Στις εσχατιές της Άνδρου: ο Άγιος Ιωάννης του Κάβο Ντόρο...
Την πρώτη φορά που είδα και φωτογράφισα τον Άγιο Ιωάννη του Κάβο Ντόρου ήταν τον Δεκαπενταύγουστο του 2015. Εστίασα με τον τηλεφακό και φωτογράφισα το ακρογωνιαίο εξωκλήσι της Άνδρου λίγο πριν τον αγέρωχο φάρο της Φάσσας. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο Εν Άνδρω (που αγαπά και ταξιδεύει συχνά στα έρημα και ξεχασμένα χωριά και μέρη της Βόρειας Άνδρου με την εξής λεζάντα: "πέρα από τον αυλόγυρο της εκκλησίας ο φάρος της Φάσσας δεσπόζει στον Κάβο Ντόρο. Κοντά του το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννου φάρος κι αυτό της πίστης των ανθρώπων της περιοχής"...
Χτες λάβαμε από τον παπα-Παναγιώτη, φίλο και "ανταποκριτή" του Εν Άνδρω στην περιοχή μερικές φωτογραφίες και μετά ένα τηλεφώνημα που εξηγούσε για τον εορτασμό της εκκλησίας που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και γιορτάζει στις 29 Αυγούστου. Σε περίοπτη θέση το εξωκλήσι της περιοχής δεσπόζει στον Κάβο Ντόρο, στις ψυχές και στη ζωή των λίγων ξωμάχων της περιοχής. Περίπου 20 σπίτια στην περιοχή και καμιά 15αριά άνθρωποι οι κάτοικοι. Ξεχασμένοι από την υπόλοιπη Άνδρο ζουν μια ζωή μοναχική κι απόμακρη. Προχτές όπως εξήγησε ο παπάς μόνο ο δήμαρχος - κάτοικος Φελλού - πήγε στην πρωινή δοξολογία. "Έρχεται κάθε χρόνο" διευκρίνισε ο παπάς απαντώντας στην ερώτηση μας "αν πήγε τώρα που ανέλαβε δήμαρχος"...
"Το απόβραδο στον εσπερινό της γιορτής ήρθαν καμιά 20αριά" εξηγεί ο παπάς. "Τόσους έχει η περιοχή και τόσοι ήρθαν. Εδώ η πίστη είναι μερός της ζωής, της γης και του τοπίου της καθημερινότητας" καταλήγει. Το πρωί ήρθαν 40-50. Ήρθαν και από τα διπλανά χωριά. Ήρθε κι εφέτος ο δήμαρχος από τον Φελλό όπως σου είπα. Άνθρωποι του μόχθου, της γης, γεωργοί, κτηνοτρόφοι, αλλά και λίγοι παραθεριστές που κατάγονται από εδώ και δεν ξεχνάν τα μακρινά χωριά τους. Γι' αυτούς λειτουργώ χρόνια τώρα..."
Και συνέχισε ο παπα-Παναγιώτης βγάζοντας και κάτι από το παράπονο της περιοχής: "Γι' αυτούς τελώ τελώ τα μυστήρια. Αυτοί είναι το εκκλησίασμα μου. Κι εγώ είμαι γι' αυτούς αυτός που δεν τους ξεχνώ. Μαζί ζούμε. Θέλω να έρθεις αν μπορείς είτε στις 1 Σεπτεμβρίου στη Λειβάδιζα είτε στις 7 Σεπτεμβρίου στον Άγιο Σώστη - είχες έρθει πάλι - είτε στην γιορτή του Αγίου Ευσταθίου στους Φρουσαίους - που κι εκεί ήρθες μια χρονιά. Και να γράψεις για εμάς. Γιατί μόνο εσύ γράφεις πια. Για να μας θυμηθεί η Άνδρος που μας θυμάται - πάντα από μακριά και ποτέ από κοντά - μόνο στις εκλογές ή για τις ανεμογεννήτριες. Μιλάνε όμως και τότε για εμάς, αλλά χωρίς εμάς!..."
Τον άκουσα με προσοχή και συγκίνηση. Του ζήτησα να γράψει όσα είπε. Κι απάντησε: "Στα είπα. Γράψτα εσύ. Εγώ για να τα γράψω θέλω ώρα και κόπο. Εσύ θα τα γράψεις όπως τα είπα κι εύκολα. Εσύ κάνεις αυτή τη δουλειά και μάς βοηθάς. Εγώ κάνω μια άλλη και βοηθώ αλλιώς την περιοχή μου. Θέλω να έρθεις σε μια από τις τρεις παραπάνω ημερομηνίες που σου ανέφερα." Του υποσχέθηκα πως του Αγίου Σώστη θα είμαι και πάλι κοντά τους και τον αποχαιρέτισα με την σκέψη πως αξίζει κάθε παρουσία και κάθε καταγραφή των ανθρώπων και της ζωής της μικρής ξεχασμένης κοινωνίας της Βόρειας Άνδρου και του Μακροτάνταλου. Που αγωνίζεται ολοχρονίς για να υπάρξει. Με πενιχρά ή και με παλαιά μέσα. Ψυχές ακουμπισμένες στον ακροτελεύτιο κομμάτι ενός νησιού που συχνά αγνόησε τους ακρίτες του. Και τους θυμόταν - όπως είπε ο παπά - στις εκλογές και στις διαμαρτυρίες. Αλλά και τότε - πρόσθεσε - πικραμένα: "μιλούσαν οι άλλοι γι' αυτούς χωρίς αυτούς"...
Δ. Μπασαντής
