Εν Άνδρω

Το καφενείο του Ψυχάκη στο Κοχύλου.

Σε ένα από τα τελευταία παραδοσιακά καφενεία της Άνδρου: στου Ψυχάκη στο Κοχύλου. Βρεθήκαμε προσκαλεσμένοι στην πίτα της τοπικής κοινότητας και ήταν σαν να βρεθήκαμε σε σκηνή από ταινία μιας άλλης εποχή. Ακόμα και οι άνθρωποι είχαν το βλέμμα, την ανοιχτή καρδιά και τη φιλική ματιά μιας άλλης εποχής. Όλα αυτά όμως στο σήμερα. Νησίδες ευγένειας, καλοσύνης, ζεστασιάς. Μια Άνδρο που συχνά απουσιάζει από το νησί 365 μέρες τον χρόνο. Στο Κοχύλου, οι άνθρωποι ακόμα μετρούν τα άστρα...

Αλήθεια, πόσες φορές έχετε περάσει έξω από το Κοχύλου; Αναρίθμητες. Πόσες φορές έχετε αγναντέψει από τον Όρμο ή την κοιλάδα του Κορθίου το Κοχύλου. Πάλι αναρίθμητες. Έχετε ανέβει στο Πάνω Κάστρο να αγναντέψετε το πέλαγος και να δείτε στα ριζά του το Κοχύλου; Μάλλον λίγοι το έχετε κάνει. Μόνο οι Κορθιανοί το κάνουν. Έχετε περπατήσει τα στενά καλντερίμια και τα σκαλιά του ορεινού χωριού; Έχετε περπατήσει στις αυλές και τα στενά δρομάκια του Κοχύλου για να πάτε μέχρι την κεντρική εκκλησία του Άη Γιώργη και να καθίσετε δίπλα στο παραδοσιακό καφενείο του Ψυχάκη; Είναι από τα λίγα και τα τελευταία καφενεία σε χωριό στην Άνδρο; Όχι, αν δεν είστε από εκεί. Κι ας το γράφουν όλοι οι οδηγοί περιπατητών και ας το ξέρουν όλοι οι ξένοι περιπατητές της Άνδρου. Οι περισσότεροι μάλλον δεν περπατάτε στα πασίγνωστα μονοπάτια της Άνδρου.

Ο κυρ-Γιώργης Ψυχάκης σερβίρει ρακί στους πελάτες.

Μάλιστα κάποιοι φωνάζουν στη διαπασών πως μένουν 365 μέρες τον χρόνο στο νησί. Όμως παρά τις φωνές τους οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν ελάχιστα γυρίσει το νησί. Ξέρουν μόνο να μετράνε το πόσες μέρες τον χρόνο δεν κουνιούνται από το χωριό τους. Και αν και όλοι έχουν αυτοκίνητα συνεχίζουν να κάνουν μόνο τις παραδοσιακές μετακινήσεις που έκαναν οι παλιοί με τα μουλάρια. Γι' αυτό κάποιοι διαιρούν το νησί και γράφουν μετά μανίας τοπικιστικά. Δεν ξέρουν την Άνδρο πέρα από το χωριό τους.

Μια παρέα όλο το χωριό στριμωγμένοι για την πίτα της κοινότητας στο μικρό καφενείο. Όλα θύμιζαν μια άλλη εποχή.

Όμως Άνδρος - και μάλιστα εξαιρετική - είναι όλα τα χωριά και οι πόλεις που βρίσκονται στο νησί. Και μερικές φορές είναι σπουδαίο το να γνωρίσουν όλοι αυτά τα μικρά ξεχασμένα ορεινά χωριά με την εκπληκτική θέα, τους ωραίους ανθρώπους, που αναζητούν το τι μας ενώνει κι όχι το τι μας χωρίζει.

Έτσι, οικεία και ζεστά ένοιωσα φτάνοντας μαζί με το ανεμόβροχο της επερχόμενης καταιγίδας στο χωριό. Με περίμενε ο Δημήτρης Τηνιακός που με έκδηλη χαρά με οδήγησε στο καφενείο όπου η τοπική κοινότητα έκοβε την πίτα του 2020. Ήταν Κυριακή 6 Ιανουαρίου και η καταιγίδα Ηφαιστίων μόλις άρχιζε... 

 Ζεστές και οικείες κουβέντες: "Ποιος είσαι; Που μένεις; Ξέρεις τον τάδε; Τον δείνα τι τον έχεις; Είναι ωραίο που ήρθες στο χωριό μας για την πίτα. Μαζευόμαστε κάθε μέρα όλο τον χειμώνα στο καφενείο. 10 με 15 άτομα. Και ο Γιώργης παλιός καμαρότος, συνταξιούχους τώρα, φτιάχνει καφέδες, σερβίρει ρακί. Αυτή είναι η ζωή του χειμώνα. Πάμε για δουλειές στον Όρμο και στη Χώρα. Και κανένα ταξίδι Αθήνα." Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί. ζεστοί. Γατζωμένοι στον βράχο του Κοχύλου. Μα ανοιχτοί σαν το πέλαγος που αγναντεύουν από ψηλά. Και το Κοχύλου γαντζωμένο σαν κοχύλι κάτω από το άπαρτο Πάνω Κάστρο του Μαρίνου Δάνδολου. Του πρώτου Βενετού διοικητή της Άνδρου, που το εμπνεύστηκε πριν 800 χρόνια...

 Κι ήρθε η ώρα της πίτας και η πρόεδρος Μαρία Δημητράκη άρχισε να κόβει με την σειρά: του Χριστού, του Άη Βασίλη, του Χωριού...

 Ο κυρ Γιώργης με τον Λεωνίδα Σταθάκη κάτι μετρούσαν σε μιαν άκρη...

Σε μια άλλη άκρη του μικρού καφενείου ο Δανός - και Κοχυλιανός - αρχιμουσικός της κρατικής ορχήστρας της Κοπεγχάγης Λαρς Μπρινκς να συζητά γελώντας στα αγγλικά - πετώντας και μερικές ελληνικές λέξεις. Ο Δανός αρχιμουσικός έχει σπίτι στο Κοχύλου και νοιώθει... σαν στο σπίτι του!!! Όλοι τον αγαπούν ιδιαίτερα κι είναι εξαιρετικά χαρούμενοι που υιοθέτησε το χωριό τους και αυτοί τον υιοθέτησαν. 

Και δεν είναι μόνο ο Δανός αρχιμουσικός στο Κοχύλου στο Κοχύλου. Είναι και η Γαλλίδα Ντίνα Μουαλίκ από την Βρετάνη. Το πως βρέθηκε από την μακρινή Βρετάνη που κοιτά τον Ατλαντικό και την Μάγχη να κοιτά το Αιγαίου από το Κοχύλου είναι μια ολόκληρη ιστορία που πολύ λίγο ενδιαφέρει την φίλη της που κέρδισε το φλουρί της πίτας του συλλόγου και πόζαραν μαζί για μια φωτογραφία. Όταν οι άνθρωποι έχουν ανοικτά μυαλά αγαπούν κάθε έναν που έρχεται και επιλέγει να επενδύσει και να χτίσει τη ζωή του ή μέρος αυτής στο νησί αυτό. Κι αυτό είναι κάτι σπουδαίο από μόνο του... 

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"