ΠΑΡΟΣ: Από την γραφικότητα στον κοσμοπολιτισμό!...
ΠΑΡΟΙΚΙΑ
Εν αρχή ην το φυσικό περιβάλλον το Κυκλάδων. Εν αρχή ήταν η γραφικότητα που έγινε στη συνέχεια κοσμοπολιτισμός. Εν αρχή είναι η χρυσαφένια κυκλαδίτικη δύση διακοσμημένη πλέον με πλήθος ιστιοπλοϊκά διαφόρων προορισμών που φτάνουν από παντού στην Παροικιά...
Πλήθος και τα ταχύπλοα που φτάνουν κι αυτά από παντού σε ελάχιστες ώρες μεταφέροντας - μαζί με τα συμβατικά - εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες ενός νησιού που από ένα μικρό νησί ψαράδων έγινε μια ακριβή ημιαστική περιοχή. Για να καταλάβετε το 2024 έφτασαν στην Πάρο με πλοίο 763.200 επισκέπτες! Από Ραφήνα, από Μύκονο και Σαντορίνη. Όμως οι περισσότεροι από Πειραιά. Βάλτε και 160.00 περίπου με αεροπλάνο. Κι έχετε το πανόραμα του τουρισμού και των μεγεθών ενός νησιού που ο κυκλικός δρόμος μετρά λίγες δεκάδες χιλιόμετρα...
Όλα στην Πάρο ξεκίνησαν πριν μερικές δεκαετίες όταν οι τότε νέοι ανακάλυψαν την καλοκαιρινή Πάρο των ψαράδων και της γραφικότητας. Έκαναν το νησί καλοκαιρινό στέκι τους. Οι νέοι αυτοί ανελίχθηκαν. Έγιναν υψηλόβαθμοι ευρωπαίοι γραφειοκράτες, πολιτικοί, επιχειρηματίες. Κι επένδυσαν στην Πάρο της γραφικότητας τα καλοκαίρια τους...
Επένδυσαν στα νεανικά όνειρα τους! Και μετά επένδυσαν στο τουριστικό όνειρό! Και εγένετο η Παροικιά κέντρο αναφοράς επιχειρηματιών, πολιτικών, αποκτώντας κοσμοπολίτικο χρώμα αντιπαρατιθέμενη στην απέναντι διεθνή κοσμικότητα της Μυκόνου, που είχε προηγηθεί και είχε πάει αλλού...
Και εξαπλώθηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις της Πάρου πλήθος οι καλοκαιρινές κατοικίες: λιτές, λευκές, τετράγωνες...
Η Πάρος μεγάλωσε. Και συνεχίζει να μεγαλώνει τόσο σε καλοκαιρινούς οικισμούς, αλλά και πλέον σε καλοκαιρινά πεντάστερα συγκροτήματα, που εξαπλώνονται αδιάκοπά! Που θα φτάσουν άγνωστο. Όμως τα τουριστικά μεγέθη πλέον είναι πολύ μεγάλα...
Η Πάρος όμως δεν είναι μόνο των επιχειρηματιών. Είναι και των νέων. Ο Ναυτικός Όμιλος Πάρου είναι κέντρο αναφοράς των νέων, των παιδιών, της επόμενης γενιάς. Αυτών που έφτασαν στο νησί ακολουθώντας τους πρώτους που ήρθαν κι επένδυσαν. Αυτούς που μένουν στο νησί ολοχρονίς...
Η μικρή Πάρος μεγάλωσε. Όπως μεγαλώνουν τα παιδιά. Πλήθυνε. Ο τουρισμός έγινε το κύριο οικονομικό κίνητρο. Κράτησε κατοίκους στο νησί και έφερε και νέους. Μια άλλη, νέα και διαφορετική Πάρος ξεπρόβαλε στις δύο τελευταίες δεκαετίες. Το καλύτερο ή όχι είναι σχετικό. Εξαρτάται πως βλέπει τα πράγματα κανείς. Οι μεγάλοι είναι κάπως σκεπτικοί, οι μικρότεροι είναι λίαν ενθουσιώδεις...
