Εν Άνδρω

Σαν τις παλιές καρτ-ποστάλ η φωτογραφία με τα αεροπλάνα στην πίστα και στον ουρανό από το αεροδρόμιο της Στουτγάρδης (φωτ. Γ. Μουστάκας)

Την  πρώτη φορά βρήκα δύο πρωινές φωτογραφίες από το αεροδρόμιο της Στουτγάρδης στα εισερχόμενα του Εν Άνδρω. Κι ένα σημείωμα: «από την Στουτγάρδη με την σκέψη μου στην Άνδρο». Ήταν μια μικρή έκπληξη. Κάποιος ανδριώτης που έστειλε δύο φωτογραφίες και την μνήμη του για την Άνδρο σκέφτηκα. Χαμογέλασα. Κι έστειλα χαιρετισμούς.

Ξημέρωμα στο αεροδρόμιο της Στουτγάρδης. Σαν σκηνή από ταινία ή σαν ένα πρωινό τράνζιτ πέρασμα για κάπου αλλού (φωτ. Γ. Μουστάκας).

Την δεύτερη φορά ήταν μια ακόμα φωτογραφία του αεροδρομίου της ίδιας πόλης. Κι ένα σημείωμα: "Ζω στην Στουτγάρδη, είμαι από τον Πιτροφό, το Εν Άνδρω μου κρατά συντροφιά κάθε μέρα."

Τον ευχαρίστησα και έστειλα χαιρετισμούς. Την επομένη ρώτησα τον Αντώνη Λάβδα για τον «ανταποκριτή» της Στουτγάρδης:

• Α, είναι ο Γιώργος Μουστάκας, από τον Πιτροφό. Ωραίος τύπος. Ζει μόνιμα εκεί…

Το φως περνά τα σύννεφα που σκεπάζουν τον ουρανό και το αεροδρόμιο (φωτ. Γ. Μουστάκας)

Έκτοτε λάμβανα, κατά αραιά διαστήματα, μηνύματα του. Ώσπου μια μέρα βρήκα στα «εισερχόμενα» ένα σημείωμα:

• Είμαι Άνδρο. Θα είμαι μέχρι τέλος της άλλης εβδομάδας. Αν θες να τα πούμε…

Του έγραψα πως θα τον έπαιρνα τηλέφωνο την Παρασκευή. Και τον πήρα Δευτέρα πρωί! Κατέβαινε Χώρα. Κλείσαμε ραντεβού στις 12:00 για καφέ στην πλατεία Καΐρη. Πήγα 12:30! Ήταν μόνο δύο που έπιναν καφέ. Τον έναν τον  ήξερα. Άρα ήταν ο άλλος! Περίμενε υπομονετικά…

Ο Γιώργος Μουστάκας από τον Πιτροφό. Η ζωή του μια ιστορία από την μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Παντού αναφορά του η Άνδρος που πια την συναντά καθημερινά στο "Εν Άνδρω" (φωτ. Εν Άνδρω).

Καθίσαμε και τα λέγαμε για ώρα. Ξεκίνησε με τον ανδριώτη πατέρα του από την Αφρική. Γύρισε στην Ελλάδα. Έζησε και δούλεψε εδώ πριν ξαναφύγει να ζήσει και να δουλέψει στην Γερμανία. Σήμερα το Εν Άνδρω είναι η πρωινή συντροφιά του ή απογευματινή του παρέα. Ανάλογα με την βάρδια που έχει στο μεγάλο και πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Στουτγάρδης. Δεν έστελνε τυχαία, όπως νόμισα, τις ωραίες φωτογραφίες του μεγάλου γερμανικού αεροδρομίου. Ήταν «οδηγός» εδάφους (marsal) των αεροπλάνων όταν έβγαιναν στην πίστα. Ήξερε το αεροδρόμιο μετά από 26 χρόνια «απ’ έξω και ανακατωτά»!

Έφυγε από την Ελλάδα μην αντέχοντας το χάος και την ανασφάλεια της το 1991. Στην Στουτγάρδη με την γερμανίδα φίλη του βρήκαν καλή και σταθερή δουλειά. Αυτός στο αεροδρόμιο μιας και είχε πείρα από την Ελλάδα όπου είχε δουλέψει ένα φεγγάρι. Ζει εκεί πλέον μόνιμα. Όμως η καρδιά και των δύο είναι μόνιμα στην Άνδρο, που έχει γίνει πλέον και για την φίλη του και για τις δύο κόρες της δεύτερη πατρίδα. «Το πάθος μου για την Άνδρο το απέκτησαν – χωρίς κόπο – και οι γύρω μου. Κάθε χρόνο εδώ. Οι κόρες της φίλης του – μεγάλες πια - έρχονται σχεδόν ένα μήνα τον χρόνο. Αλλά και η δική του κόρη που ζει μόνιμα στην Αυστραλία αγαπά την Άνδρο. Έχει να ‘ρθει καιρό. Όμως την τελευταία φορά που ήρθε κάθισε τέσσερις μήνες!!!

