Εν Άνδρω

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: PRONEWS.GR

Ο τίτλος μας θα μπορούσε να είναι: κυβερνητικές ασκήσεις εξωτερικής πολιτικής. Η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά από το ΥΠΕΞ και όσα ακολούθησαν χτες με τη νέα «αντιπαράθεση» Τσίπρα-Καμένου οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι ασκήσεις για μια «πολυδιάστατη πολιτική» και η διγλωσσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχει όρια:

• Άραγε ποια είναι η σημερινή εξωτερική πολιτική της Ελλάδας;  

Αυτή του πρωθυπουργού που «συγχαίρει την ηγεσία των Σκοπίων για την επιτυχία να περάσει από το κοινοβούλιο της τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών»; Ή, αυτή του υπουργού Άμυνας «που καταγγέλλει την ηγεσία των Σκοπίων για χρηματισμό των βουλευτών που την ψήφισαν;»

• Πόσο σοβαρά μπορούν να μας πάρουν οι ξένοι σήμερα μετά από αυτές τις απίστευτες δηλώσεις;

Τα παραπάνω οδηγούν σε ένα δεύτερο ερώτημα, που ανάγεται στο παρελθόν του «παλαιού καθεστώτος» που συνεχώς καταγγέλλει το «σημερινό καθεστώς»:

• Είχε η χώρα εξωτερική πολιτική πριν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;

Για την ιστορία να πούμε πως το «παλαιό καθεστώς» χάραξε μεταξύ 1974 και 2014 μια πολιτική που παρά τις διακυμάνσεις της είχε κάποιες σταθερές γύρο από το εκάστοτε εθνικό συμφέρον. Με βάση αυτό προσπάθησαν οι πολιτικοί είτε στην Βουλή είτε με συσκέψεις πολιτικών αρχηγών να βρίσκουν ισορροπίες.

Ακολουθούσαν το ρητό που είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ: «η Μεγάλη Βρετανία δεν έχει μόνιμους φίλους, δεν έχει μόνιμους εχθρούς, έχει μόνο μόνιμα συμφέροντα»!

Ο Τσόρτσιλ φυσικά μιλούσε για την χώρα του. Την οποία εμφανώς έθετε υπεράνω του δικού του πολιτικού ή κομματικού συμφέροντος. Το απέδειξε όταν βρέθηκε στην εξουσία. Θυμίζουμε πως είχε για πει για την αντιπολίτευση μια μέρα που τον αποδοκίμαζε ως πρωθυπουργό στο κοινοβούλιο σε έναν βοηθό που του επισήμανε:

•  Οι εχθροί μας σας αποδοκιμάζουν κ. πρωθυπουργέ…

Ο Τσόρτσιλ ετοιμόλογος γύρισε και απάντησε:

• Αγαπητέ μου, αυτοί απέναντι είναι οι πολιτικοί μας αντίπαλοι! Οι εχθροί μας είναι αυτοί που κάθονται πίσω μας…

Άραγε σε ποια περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να ξεπεράσει την στενή αγκύλωση του προσωπικού του πολιτικού συμφέροντος, αλλά και των κομματικών συμφερόντων του ΣΥΡΙΖΑ να μην δει σαν «εχθρούς» τους απέναντι; Πότε προέταξε το συμφέρον της χώρας έναντι του δικού του και του ΣΥΡΙΖΑ;

Επισημαίνουμε πως έφερε - χωρίς καμία προσυνεννόηση - στο προσκήνιο την διαπραγμάτευση με τα Σκόπια και την Συμφωνία των Πρεσπών με προφανή πολιτικό στόχο την διάσπαση της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ; Πως όμως μπορεί να χαραχθεί εθνική στρατηγική χωρίς ένα μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης;

• Εδώ θα πείτε ο Αλέξης Τσίπρας αγνόησε τους ΑΝΕΛ και δεν συνεννοήθηκε με τον Πάνο Καμμένο που συγκυβερνούν; Θα ρώταγε τους «εχθρούς»;

Ας θυμηθούμε πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως πρωθυπουργός είχε διακηρύξει δημόσια το «πολιτικό δόγμα: η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Ένα «δόγμα» που ακουμπούσε διαχρονικά στην ιστορία της χώρας που είχε συνδεθεί αξεδιάλυτα με τις δυτικές δυνάμεις (Αγγλία 19ο & 20ο αιώνα, ΗΠΑ 20ο & 21ο αιώνα και ΕΕ 20ο & 21ο αιώνα).

