Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

Αργάμιση και βάλε στον πεζόδρομο του Όρμου

Αν υπάρχει ένα μέρος στην Άνδρο που είναι η χαρά των παιδιών αυτό είναι το Κόρθι. Συγκεκριμένα ο Όρμος Κορθίου. Ο μικρός πεζόδρομος του φαντάζει ένας τεράστιος παιδικός διάδρομος για ποδηλατοδρομίες. Και η κατάληξη του, η πλατεία μπροστά στο σχολείο, ένας ατέλειωτος παιδότοπος. Βλέπετε οι μεγάλοι έχουν «μεταναστεύσει» προ πολλού στην παραλία αφήνοντας ελεύθερο τον ασφαλή πεζόδρομο και την πλατεία στους μπόμπιρες.

Κάθε φορά που πάω εκεί καλοκαίρι το τι ποδηλατάκια πάνε πάνω-κάτω και το τι μπάλες αναπηδούν μπροστά στο σχολείο δεν λέγεται. Που βρίσκονται όλα αυτά τα παιδάκια αναρωτήθηκα μερικές φορές. Την απάντηση την πήρα εφέτος ένα κυριακάτικο βράδι που με είχε καλέσει για φαγητό ο Άγγελος Σ., παλιός γνώριμος και συνάδελφος μιας αλησμόνητης εποχής στον Οικονομικό Ταχυδρόμο. Όπως μου εξήγησε όλα τα παιδιά της περιοχής μαζεύονται εκεί. Και αυτός περνά μεγάλο μέρος του  καλοκαιριού στο πατρικό τη γυναίκας του στον πεζόδρομο γιατί εκεί τα τρία παιδιά του βρίσκουν την χαρά τους.

Έτσι, την ώρα που εμείς ξεκοκαλίζαμε μια ψαριά στα κάρβουνα (!) - που είχαν πιάσει με ψαροντούφεκα με τον Ηλία - τα παιδιά μας επιδίδονταν επί τρίωρο σε απίστευτες ποδηλατοδρομίες (κάτι σαν μικρές αρμοτοδρομίες)! Κάποια στιγμή οι τρεις μπόμπιρες εμφανίστηκαν κάθιδροι ζητώντας φαγητό. Έφαγαν ότι πρόλαβαν στα όρθια (που χρόνος να κάτσουν) και εξαφανίστηκαν. Δεν τους αναζητήσαμε. Είχαμε ξεχαστεί κι εμείς σε αφηγήσεις παρελθόντων και παρόντων...

Κατά διαστήματα εμφανιζόταν μόνο ο πεντάχρονος Αναστάσης και έδινε αναφορά: «Του Οδυσσέα του βγήκε η αλυχίντα». Η αλυσίδα μετέφραζε ο μπαμπάς του συνεχίζοντας ένα ακόμα ανέκδοτο. Το θέμα μας διαχρονικά επίκαιρο: τα ψέμματα των ψαράδων. Έχουμε και έναν κοινό φίλο που επιδίδεται στο σπορ του ψαροντούφεκου - με στολή βατραχανθρώπου και άλλα περίπλοκα σύνεργα! Όμως και οι δύο αμφιβάλαμε για τις επιτυχίες του. Όπως συνόψισε ως πιο έμπειρος περί το ψάρεμα ο Άγγελος "τα πιο μεγάλα ψέμματα λέγονται πριν τον γάμο, κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά το ψάρεμα ή το κηνύγι"...

Έτσι από αστείο σε ανέκδοτο και από χειλού σε ροφό πέρασε η ώρα. Κάποια στιγμή (αργάμιση και βάλε) είδαμε τα ρολόγια ξαφνιαστήκαμε. Καλά πως είχε πάει 1.30;

Τα παιδιά εξαφανισμένα. Βρήκαμε τους μικρούς ξενύχτηδες στην πλατεία να κάνουν κάτι περίπλοκα οκτάρια έχοντας ανταλλάξει ποδήλατα. Τα ξεχυχτοπούλια μας είδαν κι έπαθαν να σταματήσουν το παιχνίδι. Και εμείς είδαμε και πάθαμε να ξεχωρίσουμε παιδιά και ποδήλατα!

Φεύγοντας οι μπόμπιρες έκλεισαν μεταξύ τους ραντεβού για μετά από δύο μέρες που θα ξαναπήγαινα στον Όρμο. Ο Μάνθος κι ο Αναστάσης τράβηξαν με τα ποδήλατα για το σπίτι τους, στην άλλη άκρη του πεζόδρομου. Ο δικός μου έβαλε το ποδήλατο στο πορτ-μπαγκάζ ξάπλωσε ξέπνοος στο πίσω κάθισμα και πριν τον πάρει ο ύπνος πρόλαβε και είπε ευτυχισμένος: "μπαμπά αυτή είναι η Άνδρος που μ’ αρέσει"!

Κι εμένα αυτή ήταν η Άνδρος που μου άρεσε όταν ήμουν μικρός. Και αυτή είναι η Άνδρος που εξακολουθεί να μου αρέσει δεκαετίες αργότερα. Μικρός έτρεχα στους μπαξέδες και στον ποταμό. Μεγάλος φιλοσοφώ με τον Άγγελο τρώγωντας ψάρια στον πεζόδρομο. Και τότε και τώρα ο χρόνος του καλοκαιριού μοιάζει απέραντος...