαστε. Αυτό είναι που λένε «εσωτερικός τουρισμός». Μόνο που πιο εσωτερικός δεν γίνεται…

Σαν ένα κύμα κατέβηκαν μερικές εκατοντάδες στο Γαύριο και απλώθηκαν σε ολή την προβλήτα. Από κοντά και τα αυτοκίνητα που ήταν αρκετά (φωτ. Εν Άνδρω).

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ: Το καράβι φτάνει Γαύριο. Μέσα σε τρία λεπτά μερικές οι εκατοντάδες έχουν απλωθεί στην προβλήτα και δίνουν μια ζωντάνια στο άδειο λιμάνι. Μην ξεγελιέσαι. Εμείς κι εμείς είμαστε. Σε λίγα λεπτά θα έχουμε όλοι εξαφανιστεί. Το ξέρουν και οι κεντρικοί πράκτορες και δεν βγαίνουν από τα γραφεία τους.

Βρίσκω το αυτοκίνητο στο στενό που το αφήνω. Διαπιστώνω όμως πως κάτι έχω ξεχάσει στη γέφυρα του πλοίου. Γυρίζω και βρίσκω το λιμάνι πιο άδειο από ποτέ! Ίσα που προλαβαίνω να τηλεφωνήσω στον καπετάν-Αντώνη να βάλει κάπου το ξεχασμένο για να μην χαθεί. Αυτός όμως έχοντας εμπειρία της αφηρημάδας μου το έχει ήδη βρει και κρύψει! Όλα καλά κάνω στροφή και προλαβαίνω τελευταίος το μεγάλο κομβόι που τραβάει νότια…

Τρίτο συμπέρασμα: Τελικά όλη η Άνδρος μια καραβιά άνθρωποι είμαστε. Ίσως γι΄ αυτό τσακωνόμαστε. Μας έχουν ξεχάσει οι επισκέπτες. Έχουμε ξεχάσει κι εμείς τον κόσμο. Πάμε κι ερχόμαστε. Λέμε και καμιά κουβέντα – σαν τον λαγό στο γνωστό ανέκδοτο με το λιοντάρι – για να περνά η ώρα…

Όμως που θα πάει δεν θα μας ανακαλύψουν οι απέναντι; Δεν θα μας ανακαλύψουν οι πιο πέρα; Δεν θα μας ανακαλύψουν οι πάρα κάτω; Δεν θα μάς ανακαλύψουν οι επενδυτές; Αυτοί που όπως λέει η κυβέρνηση όπου να ‘ναι καταφθάνουν. Θα μας ανακαλύψουν! Και θα μας αναπτύξουν!

Και θα μαζέψουν και τα σκουπίδια μας που τα βρήκαμε ξέχειλα στα χωριά γύρω από την Χώρα. Και θα περνάμε καλά, πολύ καλύτερα από καλά. Αυτή η υπέροχη αισιόδοξη απαισιοδοξία σας θα σάς φάει. Εμένα θα με φάει η δική μου υπέροχα απαισιόδοξη αισιοδοξία μου… Τι να κάνουμε καθένας με το κουσούρι του…

 

ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: Από Μένητες προς Υψηλού ταξιδεύω μόνος μες στη νύχτα. Ο αέρας λυσσομανά. Το σκοτάδι πυκνό. Λάμπες όπου τύχει. Το τοπίο – που δεν φαίνεται – γνωστό. Όλα καλά. Μέχρι το Μετόχι. Εκεί συναντώ το μεγάλο βαρύ όχημα της πυροσβεστικής με τους κόκκινους φανούς αναμμένους να ανηφορίζει αργά προς Στραπουργιές. Ξαφνιάζομαι. Σταματώ δεξιά. Με βλέπουν και σταματούν κι αυτοί. Ρωτάω περίεργος: Τι έγινε παιδιά; Πήραμε φωτιά με την βροχή; Με αναγνωρίζουν. Είναι ο Ντίνος με δύο άλλους. Με τι τόσες φωτιές που έχουμε περιγράψει τέσσερα χρόνια τώρα νοιώθουμε λίγο εθελοντές πυροσβέστες. Το ίδιο μας νοιώθουν κι αυτοί.

Απάντηση: «Τίποτα το σπουδαίο. Ένα εντυπωσιακό αυτοκίνητο με δύο κυρίες λίγο πριν τις Στενιές έκαψε δίσκο πλατό και έβγαζε καπνούς! Όταν φτάσαμε οι δύο γυναίκες ήταν έξω. Εξετάσαμε το όχημα. Και μετά ψάχναμε για συνεργείο. Ήρθε κι ένας φίλος και πήρε τις κυρίες. Τώρα γυρνάμε πίσω.» Τους άκουγα και σκεφτόμουν. Ρε τι τραβάνε κι αυτοί. Μέχρι και τους μηχανικούς για βλάβες αυτοκινήτων κάνουν.

Τέταρτο συμπέρασμα: η πυροσβεστική της Άνδρου είναι σώμα ηρωικό! Τελεία και παύλα. Ότι και να πείτε είναι αυτοί που τρέχουν παντού: Σε φωτιές, σε αποκλεισμούς από χιόνι. Σε πλημμύρες. Σε ναυάγια. Σε αυτοκίνητα. Σε τραυματίες. Σε δυστυχήματα. Παντού. Κι όλα αυτά με δεδομένη την πυρομανία μερικών στην Άνδρο πρέπει να κάνουν και τον αστυνόμο: ανακρίσεις, εξακριβώσεις κλπ.

Τι άλλο να κάνουν οι άνθρωποι; Μόνο τα σκουπίδια μας δεν έχουν αρχίσει να μαζεύουν. Αν και με την κατάσταση που υπάρχει και που μάλλον θα επιδεινωθεί δεν αποκλείεται σε λίγο να αρχίσουν και γι’ αυτά τα τηλέφωνα…

Όμως το ζήτημα πια εδώ που είμαστε δεν είναι αν θα μαζέψουν τα σκουπίδια. Το μέγα ζήτημα από εδώ και πέρα είναι που θα βάλουν τα σκουπίδια που θα μαζέψουν. Αλλά αυτό είναι θέμα για ένα άλλο ωραίο χρονογράφημα μια άλλη μέρα.

Δ. Μπ.