Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

Απόβραδο 24/1/19. Η αφρικάνικη σκόνη έχει απλώσει πάνω από το Αιγαίο. Ο ουρανός με σύννεφα, που αφήνουν που και που τις ακτίνες του ήλιου να φωτίζουν την σκονισμένη ατμόσφαιρα. Σε μια αναλαμπή η Γυάρος με τον ήλιο από πάνω της λουσμένη και το περίεργο κίτρινο φως της σκόνης. Εικόνα αποκάλυψης. Εικόνα μεταφυσική. Εικόνα ελπίδας: σαν ξημέρωμα μέσα από το σκοτάδι. Κι όμως είναι εικόνα μιας δύσης παράξενης. Είναι η σκόνη, είναι η ώρα, είναι ο ήλιος και τα σύννεφα, είναι το Αιγαίο κι όλα μοιάζουν εξώκοσμα... (φωτ. Χαρίδημος).

Η ίδια εικόνα από άλλη γωνία λίγα λεπτά αργότερα. Η σκόνη απλώνει παντού την θαμπάδα της. Ταυτόχρονα το σκοτάδι σβήνει σιγά-σιγά τα χρώματα. Οι ακτίνες του ήλιου εξακολουθούν να φωτίζουν την Γυάρο παράξενα (φωτ. Χαρίδημος).

Η σκόνη όπως κατακάθισε λίγο νωρίτερα στο μοναστήρι της Παναχράντου δίνοντας ένα εξώκοσμο χρώμα στο περιβάλλον (φωτ. Χαρίδημος)

Το επόμενο απόβραδο. Η σκόνη έχει αποτραβηχτεί στον ορίζοντα. Όμως οι χρωματισμοί της στα σύννεφα παραμένουν κι απόψε έντονοι κάνοντας τον ουρανό να κοκκινίζει παράξενα και τον ορίζοντα να θαμπώνει ακόμα σκονισμένος. Κοιτάς τον ορίζοντα εκεί που η γη και ο ουρανός σμίγουν. Ακόμα η σκόνη χρωματίζει έναν ουρανό που περιέχει κάτι από το παράξενο φαινόμενο που ήρθε από την Αφρική... (φωτ. Χαρίδημος).

Κι εκεί θυμάσαι μια παλιά μελωδία των Kansas που πρωτακούσαμε παιδιά και που την καταλάβαμε όταν γίναμε μεγάλοι: "Κλείνω τα μάτια μου μόνο για μια στιγμή/ Και οι στιγμές φεύγουν/ Όλα μου τα όνειρα περνάνε μπροστά από τα μάτια μου περίεργα/ Σκόνη στον αέρα/ Όλα είναι σκόνη στον αέρα/ Λες ένα παλιό τραγούδι/ Κι είναι σαν μια σταγόνα που πέφτει στην απέραντη θάλασσα/ Όλα όσα κάνουμε θραύσματα στο έδαφος που αρνούμαστε να δούμε/ Σκόνη στον αέρα/ Όλα ,όσα είμαστε σκόνη στον αέρα/ Τώρα μην επιμένεις/ Τίποτα δεν διαρκεί αιώνια/ Μόνο η γη και ο ουρανός/ Η ζωή γλιστρά μακριά/ Όλα τα χρήματα σου δεν μπορούν να αγοράσουν άλλη μια στιγμή.../ Είμαστε σκόνη στον άνεμο/ Όλα είναι σκόνη στον άνεμο ... (φωτ. Χαρίδημος).

Χρόνια πολλά, αργότερα, από την πρώτη φορά που προτάκουσα αυτό το τραγούδι έτυχε να πάω στο Κάνσας για ένα μήνα προσκεκλημένος στο Washburn University στην Topeka, πρωτεύουσα του Kansas. Ακόμα θυμάμαι τις απέραντες πεδιάδες (εκεί που δόθηκαν οι μεγάλες μάχες με τους Ινδιάνους) και την σκόνη που άπλωνε πάνω τους όταν φύσαγε ο άνεμος. Διαφορετική κατάσταση από την αφρικάνικη σκόνη που φέρνει ο νοτιάς στο Αιγαίο και στην Άνδρο. Εδω είναι η θάλασσα, είναι και το Αιγαίο, που δίνουν μια ανάσα στο τοπίο. Δίνουν μια ανάσα στους ανθρώπους. Μια ανάσα στις στιγμές που περνούν και χάνονται...

 Ανηφορίζεις το μονοπάτι. Σηκώνεις το κεφάλι και βλέπεις στην κορυφή την μισοσκονισμένη εκκλησία.... (φωτ. Χαρίδημος).

 Μετά κοιτάς πίσω κι ο ορίζοντας σκοτεινιάζει. Μόνο η γη και ο ουρανός που τέμνονται στο βάθος. Η Άνδρος του χειμώνα όπως δεν την είδατε. Σκονισμένη και παράξενη. Μοναχική και υπέροχη. Ξεχωριστή, εσωστρεφής και πανέμορφη. Στιγμές που διαρκούν όσο να ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Στιγμές που περνούν και χάνονται. Ευτυχώς που οι φίλοι του Εν Άνδρω τις αποθανατίζουν στις φωτογραφίες και τις μοιράζονται μαζί μας. Κι εμείς τις μοιραζόμαστε μαζί σας. Όπου κι αν είστε. Για να ζήσετε κι εσείς την χαρά αυτών των ξεχωριστών στιγμών της Άνδρου... (φωτ. Χαρίδημος).