Εν Άνδρω

Γράφει ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ

Κυριακή 17 Νοεμβρίου. Η βροχή συνεχίζει ακατάπαυστα επί πολλές ώρες. Ίσως 15 ώρες. Ίσως 17 ώρες. Ξεκίνησε από χτες Σάββατο απόγευμα. Και στη διάρκεια της νύχτας συνέχισε σταθερή, επίμονη, ποτιστική. Ξημέρωσε και πήρε η μέρα τα πάνω της. Και η βροχή συνεχίζει. Η γη πήρε τα πάνω της. Δέντρα, φυτά, χόρτα ανάσαναν. Όμως, τα προεόρτια αυτής της βροχής είχαν έρθει εδώ και δύο μέρες. Η βροχή ήταν σποραδική. Η μεγάλη και πολύμηνη αναμονή έκανε και την γκρίνια πιο μεγάλη τις προηγούμενες μέρες...

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η μετά από την πολύμηνη και κουραστική αναμονή ενός κραυγαλέου και ατέλειωτου καλοκαιριού, που κούρασε την γη και τους ανθρώπους, να επιτέλους και τα υπέροχα σιωπηλά χρώματα του χειμώνα. Μάς έλειψαν. Πόσο μάλλον σε κάποιους που τα αγαπούν τους μουντούς βροχερούς βόρειους ουρανούς κάτω από τους οποίους πέρασαν κάποια χρόνια στα νιάτα τους... 

 Στην αυτοβιογραφία του ο μεγάλος Ισπανός σκηνοθέτης Λουίς Μπονουέλ έγραφε πως αγάπησε με πάθος τα βορεινά τοπία της βροχής, τις λίμνες, τα ποτάμια, τα παγωμένα και χιονισμένα τοπία του βορρά. Ίσως, όπως κατέληγε, γιατί είχε ζήσει τα νιάτα στην φλογερή και κουραστική Ανδαλουσία. Με τα άνυδρα καλοκαίρια και τους σκονισμένους δρόμους. Και από τότε ονειρευόταν την βροχή και το χιόνι...

Βλέποντας από το μπαλκόνι του σπιτιού την Άνδρο αυτές τις βροχερές μέρες απολαμβάνω το τοπίο. Και ξαναθυμάμαι την φράση του Μπονουέλ. Τον "ξανασυναντώ" Όπως "συναντήθηκα" μαζί του πριν χρόνια στις σελίδες της αυτοβιογραφίας του. Και αντάμωσαν κοινά συναισθήματα για τις βροχερές μέρες στον Βορά. Απολαμβάνοντας την θαλπωρή του καλοριφέρ αφήνω το βλέμμα και την ψυχή να "ταξιδεύει" στο βροχερό Αιγαίο απολαμβάνοντας την ανάσα της βροχής. Απολαμβάνοντας την Χώρα που σαν καράβι "ταξιδεύει" στο Αιγαίο της καρδιάς μας...

Απολαμβάνοντας το ταξίδι της ζωής, το ταξίδεμα του νησιού, τα ήπια και σιωπηλά χρώματα του βροχερού πρωϊνού. Φίλοι και φίλες βρέχει ασταμάτητα αυτό το πρωί της Κυριακής στην Χώρα, στην Άνδρο. Βρέχει κι εμείς αγκυροβολημένοι στο απάγκιο μιας Κυριακής που όπως όλα δείχνουν θα συνεχίσει να βρέχει για ώρες ακόμα...   

Απέναντι βαρυφορτωμένοι με σύννεφα οι Γερακώνες. Το μοναστήρι της Παναχράντου χαμένο στα σύννεφα που έχουν κατέβει στα 500 μέτρα που είναι το υψόμετρο του. Πιο κάτω τα Φάλικα. Κουκίδα στο κατάλευκο τοπίο των σύννεφων και της βροχής. Και μπροστά το σκούρο πράσινο και το καφέ του χειμώνα που επιτέλους έφτασε...

 

Κι ο κήπος βρεγμένος. Ανακουφισμένος. Στα χρώματα του φθινοπώρου ή του χειμώνα. Κλείνει ένας ακόμα κύκλος. Η μέρα προχωρά χαλαρή, ήρεμη, υγρή. Ευτυχώς οι μετεωρολόγοι έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους, αλλά ευτυχέστερα έπεσαν έξω στην βιαιότητα της κακοκαιρίας. Ευτυχώς δεν γίναμε Βαλένθια ή Μάλαγα. Δεν μάς πήρε το ποτάμι. Μείναμε στην άκρη να κοιτάμε την καλο-κακοκαιρία που έφτασε μετά από μήνες...

 Μια τελευταία ματιά στα λεμόνια. Κατάφορτη η κοντούλα λεμονιά. Στο μέγεθος όμως έμειναν μικρά λόγω ξηρασίας. Χάσαμε και το ένα τρίτο των πορτοκαλιών λόγω ξηρασίας. Δεν μεγάλωσαν όσο έπρεπε Σώσαμε όμως τις βρώσιμες ελιές... λόγω ξηρασίας. Δεν είχαν δάκο! Τι να πει  κανείς στο απολογισμό της χρονιάς. Μικροζημιές και μικροκέρδη, που έγραψε κι ο ποιητής. Όμως ο τόπος ξέμεινε πια από νερό και αυτή καλή βροχή, αλλά και η επόμενη δεν αρκούν πια για το επόμενο καλοκαίρι. Και καταλήγουμε όπως αναρωτιέται ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης: "το θέμα είναι τώρα τι λες;"...