Και ας θυμηθούμε επίσης πως η «πολυδιάσπαση εξωτερική πολιτική» που πρώτος εξήγγειλε ο Ανδρέας Παπανδρέου και συνοψίστηκε στην φράση, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, ήθελε να ξεφύγει ως ένα σημείο από το «δόγμα» Καραμανλή. Ο Ανδρέας τότε επιχείρησε - με την δική του γνώση και μαεστρία - να «παίξει» μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων με σκοπό να κερδίσει η χώρα περισσότερα.

Όμως ήδη από το καλοκαίρι του 1985 ο ίδιος ο Παπανδρέου είχε προβλέψει στους στενούς συνεργάτες του την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τις επικείμενες αλλαγές στη διεθνή ισορροπία. Κάτι που γίνεται εμφανές με τον επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής του από το 1984-85 με την παραμονή των αμερικάνικων βάσεων. Και που συνεχίστηκε το 1992 – ως αντιπολίτευση - με την αποδοχή του Μάαστριχτ. Και ολοκληρώθηκε το 1994 με την επίσημη επίσκεψη του στις ΗΠΑ.

Παρά τις διαφορές τους Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου συνέκλιναν αρκετές φορές με αναφορά το εθνικό συμφέρον. Και είχαν συχνά μια ιδιότυπη σύγκλιση στα θέματα της Βαλκανικής πολιτικής. Κάτι που συνεχίστηκε και μετά από αυτούς, σε έναν κόσμο που άλλαζε γοργά. Άρα η Ελλάδα παρά τις αντιθέσεις είχε επί 40 χρόνια κάποιες σταθερές στην εξωτερική πολιτική.

Η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει τα πάντα. Η Ελλάδα χωρίς προετοιμασία και σχέδιο – όντας πλήρες μέλος στην ΟΝΕ και στην ΕΕ – αναζητά… χρήματα και συμμαχίες στην Κίνα και την Ρωσία! Αγνοεί την παγκόσμια διάσταση της ΕΕ, την οικονομική δύναμη της Γερμανίας, την πολιτική ισχύ του Γαλλογερμανικού άξονα και την παρουσία της Γαλλίας (να θυμηθούμε μόνο τις προσωπικές επιθέσεις Τσίπρα στον… «Ολανδρέου»)! Και καταφέρνει και εισπράττει από παντού… αρνήσεις!!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ - χωρίς καμία εμπειρία και προετοιμασία - με το ένα μάτι κοίταζε την Ευρώπη και με το άλλο Κίνα και Ρωσία! Αλληθώριζε χωρίς καμία στόχευση. Πήρε πολύ χρόνο στα εκτός πραγματικότητας στελέχη του μέχρι να αρχίσουν να καταλαβαίνουν τον διεθνή κατάσταση. Και επιδόθηκαν μέχρι σήμερα σε «ασκήσεις εξωτερικής πολιτικής για αρχαρίους», οι οποίες αποδεικνύονται  λίαν επικίνδυνες για την χώρα…

Μετά τρεισήμισι χρόνια η πραγματική προσφορά του Αλέξη Τσίπρα στην εξωτερική πολιτική είναι πως με τις κολοτούμπες κατάφερε και συμπαρέσυρε μεγάλο μέρος της ακραία συντηρητικής και σκληρά αντιαμερικανικής  ελληνικής αριστεράς (οι ρίζες ανάγονται στην ήττα του εμφυλίου και στο «ομόδοξο» των Ρώσων) σε πιο φιλοευρωπαϊκές έως και φιλοαμερικάνικες θέσεις.

• Αλήθεια, ποιος άλλος Έλληνας πρωθυπουργός θα μπορούσε να «εγγράψει στο ενεργητικό του» την απίστευτη κολοτούμπα (από την απαξίωση στην αποθέωση) της σχέσης του με τον Ντόναλντ Τραμπ; Κανένας νομίζουμε…

Όμως πέρα από αυτά το αρχικό ερώτημα παραμένει:

• Τελικά ποιοι είναι σήμερα οι «πολυδιάστατοι» εθνικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης στα μεγάλα σημαντικά εθνικά προβλήματα της χώρας; Και ποιοι αυτοί που άπτονται του βαλκανικού περίγυρού της;

Πέρα φυσικά από γενικόλογες και αόριστες διατυπώσεις, που στην διεθνή πολιτική συχνά δεν λένε τίποτα. Ποιες μπορεί να είναι οι σταθερές της κυβέρνησης; Αυτά που λέει ο Τσίπρας για τον Ζάεφ; Ή, αυτά που καταγγέλλει ο Καμένος για τον Ζάεφ;

Πρωτοφανή πράγματα που ποτέ πριν στο παρελθόν δεν υπήρξαν…