Καβοντορίτες ναυτικοί στην Άνδρο!
Του Διαμαντή Μπασαντή
Μπατσί. Ανάμεσα στα πολλά ωραία πλεούμενα που είναι απλωμένα στις προβλήτες του καλοκαιριού ένα ξεχωρίζει. Δεν είναι για τον πλούτο του. Δεν είναι για το μέγεθος. Δεν είναι για ισχύ του. Είναι για το μεράκι του. Ξύλινο. Καλοβαμένο. Καλοφινιρισμένο. Παλιό καΐκι. Από εκείνα τα ψαράδικα που έσκιζαν και σκίζουν τις θάλασσες μας δεκαετίες. Με μια μηχανή. Και πολύ θάρρος κι αγάπη...
Το πλησιάζεις κι όλα όσα σκέφτηκες επιβεβαιώνονται. Σκούρο μπλε με σκουροκόκκινη καρίνα. Λευκές γραμμές. Και ξύλινο βερνικωμένο κατάστρωμα με καμπίνα. Από αυτά που χρηματοδότησαν από την Ευρώπη για να τα... καταστρέψουμε!!! Και τα καταστρέψαμε κατά εκατοντάδες! Τόσο μυαλό είχαμε...
Τούτο όμως γλύτωσε. Επισκευάστηκε. Καλλωπίστηκε. Ομόρφυνε. Εκσυγχρονίστηκε. Κι είναι εδώ στο Μπατσί. "Από που είστε και από που έρχεστε ταξιδιώτες" ρωτήσαμε χαμογελαστά τους Έλληνες που επέβαιναν και κάτι μαστόρευαν. "Από Φούρνους και Ικαρία ερχόμαστε και από τον Κάβο Ντόρο είμαστε" απάντησα ο μεγαλύτερος σε ηλικία ευχάριστα. "Κι όταν λες Κάβο Ντόρο τι εννοείς" ξαναρωτήσαμε. "Από τα χωριά της Καρύστου στον Κάβο Ντόρο" απάντησε. Και συνέχισε: "κάθε πρωί ξημερώνουμε με την Άνδρο..."
"Α! Μάλιστα είστε από την Κάρυστο, γείτονες..." σχολίασα. "Όχι, δεν είμαστε από την Κάρυστο, από τον Κάβο Ντόρο, σου είπα" επέμεινε χαμογελαστά. Και μου έδειξε το όνομα του σκάφους και τα στοιχεία του: "ΚΑΒΟ ΝΤΟΡΟΣ - ΣΚ 130". Μιλούσαμε με τον καπετάν Πάνο Μαραγκό, που γιόρταζε την επομένη. Παλιός καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού. Συνταξιούχος σήμερα.
Εδώ και πέντε χρόνια αγόρασε το παλιό αλιευτικό και το μετέτρεψε με κέφι και αγάπη σε κοτεράκι οκτώ επιβατών. Πήγε ταξίδι με τον γιο του (δεξιά) στους Φούρνους και στον Άγιο Κήρυκο της Ικαρίας. Κι επέστρεψε στον Κάβο Ντόρο. Στο Μπατσί, που είναι στον Κάβο Ντόρο και το νοιώθει σπίτι του! Ήρθε κι ο γαμπρός του (στο μέσο) με την κόρη του και τα παιδιά, από απέναντι, για να γιορτάσουν όλοι μαζί! Καβοντορίτικα πράγματα, δηλαδή!
Καβοντορίτες. Με την θάλασσα, τη βουή της και το αγέρα της, ξυπνάνε στη στεριά. Με αυτή ζούνε τη ζωή τους και ταξιδεύουν. Αυτήν έκαναν σπίτι τους με αυτό το καΐκι. Πατέρας και γιος. Ευγενέστατος και χαμογελαστός ο γιος βουτά με την στολή του δύτη να διορθώσει κάτι στην προπέλα. Και να την γυαλίσει! "Η προπέλα πρέπει να γυαλίζει πάντα" συμπληρώνει ο καπετάν Πάνος. Μιλάει η πείρα...
"Εμείς οι καβοντορίτες" λέει και γεμίζει περηφάνια, "είμαστε πολύ κοντά. Μας δένει η θάλασσα, μας δένει ο αέρας, μας δένει το στενό. Ταξίδεψα πολλά χρόνια κι είχα φίλους ανδριώτες...". Τον κοίταζα και τον άκουγα με προσοχή. Ήταν ένας από εκείνους τους παλιούς ναυτικούς που αγάπησαν τη θάλασσα. Και αντί να την βλαστημάνε και να την αναθεματίζουν στο τέλος της διαδρομής αυτοί φέρνουν και την οικογένεια τους κοντά της. Και γίνονται ένα μαζί της. Μέχρι την μέρα που φεύγουν...
(μνήμη Σταμάτη Μπασαντή, που έζησε και πέθανε στη θάλασσα)
