Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

 Ένα έντονο κόκκινο στον ορίζοντα. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα κι έμεινα να χαζεύω. Ένας κατακόκκινος ορίζοντας με μια χρυσή λάμψη από την μεριά της Ικαρίας. Τα 50 μίλια απόσταση της Ικαρίας και της Άνδρου έμοιαζαν μισά μέσα στο κοσμικό κοκκινο-κίτρινο του ορίζοντα στο Αιγαίο, που έδινε μια άλλη χροιά στα σχήματα, στις αποστάσεις, στη ζωή μας...  

 Πήρα την φωτογραφική μηχανή και βγήκα στο μπαλκόνι. Η πρωινή ψύχρα δεν ενοχλούσε. Η "Ζηνοβία" έχει φύγει μακριά κι ο "Ηφαιστίων" δεν έχει φτάσει. Το ξημέρωμα ξεκίνησε. Όμως ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανατείλει. Κάπου εκεί ανάμεσα στα όρια, στο λυκαυγές, ο ορίζοντας του Αιγαίου και της ζωής μας αποκτά μια χροιά από το απέραντο του σύμπαντος. Η νύχτα εναλλάσσεται με την μέρα. Όμως, δεν είναι ούτε νύχτα ούτε μέρα. Είναι η ώρα της εναλλαγής. Είναι το πέρασμα από την μια κοσμική κατάσταση στην άλλη. Είναι η ώρα των έντονων χρωμάτων, των μεγάλων αντιθέσεων, των ισχυρών συναισθημάτων, καθώς οι φωτοσκιές συναντιόνται στις οροσειρές των τριών νησιών, της Άνδρου, της Ικαρίας και της Σάμου, που κυκλώνουν το κεντρικό Αιγαίο. 

 Μερικά κλικ αργότερα όλα παίρνουν σχήμα κι αποκτούν άλλη υπόσταση. Ο ήλιος, κάτω από τον ορίζοντα, φωτίζει παράξενα τα δύο νησιά, Ικαρία και Σάμο, στον ορίζοντα της νυχτερινής Άνδρου. Διακρίνεται η αρχή της βουνοκορφής των Γερακώνων πάνω από την Χώρα. Πίσω αριστερά, στα 50 μίλια απόσταση, η Ικαρία με τις βουνοκορφές της. Βλέπουμε ολόκληρη την κατάφυτη βόρεια πλευρά της. Η πέτρινη νότια δεν φαίνεται. Δυό κόσμοι σε ένα νησί. Διακρίνουμε και το στενό που την χωρίζει από την Σάμο. Περίπου 8-10 μίλια. Ανάλογα από που μετρά κανείς. Και στη συνέχεια πιο αριστερά η Σάμος στα 80 μίλια απόσταση! Από την δυτικά πλευρά της. Αυτή που κοιτά το κεντρικό Αιγαίο κι εμάς. Και από την άλλη την Μικρά Ασία. Κι εκεί δύο κόσμοι σ' ένα νησί.

 

Στην επόμενη σειρά φωτογραφιών το φως της μέρας προχωρά. Τα σχήματα αποκτούν ακόμα περισσότερο υπόσταση. Ιδίως η Σάμος που οι πλάγιες ακτίνες του ήλιου, που ανεβαίνοντας σιγά-σιγά, καθώς πλησιάζει τον ορίζοντα, κάνουν το κόκκινο να ροδίζει. Ροδίζει η αυγή λέει ο ποιητής. Ροδίζει ο ορίζοντας της Σάμου στο Αιγαίο να σημειώσουμε εμείς.  

 Μια κοντινή λήψη με τηλεφακό. Η Ικαρία σε ένα πυρπολημένο ουράνιο τοπίο. Μια κοσμική έκρηξη σε όλο το μεγαλείο της στο Αιγαίο. Τα χρώματα στο ενδιάμεσο δύο καταιγίδων μοναδικά. Το κοσμικό σύμπαν είναι εδώ. Έστω και για λίγο δίνει μια εικόνα από την γέννηση των άστρων. Κι η Ικαρία - από την Άνδρο - με το υπέροχα ακανόνιστο σχήμα της την ώρα που ο ήλιος φτάνει στον ορίζοντα μοιάζει σαν άστρο που γεννιέται μέσα από την μαύρη θάλασσα και τον φλεγόμενο ουρανό. Το κοσμικό σύμπαν του Αιγαίου. Ένας κόσμος που για μερικά λεπτά μοιάζει να αποτυπώνουν το φευγαλέο της ζωής πάνω στην αδιάφορη και πολύχρωμη φαιοκόκκινη αιωνιότητα...

 Μετά καθώς ροδίζει πια η αυγή όλα ησυχάζουν. Η αντάρα των χρωμάτων σβήνει. 'Όλα κατακαθίζουν καθώς το φως της μέρας ξεπροβάλει στον παράξενα φωτισμένο - μέσα από τα σύννεφα - ορίζοντα. Μια καινούρια μέρα ξεκινά πάνω από το Αιγαίο και τα τρία αντικριστά νησιά, που με τον τρόπο τους ορίζουν το κεντρικό Αιγαίο. Σάμος και Ικαρία αρχίζουν να ατονούν στο ορίζοντα με την έλευση του φωτός και χαμηλά η Άνδρος αρχίζει να ξεπροβάλει μέσα από τη νύχτα. Η Χώρα σαν ένα καράβι συνεχίζει να ταξιδεύει από το 1205 που την ίδρυσε ο πρώτος Βενετός διοικητής της, ο Μαρίνος Δάνδολος... 

 Και η τελευταία φωτογραφία. Σαν ένα τελευταίο αντίο καθώς η μέρα προχωρά. Στο παράξενο παιχνίδισμα των σύννεφων η μεν Χώρα της Άνδρου αποτυπώνεται ολοκάθαρα, την ίδια στιγμή που Σάμος και Ικαρία, ξεχωρίζουν περισσότερο από όλες τις προηγούμενες στιγμές. Είναι η ώρα της εναλλαγής, είναι η τελευταία στιγμή πριν περάσουμε σε μια καινούρια μέρα τόσο ίδια μα και τόσο διαφορετική από την προηγούμενη μετά από ένα τέτοιο κοσμικό ξημέρωμα στο Αιγαίο.

Άνδρος, Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020