Εν Άνδρω

Του καπετάν Λεωνίδα Μουστάκα

 

Το φορτηγό πλοίο (bulk carrier) LIRYC, "το πλοίο με το λάθος όνομα". Όπως φάινεται οι υπερκατασκευές του πλοίου (γέφυρα, νηχανή κλπ) ήταν όλες στην πρύμη.

Πάσχα του 1965. Ήμουνα πλοίαρχος του νεότευκτου μπαλκ-κάριερ LIRYC. Επειδή υπήρχε και άλλο βαπόρι με λιβεριανή σημαία, όπως και το δικό μας, οι αρχές της Λιβερίας δεν επέτρεπαν να νηολογηθή κι άλλο με το ίδιο όνομα. Όμως ο μακαρίτης Κώστας Μ. Λεμός, πλοιοκτήτης του LIRYC, άνθρωπος που δεν έκανε πίσω σε τίποτα, ήθελε το βαπόρι να ονομαστεί έτσι και σκαρφίστηκε τη γραφή του ονόματος με αναγραμματισμό, ανατρέποντας τις αντιρρήσεις των λιβεριανών αρχών. Έτσι σε κάθε λιμάνι που προσεγγίζαμε, οι διάφοροι με τους οποίους συναλλασσόμαστε το αποκαλούσαν: «το βαπόρι με το λάθος όνομα».

Ο καπετάν-Λεωνίδας Μουστάκας από το Κόρθι μπροστά στην προτομή του μακρινού προγόνου του

Είχαμε φύγει, λοιπόν, από το Νόρφολκ φορτωμένοι κάρβουνο και μέσω της διώρυγας του Παναμά πηγαίναμε για την Τσίμπα της Ιαπωνίας από την οποία απείχαμε αρκετές μέρες ακόμα.

Το πρωί της Κυριακής του Πάσχα έκανα την βόλτα μου στους διάφορους χώρους όπως συνήθιζα και για να ανταλλάξουμε ευχές με όποιους συναντούσα. Είχε προηγηθεί κάποιος δυνατός καιρός, κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό και άφησε πίσω του αρκετό μπότζι.

Φτάνοντας έξω από την κουζίνα βλέπω τον καμαρότο με ένα ταψί άψητο γαλακτομπούρεκο έτοιμος να το ρίξει στο μπουγέλο των σκουπιδιών ανταλλάσοντας κάποια «γαλλικά» με τον Χριστό: «τι ήθελες και αναστήθηκες σήμερα;» Και άλλα τέτοια.

Μόλις που πρόλαβα να τον σταματήσω και να τον ρωτήσω πόση ώρα θέλει για να ψηθεί. Στην απάντηση του «είκοσι λεπτά περίπου» του είπα να περιμένει. Και από το τηλέφωνο της ρεσπέτζας τηλεφώνησα στον ανθυποπλοίαρχο να γυρίσει το βαπόρι δέκα μοίρες αριστερά για να μετριάση το μπότζι. Κι αυτό γιατί χυνόταν το γαλακτομπούρεκο μέσα στον φούρνο και γι’ αυτό ήθελε να το πετάξει!

Το βάζει πάλι στο φούρνο αλλά αυτό συνέχισε να χύνεται. Κρατώ το τηλέφωνο ανοικτό και γυρίζω το καράβι άλλες δέκα μοίρες. Αυτό όμως συνέχισε να βγαίνει από το ταψί. Άλλαξα κι άλλο την πορεία, συνολικά 40 μοίρες έξω από την γραμμή μας, μέχρι να ψηθεί το γλυκό!

Και όντας σε ετοιμότητα μόλις ψηθεί το γλυκό να ξαναπάμε στην πορεία μας. Ανέβηκα στην γέφυρα όπου ο ανθυποπλοίαρχος με περίμενε για να μάθει τους λόγους της στροφής, γιατί φοβήθηκε μήπως είχα δει κάτι εγώ από την πρύμη και δεν το είχε αντιληφθεί αυτός από την γέφυρα. Τον καθησύχασα πως έκανε καλά την δουλειά του και ότι υπήρξε λόγος: «ανωτέραςβίας» (δεν θα τρώγαμε γλυκό στο πασχαλινό τραπέζι)!

Μόλις ψήθηκε το γαλακτομπούρεκο ξαναγυρίσαμε στην κανονική μας πορεία και στη συνέχεια επακολούθησε τρικούβερτο γλέντι με όσα καλά διέθετε το βαπόρι.

Ήταν ένα αξέχαστο Πάσχα…