Μπαρκάροντας ή άσε λίγη αγάπη για το τέλος
Του Βασίλη Μαλταμπέ
Άνιση και σκληρή η θάλασσα. Άδικη κι απόμακρη η στεριά. Δύσκολο το ταξίδι και στις δύο.
Ετοιμάζομαι για μπάρκο. Κυκλοφορώ στον δρόμο. Μόνος. Δεν ξεχωρίζω απ'το πλήθος, καθώς στέκομαι αντίκρυ του, κονιορτοποιημένος. Με εξαφανίζει με οικειότητα και στοργή η λεωφόρος. Από δω περνάνε γραμμές του τραμ. Στάση με θέα στη θάλασσα. Το κατάστημα στο οποίο στέκομαι είναι self-service. Στη νησίδα του δρόμου ένα μικρό ομοίωμα εκκλησίας. Και στην βάση μαρμάρινη πλάκα. Διαβάζω: «Στους αγγέλους παρήγγειλα/ την έννοια σου να έχουν/ μα μού 'παν πως οι άγγελοι/ αγγέλους δεν προσέχουν/ ΠΗΝΕΛΟΠΗ θα σ' έχουμε πάντα στην καρδιά μας.»
Δίπλα είναι ένα κουβούκλιο της ΔΕΗ. Κάποιος έγραψε πάνω του: «DON'T BE MY ENEMY»> Πιο κει με τρεμάμενο γράψιμο : «Περιστέρια τέλος. Όχι φάρμακα-απώθηση. Μετακομίζουν αύριο». Βρώμικοι κάδοι χωρίς καπάκια γράφουν: «ΔΗΜΟΣ XXX 2009». Και δίπλα ένα σακάκι καφέ, αφημένο δίπλα. «Βιολογικό πλύσιμο με 50 ευρώ καύσιμα», διαφημίζει το βενζινάδικο. Δρόμος στον Πειραιά: Ακτή αρχαίου θεού, αριθμός ΧΧ.
Προετοιμασία για μπάρκο! Άνιση και σκληρή η θάλασσα. Άδικη κι απόμακρη η στεριά. Δύσκολο το ταξίδι και στις δύο. Προχωρώ σκεφτικός. Λίγο πιο κάνω σημάδια παρακμής στα κτίρια. Ερείπια που χάσκουν αμήχανα, μπροστά στην κίνηση των οχημάτων, φυλακισμένα μέσα στο ένδοξο παρελθόν τους.
Αναρωτιέμαι τι μένει στο τέλος όταν η ζωή στερεύει; Όταν έρχεται η ώρα της απογραφής; Ως αντιστάθμισμα στη φθορά τι θ’ αντέξει;
Προχωρώ πάλι. Ένα εγκαταλελειμμένο οίκημα. Γράφει: "CONTRA MARINE". Κάθετα στην λεωφόρο το ποτάμι: στεγνό. Περνώ τη γέφυρα. Διασχίζω τον πεζόδρομο κατά μήκος της άδειας κοίτης. Ο Δήμος μιας άλλης περιοχής αρχίζει από εδώ. Πιο πέρα το Δεύτερο Γυμνάσιο. Ένας μαντρότοιχος προτρέπει: «Χαμογέλα»…
Πιο κάτω, με μαύρη μπογιά ένα μήνυμα απάντηση στην προηγούμενη απορία μου: «ΑΣΕ ΛΙΓΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.»