Αυτή την φορά κάθισε δίμηνο στην Άνδρο. Πήρε όλα τα ρεπό και την άδεια μαζί. Θα έφευγε στις 19/11. Σήμερα μπορεί να μας διαβάζει από μακριά. Μας ταξίδεψε με μια σειρά ωραίες φωτογραφίες από το αεροδρόμιο της Στουτγάρδης. Του χαιρετάμε με δύο φωτογραφίες από την πλατεία Καΐρη στην Χώρα (φωτ. Εν Άνδρω).

Τον άκουγα και ήταν σα να ήμουν στο αεροδρόμιο κι αυτός να έκανε κουμάντο στον πιλότο. Ή, σα να ήμουν στην Στουτγάρδη: την πόλη της Μερσεντές. Της Μερσεντές που κι αυτή την ήξερε «απ’ έξω κι ανακατωτά» μιας και δούλευε κάποιες μέρες στο μουσείο της!!! Ένα μουσείο τεράστιο όπου έχουν μέσα ακόμα και τα δύο πρώτα αυτοκίνητα των Daimler και Benz. «Το πρώτο ήταν τρίτροχο», εξηγεί! «Το δεύτερο τετράτροχο!» Η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβουμε. Ταξιδεύαμε συνεχώς ανάμεσα στην Στουτγάρδη και στην Άνδρο...

Στουτγάρδη: αεροπλάνο με φόντο ουράνιο τόξο (φωτ. Γ. Μουστάκας). 

Το Εν Άνδρω το «ανακάλυψε» από σύσταση μιας βελγίδας (!) φίλης του πριν δύο χρόνια – καλοκαίρι στην Άνδρο! Του μίλησε ενθουσιασμένη για το site. Το βρήκε και ενθουσιάστηκε κι αυτός για την πρωτότυπη ύλη του. Και κόλλησε. Του άρεσαν πολύ τα ταξιδιωτικά του Εν Άνδρω. Οι περιγραφές και οι διαδρομές στα χωριά και στα μονοπάτια που καθιερώσαμε. Οι αναφορές στο πολύβουο καλοκαίρι και στον μοναχικό χειμώνα. Αγάπαγε τον Ευδόκιμο και διάβαζε οτιδήποτε γράφαμε γι’ αυτόν και το μοναστήρι της Παναχράντου. Εφέτος είχε πάει τέσσερις φορές να τον δει. Τον μπέρδευε στην αρχή ο γέροντας. Είχε να τον δει χρόνια. Στο τέλος τον θυμήθηκε.

Σα να σε χαιρετάνε οι ουρές των αεροπλάνων στη σειρά (φωτ. Γ. Μουστάκας).

Διάβαζει τα πάντα για την Άνδρο: για τα προβλήματα μας, για τις επιτυχίες μας, για τις δυσκολίες μας. Και σαν να είναι στην πατρίδα κάθε μέρα. Και για να παίρνει μια ακόμα μεγαλύτερη δόση πατρίδας διαβάζει καθημερινά και 3-4 μεγάλα αθηναϊκά site. Κι είχε ανακαλύψει πως γράφαμε τακτικά σε ένα από αυτά...

Η συνάντηση συνεχίστηκε και στο σπίτι που τον κάλεσα για λίγο. Ο Γιώργος ενθουσιασμένος φωτογράφιζε με το κινητό του από την αυλή και την βεράντα το τοπίο της Άνδρου. Δεν το χόρταινε.

Χωρίσαμε ενθουσιασμένοι. Αυτός γιατί συναντηθήκαμε στην Άνδρο. Κι εμείς γιατί επιτέλους βρήκαμε έναν από αυτούς που μας διαβάζουν από μακριά και τους δίνουμε την αίσθηση και την χαρά πως είναι μαζί μας έστω και μακριά στην ξένη χώρα. Κι είχαμε κι εμείς να νοιώσουμε για λίγο την χαρά που δίνουμε σε ανθρώπους σαν κι αυτόν μέσα από την ιστοσελίδα μας…

Διαμαντής Μπασαντής