H Judy...
Του Κωνσταντίνου Πολέμη
Ήταν το 1978. Εργαζόμουν ως πλοίαρχος επί του πλοίου Michael C της εταιρείας Aegean Oceanic ιδιοκτησίας της οικογένειας Κούλουθρου. Το καράβι ήταν δεξαμενόπλοιο (tanker) 130.000 τόνων και μήκους 320 μέτρων. Εκείνη την εποχή το πλοίο ήταν χρονοναυλωμένο στην πολυεθνική εταιρεία Chevron μεταφέροντας Crude Oil από Σουμάτρα στην Αμερική και συγκεκριμένα στο λιμάνι Long Beach του Λος Άντζελες για εκφόρτωση.
Σ’ ένα από αυτά τα ταξίδια με το καράβι πλήρες φορτίου και ευρισκόμενοι βόρεια των Φιλιππίνων ελάβαμε ένα μετεωρολογικό δελτίο εις το οποίο αναφερόταν πως είχε δημιουργηθεί ένας τυφώνας αρκετά ισχυρός που είχε πορεία προς ανατολάς. Δηλαδή θα τον συναντούσαμε μπροστά μας.
Το όνομα του τυφώνα ήταν Judy και είχε δύναμη ανέμων 120 μιλίων, ενώ το κέντρο του κινείτο με ταχύτητα περί τα 8 μίλια. Αυτό με ανάγκασε να αλλάξω πορεία τραβώντας βορειανατολικά για να τον αποφύγουμε. Πράγματι η «ευτυχής» συνάντηση δεν έγινε σ’ αυτήν την φάση και μάλιστα η πλησιέστερη απόσταση μεταξύ μας που φτάσαμε εκείνη την μέρα ήταν 300 μίλια.
Όμως μετά από 24 ώρες περίπου η Judy ευρισκόμενη πλησίον της Κίνας βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα υψηλό βαρομετρικό, το οποίο την ανάγκασε να αντιστρέψει την πορεία της τραβώντας ανατολικά και σε 16 ώρες μας έπιασε διότι αυξήθηκε εν τω μεταξύ η ταχύτητα του κέντρου της στα 25 μίλια.
Δυστυχώς αυτή την δεύτερη φορά δεν μπορέσαμε να την αποφύγουμε διότι τα μετεωρολογικά δελτία, που συνεχώς λαμβάναμε, δεν γνώριζαν ποια πορεία θα ακολουθούσε. Το ένα έλεγε πως θα τραβήξει βορειοανατολικά το άλλο νοτιοανατολικά κι εμείς είμαστε στην μέση! Έτσι προτιμήσαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας ανατολικά τραβώντας για τον λιμένα εκφόρτωσης.
Τα αρχικά συμπτώματα της Judy ήταν χαμηλή συννεφιά με σταδιακή αύξηση των ανέμων και συνεχή εναλλαγή της κατεύθυνσης τους. Ο ουρανός σκοτείνιασε. Αν και την ώρα που μας «έπιασε» ήταν 8 το πρωί ήταν όπως αργά το σούρουπο. Κατά διαστήματα μια ισχυρή βροχή και ο αέρας που στροβιλιζόταν έφερναν μαζί τους πάνω στο καράβι κάτι μικρά αντικείμενα που έμοιαζαν σαν μεγάλα φύλλα! Την άλλη μέρα διαπιστώσαμε με έκπληξη πως ήταν σκοτωμένα πουλιά διαφόρων ειδών και μεγεθών.
Η θάλασσα γύρω μας σταδιακά άρχισε να βράζει. Ο κυματισμός της έρχονταν από διάφορες κατευθύνσεις. Όμως ακόμα δεν ήταν μεγάλος. Περισσότερο έμοιαζε σαν μια λεκάνη με νερό την οποία κουνάς.
Έτσι κρατούσαμε σταθερή πορεία προς τον προορισμό μας. Έως ότου εμφανίστηκαν οι λεγόμενες κατά τους παλαιούς ναυτικούς «τρεις κακιές»! Οι «τρεις κακιές» είναι τρία τεράστια συνεχόμενα κύματα, τα οποία έρχονταν από το κέντρο του τυφώνα!
