Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

Μπορεί να είναι το ίδιο σκηνικό, που όμως κάθε φορά αλλάζει. Είναι γιατί τα στοιχεία της φύσης με τη δυναμική τους μετατρέπουν κάθε φορά το τοπίο. Εδώ το Μέσα Κάστρο και η βενετσιάνικη Χώρα ένα ακρωτήρι που "ταξιδεύει" στη θάλασσα "κόντρα στον άνεμο όρτσα στο κύμα" στο αφρισμένο από τα 11 μποφόρ Αιγαίο. Ημέρα των Θεοφανίων και "που Θεός;" - που θα έλεγαν και οι φίλοι μας στη Σίφνο - για να ρίξεις σταυρό στην θάλασσα; 

Κλείνοντας αυτή την περιπλάνηση στο ασπρόμαυρο της καταιγίδας ως επιμύθιο οι στίχοι του Πορτοκάλογλου: "Αχ θάλασσά μου σκοτεινή, θάλασσα αγριεμένη, που θα με βγάλεις το πρωί, σε ποια στεριά μου ξένη... Αχ θάλασσα μου εσύ βαθιά που κρύβεις το νησί μου..."

 

 Στιγμιότυπα ζωής που η δυναμική των στοιχείων της φύσεως τους δίνει μια άλλη διάσταση. Χρόνος και φύση συνωμότησαν για να αλλάξουν αυτά που βλέπουμε κάθε μέρα. Να τα ντύσουν με δραματικά χρώματα και καταστάσεις. Αυτήν την Χώρα δεν την ξέρετε. Ή, κι αν την ξέρετε είναι χαμένη κάπου μακριά πίσω στις μνήμες. Όμως να σήμερα που είναι εδώ. Κι αντί να ρίξουν οι άνθρωποι τον σταυρό στη θάλασσα έριξε η φύση την Χώρα στο πέλαγος. Αντιστροφή ρόλων...

 Ο φάρος που ξέρετε και που δεν ξέρετε. Τυλιγμένος σε ένα τεράστιο ολόλευκο τούλι αφρών ο Τουρλίτης! Όταν λέμε αφρίζει το κύμα μάλλον αυτό εννοούμε. Αλλά δεν το βλέπουμε συχνά. Για να μην πω πως το βλέπουμε πολύ σπάνια. Και το απαθανατιζουμε ακόμα πιο σπάνια και δύσκολα. Ήταν η τελευταία φευγαλέα λήψη ψηλά από το Νειμποριό. Κι ήταν η καλύτερη. Ένα κλικ λιγότερο και η σκηνή δεν θα υπήρχε. Χρόνος και φύση στάθηκαν για μια στιγμή! Και ιδού το αποτέλεσμα...  

 Τρία κλικ νωρίτερα χρόνος και φύση σταμάτησαν στο κάτασπρο χρώμα. Αχνοδιαγράφεται ο φάρος μέσα στην αντάρα. Η ριπή των 11-12 μποφόρ ξεσηκώνει την θάλασσα ή όπως έγραφε ο Ελύτης "οι σημάντορες άνεμοι, που ιερουργούνε, που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο". Στις δύο παραπάνω φωτογραφίες οι άνεμοι και σημάντορες είναι κσι ορθώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο. Αδιάψευστος μάρτυρας ο φάρος και η στιγμή της κορύφωσης στην φωτογραφία...

 Το Μέσα Κάστρο - κάποτε του Μαρίνου Δάνδολου οχυρό. Κι απέναντι του ο Αφανής Ναύτης - στην πλατεία του ήταν κάποτε τα αρχοντικά των Εμπειρίκων. Αυτές τις δύο παλιές μισοξεχασμένες από τον χρόνο και τη φύση ιστορίες το παλιό γεφυράκι. Ένα απομεινάρι που ενώνει το χθες με το προχθές και το σήμερα. Και η αφρισμένη θάλασσα που ξεσπά με μανία αιώνων πάνω στον βράχο της Άνδρου. Στιγμές της χειμωνιάτικης καταιγίδας Ηφαιστίων που έπληξε το νησί των ανέμων...

 Μια γέφυρα η ζωή. Ένα πέρασμα από το χτες στο αύριο, που και τα δύο ακουμπούν στο προχτές. Ακουμπούν στην Ιστορία που δεν ξέρουμε και στις ιστορίες που αφηγούνται καλοί ή κακοί αφηγητές γύρω μας. Η Ιστορία μοιάζει να μην αφορά και πολλούς. Και οι ιστορίες που λένε όλοι ανάκατα τριγύρω μας - καθένας το κοντό και το μακρύ του - μοιάζει να μην αφορούν πολλούς. Τι απομένει στο τέλος; Μόνο το πέρασμα. Ένα παλιό πέτρινο πέρασμα που διάβηκαν όλοι. Κι αυτοί που έφυγαν κι αυτοί που το διαβαίνουν. Ά! Να μαθαίναμε όσο το διαβαίνουμε να γινόμαστε καλύτεροι. Να μαθαίναμε να προσφέρουμε περισσότερα από όσα ζητάμε. Γιατί αγάπη είναι ότι έδωσες...

Αφρισμένο το πέλαγος, αφρισμένος ο φάρος, αφρισμένο το κάστρο και ο Αφανής Ναύτης. Αφρισμένο το χτες και το σήμερα. Και η Χώρα που ταξιδεύει στην αφρισμένη θάλασσα που την περιβάλει αγριεμένη... Μια εικόνα που δύσκολα βλέπετε. Από μια γωνία λήψης που δύσκολα μπορεί κανείς να βρει. Όμως, όλα συνωμότησαν και το αποτέλεσμα είναι το ακρωτήρι της Χώρας με τα σπίτια του καρφωμένα πάνω στον βράχο και τριγύρω το πέλαγος που χτες 6 Ιανουαρίου 2020 "έβγαζε φίδια" όπως λένε. Καλή μας χρονιά φίλες και φίλοι...