ΝΑΟΥΣΑ
Και μαζί με την άλλη Πάρο ξεπρόβαλε και μια άλλη Νάουσα. Από τους ψαράδες του μικρού λιμανιού, που θυμόμαστε, φτάσαμε στα πολυεθνικά στέκια του σήμερα. Η ελληνική σημαία στο μικρό κάστρο όμως εξακολουθεί να δίνει το χρώμα...
Το μικρό κάστρο, λιλιπούτειο, με τα μίνιμαλ μεγέθη του εξακολουθεί να προσπαθεί να πει τη δική του μικρή μισοξεχασμένη μεσαιωνική ιστορία...
Το παλιό ψαράδικο λιμανάκι άλλαξε εντελώς πια. Κράτησε τα χαρακτηριστικά του χτες. Αλλά δεν είναι πια στο χτες. Ταξιδεύει σε ένα ανεξερεύνητο αύριο...
Η γραφικότητα του είναι εκεί. Με άλλους τρόπους. Και με πολλές και διαφορετικές γεύσεις. Ελληνικές, ιταλικές, ανατολικές, δυτικές γκουρμέ ή παραδοσιακές. Και σε εντελώς ανεβασμένες τιμές. Έχει όμως και ωραία και σεμνά σουβλατζίδικα! Για τους λιγότερο ευκατάστατους και τους νεαρούς, που φτάνουν μέχρι εκεί...
Και φτάνουν πολλοί και ποικίλοι. Η Πάρος έλεγε ο υπεύθυνος τουρισμού της εταιρείας, που έχει αναλάβει την προβολή της, Νότης Μαρτάκης, είναι για όλους. Νέους, ηλικιωμένους, θρησκευόμενους (να 'ναι καλά η Εκατονταπυλιανή) και μη, κοσμικούς και μη. Είναι αλλού ένα ημιαστικό ή και αστικό προάστιο για οικογένειες και για εργένηδες, για ευκατάστατους και για βιαστικούς και ακατάστατους. Αλλά και για τους καλοκαιρινούς νεαρούς. Όλους τους χωράει η Πάρος, στις καμπυλωτές παραλίες της, στα χαμηλά στρογγυλά βουνά, στους οβάλ λόφους της και στους γερτούς κάμπους της...
Το μίνιμαλ και το γραφικό της Νάουσας ξεδιπλώνεται μέσα στον κοσμοπολιτισμό της.
Τα δρομάκια της Νάουσας το ίδιο. Γραφικά, μικρά. Κάτι σαν περίπατοι στο χτες, αλλά σε τιμές του σήμερα και του αύριο!!!
Μια γενικότερη εικόνα της Νάουσας τα λέει όλα. Το κάποτε ψαροχώρι που τα όρια του τέλειωναν στις άκρες του μικρού οικισμού εξαπλώθηκε σε ημι-αστικά ή σε αστικά επίπεδα. Όλοι χωράνε, αλλά σε άλλες αποστάσεις, σε άλλες εκτάσεις. Όλα στο λευκό και στην πέτρα. Στο μίνιμαλ που απλώνει και πάει μέχρι να φτάσει όπου φτάνει το μάτι σου. Μέχρι που να μην είναι μίνιμαλ. Αλλά κάτι άλλο. Όπου το καθορίζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες που έρχονται με τα εκατοντάδες δρομολόγια των πλοίων το μήνα: από Πειραιά, από Ραφήνα, από άλλα νησιά, από παντού. Και βεβαίως και με τα αεροπλάνα. Δεν ξέρω πόσα μετρήσαμε από τα σχετικά μικρά που πάνε κι έρχονται στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Τα μεγαλύτερα προφανώς έφταναν σε άλλες ώρες και δεν τα είδαμε...
"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"