Αμέσως μειώσαμε την ταχύτητα του πλοίου στα 6 μίλια και γυρίσαμε την ρότα μας με γωνία 45 μοιρών προς τα κύματα. Έτσι ώστε το καράβι να τα αντιμετωπίζει πιο ανώδυνα. Όμως παρ’ όλα αυτά και σχεδόν από το πρώτο κύμα είδαμε το καράβι να ανυψώνεται στο κύμα καθ’ όλον το μήκος του, λες και ήταν βάρκα! Ήταν απίστευτο αυτό που βλέπαμε, καθώς ένα πλοίο 320 μέτρων και 130.000 τόνων ανασηκωνόταν σαν πούπουλο από το κύμα! Τι ύψος να ήταν αυτό το κύμα; Δεν γνωρίζω!
Όταν το καράβι έφτανε στην κορυφή του κύματος και η κορυφή ευρίσκετο κοντά στην μέση του καραβιού πλοίου βλέπαμε το σκάφος να λυγίζει σαν ένα έλασμα! Εκεί πια φοβήθηκα ότι δεν θα άντεχε για πολύ το πλοίο και σίγουρα θα κοβόταν στα δύο με όλες τις τραγικές συνέπειες!
Εκείνες τις στιγμές βρέθηκα σε μεγάλο δίλλημα για το τι έπρεπε να πράξω για την ασφάλεια των ανθρώπων, του φορτίου και του πλοίου. Φώναξα, λοιπόν, το πλήρωμα στην γέφυρα φορώντας όλοι τα σωσίβια μας. Πήγα στην άκρη της γέφυρας παρακάλεσα τον Άγιο Νικόλα να με φωτίσει τι θα έπρεπε να κάνω. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε η ιδέα να ταξιδεύσω το καράβι πλαγιοδρομία. Δηλαδή, να πλεύσω με τα κύματα στο πλάι και αυτά να βρίσκουν την πλευρά του καραβιού! Δηλαδή, το αντίθετο όλων των κανονισμών ναυσιπλοΐας! Έτσι κι έκανα λοιπόν…
Τότε παρατήρησα το εξής: Όταν ερχόταν η πρώτη κακιά, το καράβι αντιμετώπιζε το κύμα πολύ καλά μέχρις ότου βρεθεί μεταξύ πρώτου και δευτέρου κύματος. Τότε επειδή το καράβι ήταν βαρυφορτωμένο δεν μπορούσε να ανέβει το κύμα με ευκολία οπότε μέρος του κύματος, η κορυφή του, σκέπαζε το πλοίο και για λίγα λεπτά πλέαμε σαν υποβρύχιο! Από την γέφυρα βλέπαμε μόνο τμήμα των καταρτιών! Όλες οι άλλες υπερκατασκευές επί του καταστρώματος ήταν καλυμμένες από ένα στρώμα νερού τουλάχιστον δύο μέτρων. Μέχρι να έλθει το τρίτο κύμα το καράβι δεν προλάβαινε να αποβάλει όλο το νερό που υπήρχε στο κατάστρωμα. Αυτό όμως ήταν μάλλον σωτήριο διότι το τρίτο κύμα, που συνήθως είναι το πιο ισχυρό, εξουδετερώνονταν από το υπάρχον στρώμα νερού του δεύτερου κύματος!
Αυτή η κατάσταση διήρκεσε τέσσερις ώρες. Το μεσημέρι πλέον και αφού είχε φύγει η Judy κάναμε έλεγχο για ζημιές. Όmως φάνηκε pvwο Άγιος Νικόλαος είχε κάνει το θαύμα του: ΚΑΜΙΑ ΖΗΜΙΑ!
Χαρούμενος πήρα το γραφείο να τους πω τα συμβάντα. Όταν τους ανέφερα το όνομα “Judy” έπαθαν ΣΟΚ! Είχαν χαθεί δύο καράβια μέσα στον τυφώνα Judy!
Με ερώτησαν για ζημιές. Κι όταν τους είπα καμία οι αρχιπλοίαρχοι μου απάντησαν: ΕΙΔΕΣ ΤΙ ΚΑΡΑΒΙΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ!!!
(Το παραπάνω ναυτικό αφήγημα του καπετάν Κωσταντή Πολέμη από τις Στενιές αναδημοσιεύεται εδώ από το καλοκαιρινό αφιέρωμα 2014 στην Άνδρο της έκδοσης "δέκατα/εν Άνδρω")
