Δεν είναι η γνώση, είναι η ευαισθησία…
Η Ε. Καραΐνδρου εξηγεί σκέψεις και αισθήματα της μπροστά στον πίνακα του Δ. Μυταρά. Την παρακολουθεί η σύζυγος του. Δίπλα ο σκηνοθέτης Α. Αντύπας (φωτ. Εν Άνδρω).
Ήταν μια απρόσμενη στιγμή. Η περιήγηση στο έργο του Δημήτρη Μυταρά ολοκληρωνόταν. Στην τελευταία αίθουσα ήταν πίνακες με επιτύμβια του καλλιτέχνη. Ζωγραφισμένοι στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας.Εκεί η κορυφαία ελληνίδα συνθέτης Ελένη Καραΐνδρου που βρισκόταν στην αίθουσα είπε ξαφνικά δείχνοντας έναν πίνακα με ιδιαίτερη συγκίνηση: «αυτόν τον πίνακα θα τον αγόραζα αν είχα τα χρήματα…».
Απεικόνιζε ένα αρχαίο επιτύμβιο με τέσσερις σμιλεμένες μορφές στο μάρμαρο και μπροστά τους καθιστή, μαζεμένη στην καρέκλα, με σφιγμένα χείλη και πεισμωμένη ματιά μια ζωντανή γυναίκα. Το μοντέλο ήταν η γυναίκα του ζωγράφου Χαρίκλεια Μυταρά πριν 46 χρόνια!
Ελένη Καραΐνδρου και Χαρίκλεια Μυταρά μπροστά στον πίνακα του Δημήτρη Μυταρά (φωτ. Εν Άνδρω).
Κοιτάξαμε όλοι την Ελένη Καραΐνδρου. Αυτή συνέχισε μαγεμένη: «Η γυναίκα είναι η Ελλάδα την εποχή της δικτατορίας. Η στάση δείχνει την χώρα. Μαζεμένη, με σφιγμένα χείλη και πεισμωμένη ματιά. Υπέροχος πίνακας».
Η συζήτηση γενικεύθηκε. Μετά η Καραΐνδρου πλησίασε την χήρα Μυταρά κι άρχισε να εξηγεί τι έβλεπε και πως αισθανόταν μπροστά στον πίνακα. Απομείναμε 3-4 να παρακολουθούμε την σπουδαία ελληνίδα να εξηγεί. Η Χαρίκλεια Μυταρά ανταπαντούσε κάποιες στιγμές.
Στην είσοδο της έκθεσης το μότο του Δημήτρη Μυταρά (φωτ. Εν Άνδρω).
Η Καραΐνδρου ολοκλήρωσε και γύρισε να φύγει. Κοιταχτήκαμε μια στιγμή και χαμογελάσαμε ευγενικά. Καθώς προσπερνούσε της είπα σκεφτικός: «Καλά εμείς έχουμε μια ηλικία. Ζήσαμε άλλος παιδί κι άλλος μεγάλος εκείνη την τραγική περίοδο. Μπορεί άραγε να καταλάβει όλα αυτά ένας σημερινός νέος;»
Η Ελένη Καραΐνδρου γέλασε πλατιά με σκούντησε φιλικά και είπε: «αγόρι μου δεν είναι θέμα κατανόησης είναι θέμα ευαισθησίας. Για θυμήσου στην αρχή της έκθεσης τι έλεγε ο Μυταράς... Είναι θέμα ευαισθησίας, όχι κατανόησης…».
Χαμογέλασα. Ο σκεπτικισμός σκόρπισε. Ένα συναίσθημα πληρότητας με κυρίευσε. Όσο υπάρχει ευαισθησία θα υπάρχει ελπίδα σκέφτηκα. Κι άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά προς την έξοδο…
Διαμαντής Μπασαντής
