Τοπία καραντίνας: Ξημέρωμα στο Αιγαίο, μεσημέρι στη Χώρα...
ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Δύο στιγμές στην Άνδρο στην εποχή της δεύτερης καραντίνας και του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Πρωινό ξημέρωμα στο Αιγαίο και μεσημεριανή διαδρομή στη Χώρα. Για όσους είστε εδώ. Και για όσους δεν είστε εδώ...
Μέσα σε ένα μυστηριακό φως στις αποχρώσεις του μωβ και του χρυσοκίτρινού ξεκινά η μέρα στην Άνδρο και στο κεντρικό Αιγαίο. Για μια ακόμα φορά αχνοφέγγουν οι σκούροι όγκοι της Σάμου και της Ικαρίας στον ορίζοντα της Άνδρου. Για μια ακόμα φορά δεν χορταίνεις αυτό το μαγικό ξημέρωμα του προχωρημένου φθινοπώρου στον ορίζοντα της ζωής σου. Με ρωτά πολλές φορές ο Δημήτρης: "πως μένεις στην Άνδρο αυτή την εποχή;" Κι απαντώ: "γι' αυτό το ξημέρωμα που με ταξιδεύει μέχρι εκεί που δεν έφτασα ποτέ μέχρι σήμερα!"
Τα σκούρα χρώματα του προχωρημένου φθινοπώρου, καθώς πλησιάζει ο χειμώνας. Τα μωβ χρώματα του τοπίου που χρυσίζουν στην ανατολή. Η Άνδρος σε αυτή την δύσκολη εποχή της καραντίνας και της απομόνωσης σε ταξιδεύει κάθε πρωί στο μαγικό Αιγαίο. Και τα αντικρινά νησιά είναι στιγμές που φαντάζουν τόσο κοντά και τόσο οικεία. Λες και τα δεκάδες μίλια χάθηκαν. Αν αυτό το πρωινό ταξίδεμα δεν είναι απελευθερωτικό σε αυτή την δύσκολη εποχή της πανδημίας και της καραντίνας τότε τι περισσότερο μπορεί να ζητήσει κανείς για να νοιώσει ελεύθερος μέσα στην απομόνωση που μας όρισε η αρρώστια...
Ώσπου σε μια στιγμή όλα αλλάζουν. Τα μωβ και τα απαλά χρώματα του ξημερώματος στο μυστηριακό Αιγαίο που μάς όρισε γίνονται έκρηξη κι ο "ήλιος ο ηλιάτορας" του Ελύτη ξεπροβάλλει "εκκωφαντικός" - όπως έχουμε γράψει τόσες φορές. Χάνονται τα όρια και τα περιθώρια μέσα στην κοσμική έκρηξη της παρουσίας του που διαγράφει τα πάντα. Τα σχήματα χάνονται μέσα σε ένα απέραντο χρυσοκόκκινο που αυτή την εποχή ξεχύνεται πάνω από τα βουνά της Ικαρίας και καταπίνει τα πάντα. Η αυτοκρατορία του ήλιου μόλις έλαμψε στη ζωή μας. Μια αυτοκρατορία, αέναη, αδιάκοπη, αιώνια, μοναδική. Πως να κουραστείς μέσα στην απεραντοσύνη ενός πολύχρωμου και εκρηκτικού όλες τις εποχές Αιγαίου; Τι νόημα έχει η απομόνωση της πανδημίας μέσα σε ένα τέτοιο ολοφώτεινο κοσμικό σκηνικό;
ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ
Κοντά μεσημέρι και κατεβαίνεις στη Χώρα. Άδειος ή σχεδόν άδειος δρόμος. Άνθρωποι με μάσκες και σακούλες ανηφορίζουν την αγορά. Ελάχιστα μαγαζιά ανοικτά. Τρόφιμα και κάποιο καφέ για teke away!!! Μια άλλη εικόνα απλώνει μέσα στο ήπιο μεσημέρι. Η πανδημία είναι και δεν είναι εδώ. Είναι με την έννοια της ερήμωσης. Δεν είναι με την έννοια της απόστασης. Όλα και έρημα και μακρινά.
Περιμένουμε διατρέχοντας πάνω-κάτω την μικρή άδεια πόλη την επόμενη μέρα. Περιμένουμε κάνοντας τις μικρές καθημερινές κινήσεις το επόμενο βήμα στην κρίση των ημερών. Περιμένουμε κι ανταλλάσσουμε δύο κουβέντες αν καταφέρεις να γνωρίσεις τον απέναντι μασκοφορεμένο. 'Η, αν η απόσταση σου επιτρέπει την καλημέρα. Ευτυχώς όμως που υπάρχει πάντα αυτό το μαγικό ξημέρωμα που σε αποζημιώνει...
Διαμαντής Μπασαντής
